Vardı canım, narsistti. O haklı olduğunu düşünsün, ki asla haksız olmak gibi bir ihtimali yoktu, sen yeminler et, saatlerce dil dök, kurana el bas hiçbir önemi yoktu. Aile kavramını oturtamamıştı, kendi ailesiyle anasını babasını ayrı yerlere koymayı beceremedi. Hoş, anası babası da buna pek müsaade etmiyordu. Farkettim ki, bana, bana ait değerlere saygısını yitirmiş, ve asla konuşarak bir yere varılmayacak, kendime olan saygım zedelenmeden bitirdim. Oysa ki, huzurum bozulmasın diye herşeye tamam diyen, mutlu oluyor diye bütün kararları ona bırakan, her zaman saygı ve sevgiyle anılan, herkese karşı seviyeli, çalışkan bir insanım. Ama yetmiyormuş. Üzüldüğümü düşünmeyin, iş arkadaşlarım bile maaş bordrosunda soyadım değişince anladılar. Şu hayatta kendim için yapabileceğim en iyi şeydi sanırım bu kararı vermek. Ama senin durumun için, eğer eşin konuşulabilir, hatalarını kabul edecek olgunluğa sahip ve saygısızlık yapacak kadar fevri değilse, ve sevgin tükenmediyse savaşmaya değer kuzum.