ben de 5 kardeşin en büyüğüyüm
bir kardeşimi kaybettik ve bu bizim ailede en az çocuk sayılarından birisidir. 6-8-10 lar var bizde.
beşik de salladım yemek de yaptım ama hiç haksızlık gibi hissetmedim, belki çok minik abla olduğm içindir, hiç kıskanmadım da hala çocuklarım gibi de severim hepsini. bu arada ben gayet sokakta da oynadım. çok güzel eğitim hayatım da oldu. sadece çocuklar olmasa daha fazla maddi imkanım olurdu, burslu okumak zorunda kalmazdım, bisikletim filan olurdu. ben herşeyimi kendim aldım :) 14 yaşında ailemden ayrıldım. fark bu. ama ben böyle de gayet mutluyum. annemle babamla barışığım yani. evet zorlandığım şeyler oldu ama anlayış gösteriyorum. kimse mükemmel değil nihayetinde, ben de değilim.. depresif bir tek çocuk da olabilirdim nihayetinde. çok çocuklu orta-fakir ailelerden gelen çocuklar genelde daha hırslı ve mücadeleci oluyor. (derseniz ki "iyi de zaman o zaman değil", o da doğru ben 37 yaşındayım ve çocuğum yok..)
neyse her türlü, her çocuk aynı değil. 2 yaşında abi olan yiğenim çok da akıllı bir çocukken müthiş kıskandı, annesi de hep araları az oldu nasıl olacak diye tedirgin oldu. hadi bu yeni kuşak, eski kuşakta çok cocuklu ailelerde de herkes aynı değil, kimi haksızlık edilmiş çocukluğu elinden alınmış hissediyor ama kimi öyle değil. benim örneklem geniş :) bu konularda herkesin duyguları farklı.