selamlar sevgili arkadaslar,
uzun zamandir sizleri takip ediyorum. sevinclerinize sevindim, üzüntülerinize üzüldüm. benim icimde dertlerim birikti, artik üzüntümü sizlerle paylasmaya karar verdim.
benim hikayem söyle. 6 senedir bir erkek arkadasim var.benden 5 yas büyük ve türk degil. birbirimizi sevdigimizde ikimizde üniversiteye hazirlaniyorduk. askimiz icin ayni bölümü sectik, ayni okullari tercih ettik. dileklerimiz kabul oldu ve ayni okula ayni bölüme yerlstirildik. o gün bu gündür üniversitede hic ayrilmadik. bizi hic ayrilmayan ikili olarak herkes tanidi. beraber agladik, beraber güldük, beraber mücadele ettik, ikimizde ailelerimizden cooooook uzaklardaydik (almanyada okuyoruz). o bana destek oldu, ben ona. onun gücünün bittigi yerde ben onu tasidim. benim gücümün bittigi yerde o bana el ayak oldu. ne o beni üzgün görmeye dayanabilirdi, ne de ben onu... aslinda kendisi cok iyi karakterli birisidir, cok yardim severdir, ama hic bir insan mükemmel degil. maalesef erkek arkadasimin sürekli olmasa da bazen internette arkadas bulma sitelerine kayit olma, kizlara mesajlar yazma gibi bir huyu var. bu huyu yüzünden bir kac defa ayrildik, daha dogrusu ben onu terk ettim. ama birbirimizsizlige en fazla üc gün dayanabildik her defasinda. beraber aglayip baristik her seferinde... bana her defasinda benim mutlulugum icin elinden gelen herseyi yapacagina dair sözler verdi.... en son okulda cok stresli bir dönem geciriyorduk..ona bu stresli dönemi atlatinca özel bir seyler yapalim dedim, cünkü ikimizde gercekten cok yipranmistik...beraber bir yere gidelim, degisik bir sey yapalim istedim. cünkü hayatimiz hep ayni, yalnizca okul ve akul masraflarini karsilayabilmek icin calistigimiz islerimiz... o da bana, bizim bunca dertlerimiz varken, niye böyle seyler istiyorsun falan dedi... ben de hep o cok stresli daha fazla üzülmesin diye fazla büyütmedim olaylari... okuldaki yogun ve stresli dönemimizi atlattiktan iki hafta sonra erkek arkadasim internette tanistigi bir kadinla bulusmaya gitti. nerden haberim var derseniz, erkek arkadasimin bütün sifrelerini vesaire biliyorum, tabi onun bundan haberi yok... bu olay beni cok ama cok yaraladi.. ben stresli dönemimiz bitince beraber bir seyler yapalim istemistim.. o ise baska bir kadinla bulusmayi tercih etti... bu olaydan sonra uzun süre ona karsi hic sevgi hissedemedim.. bütün umutlarim gözümün önünde yok olup gitmisti sanki... o zamana kadar kendimden o kadar emindimki evlenecegimize ve ebedi beraber olacagimiza... artik umut etsem bile umutlarima inancim kalmadi.. ben onu yine affettim, cünkü o sirada cok zor bir dönem geciriyordu ve arada intihar etmek den falan bahsediyordu... kendimi ona destek olmaya, en azindan bu dönemi atlatana kadar onun yaninda olmaya ona göz kulak olmaya zorunlu hissettim... yapamadim, onu o halde birakamadim.. bu olayin üzerinden iki üc ay gecti. tabi zamanla olanlari unutmasamda her hatirladigimda bana aci versede, yeniden ona karsi sicaklik ve sevgi hissetmeye basladim. yenide umutlarima inanmaya basladim.
simdi o 31 yasinda, ben 26 yasindayim. depresyonlara giriyor, ben 31 yasina geldim ama hala üniversite bitmedi diye. fakir bir ülkenin vatandasi. okul bittikten sonra ülkesine geri gitmek istemiyor. ama avrupada kalmak da o kadar kolay degil. beraber türkiyeye gidelim diyorum, onu da istemiyor. nereye gidersek gidelim ama beraber gidelim diyorum. ama o bensiz gitmek istiyor gidecegi yere. yani kisacasi, onun gelecek planlarinda bana yer yok, gelecek hakkinda her konustugumuzda ben bunu hissediyorum. beni sevdigine eminim, bilemiyorum ya da kendimi kandiriyorum, beni seviyor diye...ama seven insan her ne olursa olsun sevdigiyle beraber olmak istemezmi? bana hep okuldan sonra su ülkeye gidebilirim falan diyor. sonra da bana türkiyede benim cok iyi sanslarim oldugunu anlatiyor. ama hic, nereye gidersek gidelim hep seninle olmak istiyorum, seninle beraber gitmek istiyorum demedi... iki gün önce benimle evlenmeyi düsünüyormusun diye sordum, bilmiyorum diye cevap verdi.
ona "eger benimle evlenmek istemiyorsan, zamanimi, sevgimi, gücümü calmaya hakkin yok" diyorum. bana söyledigi sey: ben fakir bir ülkeden geliyorum, sana hic bir garanti veremem, sana iyi bakamam diyor. birde "okul bittikten sonra ben kendim ne yapacagimi, nasil avrupada kalacagimi bilmiyorum, sana nasil garanti verebilirim" diyor.. sizce bunlar gecerli bir aciklamami arkadaslar?? bana cok mantiksiz geliyor. neden hic ne yaparizda hep beraber oluruz diye care aramiyor.
arkadaslar bir de size bir sey daha sormak istiyorum. benim durumumda olsaniz ve baska bir erkek size ilgi duysa sizde ondan hoslansaniz ne yapardiniz? bu erkekle görüsürmüydünüz? birisiyle tanistim. ama onunla herhangi bir ask iliskisine girmek istemiyorum kesinlikle , yalnizca bir insan olarak onu daha yakindan tanimak isterdim. ama erkek arkadasima karsi vicdan azabi duyuyorum ve bu nedenle hep kendimi geri cektim. tanistigim kisiye de sohbet arasinda erkek arkadasim oldugunu falan söyledim. o da erkek arkadasini kiskandirmak istemem, benim yüzünden aranizin bozulmasini, strese girmeni istemem dedi. erkek arkadasima da bu kisiden bahsettim, ve bir ara beraber kahve icmek istedigimizi söyledim. erkek arkadasim hic kiskanclik tepkisi göstermedi. olabilir dedi. insanlar insanlarla görüsürler ne var bunda dedi... ama yinede vicdanim beni rahat birakmiyor, yeni tanistigim kisiyle kahve icmeye gitmeye...
arkadaslar kusurumu bakmayin, biraz uzun oldu. okuyan arkadaslar cok saolun. fikirleriniz benim icin cok degerli. cünkü artik neyapacagimi bilemiyorum. gelecekte ne olacagini bilemeden belli belirsiz bir hayat sürüp gerceklesmesi hemen hemen imkansiz gibi görünen hayallerle yasamakdan cok yoruldum..
hepinize ask hayatinda mutluluklar diliyorum.
sunu da eklemek istiyorum: en az yarim sene daha onunla beraber olmak gibi bir kararim var arkadaslar. bu da ona yeni bir sans vermek degil, yalnizca bu zor dönemi atlatana kadar onun yaninda olmak istedigim icin.
merhabalar,
almanyada msın hala öncelikle.Bence canın hiç sıkma ve diğer kişiyle mutlaka görüş ve seninle gelecek planı yapmayan birisiyle asla daha fazla zamanından çalma.hayatta hiç kimse ömrünün en güzel zamanlarını çalma hakkına sahip değil.26 yaşındasın,bu ilişkiye bu kadar emek vermişsin ve o seninle bir gelecek planlamıyor,gneçliğine güzelliğine yazık etme derim ben,çünkü inan bana bu ilişki evlilikle sonuçlanmayacak ve sen şu andan itibaren geçirdiğin her dakikaya bile boşa geçtiği için üzüleceksin.ben iki hafta önce 6 yıllık sevgilimden ayrıldım.kendimi şuan yapayalnız hissediyorum,almanyadayım bide ,erasmus öğrencisiyim,yalnızlığım 10 kat daha arttı buralarda ama geri dönüp baktığımda beni ne kadar üzdüğünü ne kadar yıprattığını görüyorum.öyle ilişkiler var ki sevgilisi ya da eşi o bayanı o kadar değerli hissettiriyor ki kendine, bir bakışıyla bile dünyaları önüne serebileceğini düşündürebiliyor karşısındakine.hangimiz böyle aşkları hak etmiyoruz ki.işte önemli olan o insanı bulmak ve öyle bir ilişki için fedakarlık etmek, herkese bu toleransı sağlayınca herkes bir şeyler koparıp gidiyor senden.kimse canı acıdı mı diye düşünmüyor.demek istediğim farklı insanlarla tanışmak ve seçenekler arasından doğru olanı seçmek ve bu süreçte de çok fedakarlık etmemek gerekiyor,sadece hak edene ve sana gerçekten değer verene harcamak gerekiyor zamanı.bence bu insan için kendini daha fazla yıpratma,çünkü sana söylediği şeyler ,ülkesinin fakir oluşu,avrupada kalma sıkıntısı vs.hepsi bahane onun gözü dışarda
