Merhaba Hanımlar,
Uzun zamandır üyeyim ama genelde konuları takip ediyorum. Elbette açtığım konular var hatırlamayabilirsiniz.
Az da olsa sıkıntılı bir süreçle evlenmiştim. Kv sorunsalını bi şekilde atlatmıştım. Bir süre aynı evde yaşamıştık kv ile. Yeni evlendiğimiz zamanlardı. Bi süre sonra yakınlaşmamız azaldı. Her türlü bahane vardı. Borçlar, kv stresi, iş stresi vs vs..
Evliliğimizin 1.5 yılında bir konu açmıştım. Evimize yeni geçmiştik. Ama yakınlaşma sorunumuz bitmedi diye. Şu an itibarı ile evliliğimin neredeyse 4.yılı bitecek.
Ve biz yaklaşık 3-3.5 yıldır cinsel anlamda yakınlaşmıyoruz. Hiç mi dediğinizi duyar gibiyim :) Malesef hiç. Bu konuda çokça çabalarım oldu. Bazen sinirlerime hakim olamayıp kavga da ettim. Yalan değil. Çoğu zamansa yapıcı bi şekilde karşıma alıp konuştum. Bizim evli bir çift olduğumuzu, bu durumun artık iyice sorun olduğunu, yaşımın artık 29 olduğunu ne zaman hayatımızı yaşayıp ne zaman çocuk sahibi olacağımızı ve malesef ki malesef böyle giderse bu evliliğin sonunun iyi olmadığını konuştum. İsterse doktora isterse psikoloğa (Aile terapisi, Evlilik Terapisi vs..) gidebileceğimizi söyledim. Tek duyduğum ise "Haklısın.." kelimesi oldu.
Geçtiğimiz yaz neredeyse terkediyordum o kadar tak etmişti. Ağladı çabalayacağını söyledi. Kendimce zaman tanıdım izledim gözlemledim.. O günden sonra tekrar da konuştum. Ama geldik bugüne..
Artık malesef bu saatten sonra olsa da ben istemeyeceğim sanırım. Çünkü her fedakarlığıma karşı (bunu bir lutuf olarak söylemiyorum ama evlilik karşılıklı fedakarlık gerektirir.) hala bir çaba görmediğim için ve en azından kendini düşünmediği gibi beni de bu konudan muzdarip bırakması beni çok soğuttu. Çokça düşünüyorum. Ama işin içinden çıkamıyorum. Bazen sinirleniyorum. Bazen oturup kendi başıma ağlıyorum.
Fikirlerinizi çok merak ediyorum. Siz olsanız nasıl ilerlerdiniz? Yapmadığım bir şey mi var dışardan bakılınca? Farklı düşüncelere dışardan bir göz olarak sizin fikirlerinize ihtiyacım var.
Çok teşekkür ederim şimdiden :)
