Ben Ferhans'i az cok anliyorum aslinda, yasamak istedigi hayati anlayabiliyorum, ama boyle yasamak istemeyen herkesten nefret ediyor olmasini anlayamiyorum. Ben 27 yasinda evlendigimde esimle beraber yasiyordum, nikah kiymak benim icin onemsizdi ama yurtdisinda yasadigimiz icin beraber bir ulkede kalmamizin en kolay yolu evli olmakti (is konusunda bir sorun cikarsa, birimiz digerinin vizesine bagli olarak ulkede kalabiliyor).
Tum arkadaslarim arasinda ilk evlenen benim, herkes sok oldu, ben bile kendime inanamadim ama esimden ayri kalamiyordum ya beraber yasamadan once ayrilip kendi evime gitmek iskence gibi geliyordu. Esim de ASLA EVLENMEM diye ortalikta dolasanlardanmis benden once. Evlendigimiz gun esimle arkadasinin konusmasina kulak misafiri oldum, hadi seni de kaybettik gibi bir saka yapiyordu, esim de 'Kirpik uclarindan ayak parmaklarina kadar cok asigim, evlenirim de, beraber olmamiz icin ne gerekiyorsa da yaparim' demisti.
Demem o ki hic sasmaz boyle hizli yasayanlari asik edecek ve kendini bir anda evli bulacagin biri cikar. O cikana kadar da insanlar neden evlenir anlayamazsin. Sonra evlenmenin degil, evlendigin kisinin onemli oldugunu anlarsin