merhabalar anneler anne olmak için bir taraflarını yırtmış dualar gözyaşları içinde aylarca belki yıllarca yalvarmış olan canım hemcinslerim. olanda da hayır var olmayanda da benim annelik serüvenim 1 dış gebelik, 1 düşük,1 de aylarca kan sulandırıcı iğne kullanarak ve yalnız geçirmek zorunda kaldığım sağlıklı bir gebelik süreciyle başladı. 3 senede rahmimle 3 kez imtihan oldum. hepsi geçti çok şükür. bunları şu an olduğum en sağlıklı kafayla yazıyorum evladım uyuyor ve kendime ayırabileceğim kaç dakikam var belli değil evin anası ağlamış her yer toz içinde ama umrumda değil. çünkü henüz olduğum yere ve eve alışamadım. eşimden dolayı hiç bilmediğim bir yere taşındık gebeyken. konudan konuya atlayabilirim kusura bakmayın. tanıdık insanlarla konuşmak artık fayda vermiyor, yoruldum. herkesin imtihanı kendine zor tabii. evlat istemek imtihanmış ama evlat doğduktan sonrası bambaşka bir imtihanmış. yalnızlık, eşimin işlerinin rast gitmemesi ve gebelik maddi zorluklar, yabancı şehirde olmak hepsi üst üste geldi. ben aslında devlet memuruyum çalışmaya ve özgürlüğe çok alışmışım farkında değilmişim, hele annemin 3 evlat büyütürken nelere katlandığının hiç farkında değilmişim. eskilerin ise anlamadığı konu; şu çalışmayı bırakmak zorunda kalmanın getirdikleri ve sezaryenin vücutta bıraktığı yara izi. bu konuda asla empati yapamıyorlar. oku mesleğin olsun diye yetiştirilen nesil olarak anne olduğumuzda tepetaklak oluyoruz, halbuki fıtrat anne olmaya daha müsait. lohusalık benim için çok ağır geçti eminim çoğumuz için öyledir hatta ilk çocuksa. en ufak boşlukta kendime mi vakit ayırsam eve mi yoksa uyusam mı dizi mi izlesem örgü mü örsem yoksa birilerini mi arasam.. sürekli bu kararsızlık içindeyim acil olana yöneliyorum haliyle.. psikolojik yardım almak şu anda maddi yük.hem kendimi yerin dibine gömüp hem de bir anda şükür abidesine dönüşüyorum. maalesef ki kendi kıymetimi anne olunca anladım. annelikten önceki hayatımı özlüyorum. mental olarak zor. allah cümlemizin yardımcısı olsun.güzel yönleri görebilmeyi nasip etsin