Herkese selam
bugünlerde her şey üst üste gelir oldu... Mutsuzluğun dibini yaşıyorum Allah beterinden korusun. Her gün severek güneşlendiğim bu yerde, hüzünlüyüm artık. Apseli ağrıyan dişimle ağlayarak buraya içimi dökmek istedim. Görenler düşüncelerini yazabilir. Bu arada anlattıklarımın basit veya zor olduğuna dair yorum yapılmazsa sevinirim. Herkesin derdi kendine büyüktür. Öncelikle burun estetiği oldum pişmanlığın dibini yaşayıp her gün ağlıyorum psikolojim bozuldu. Kabuslar görür oldum her gün neden bunu kendime yaptım diye hayıfılanıyor, üzülüyorum (ama normal bir üzüntü değil bu, bir uzvunu kaybetmek gibi... ) ailem kahroluyor, ben üzüldükçe bakıma muhtaç ve hasta olan babam bile ağladı. (9 yıl önce hastane ihmalkarlığı yüzünden hafızasını kaybeden babam :') ah bu konu çok derin buna girmiyim bile..) daha çok kahroldum babamı öyle görünce. Yüzümü artık sevemiyorum çok severek baktığım aynalara bakamıyorum. Dünyanın sonu değil ama güzel olacağını düşünüp daha çirkin hissetmek ve güne o şekilde uyanmak tarif edilemez... Olan özgüvenim de gitti. Sağlık olsun ne diyeyim. Bazen diyorum ki bari çok ilerde yapsaydım da bu estetiği, en güzel yıllarımı heba etmiş bulunmazdım. Ama işte her şey de var bir hayır diyerek avutuyorum kendimi
En yakın dostum sevdiğim her şeyi beraber yaptığım aynı evde kaldığım beraber yemek yapıp yediğim canım arkadaşım da bu süreçte yanımda olmadı. Beni unuttu.. aramadı bile çok çok üzüldüm üzüntüm ikiye katlanmıştı çünkü kimseye anlatamıyordum derdimi. Bir ona anlatabilirdim ama artık o da yoktu. Neden yoktu diye soracak olursanız... inanın bende tam bilmiyorum yavaş yavaş uzaklaştı benden, hediye aldım gönlünü hoş tutmaya çalıştım, her şeye rağmen. Benim onu sevmediğimi değer vermediğimi düşünüyordu oysa öyle bir şey yoktu. Bu bahane ile uzaklaştı. Bahane diyorum çünkü gerçekten onu sevmediğimi düşünmesi için kör olması, hislerinin olmaması gerekti. Ona tekrar bir hediye aldım yanına gittiğimde ona verecektim ama nasip olmadı. Zaten beni artık hiç aramayınca vermekten de vazgeçtim. Ona atkı bile örmeye başlamıştım, tabi haberi yok... O da artık yarım kalmıştı ben gibi
Çok arkadaşım var ama o dostumdu her şeyimi bilirdi kimseye bağlanma huyum yoktur ama arkadaşıma biraz bağlanmıştım sanırım. Benim için farklıydı ve özeldi..
Onunla aynı yere atandık henüz çalışmaya başlamadık ama önceden aynı yere atanıp aynı ev tutma hayali kurarken şimdi aynı yere tesadüfen** atanmış olmamıza rağmen ve benim onla kalmayı çok istediğimi bilmesine rağmen bana bir telefon bile açmadı konuşmadık. Ha diyeceksiniz ki sen ara ? Ben onu çok aradım da artık farkettim ki hep ben arıyorum o aramıyor, o yüzden artık aramadım hatta aradığım zaman dönüş yapmadığı bile oluyordu. Bizim arkadaşlığımız dostluğumuz Cok iyi sanmıştım aileler de tanışıyordu artık, yakındık ailemiz biz yan yana olduğumuz sürece her şeye izin veriyordu. çünkü bize aşırı güveniyorlardı ailemde onu çok seviyordu..
Bu süreçte atanmış olmama bile sevinemedim yani Ah neyse...
Bir diğer konu da şu. Ben üniversitede bir çocuktan hoşlanıyordum. Aslında ilk o benden hoşlanmış, ben arkadaş gözüyle bakıyordum sonra ise olay tam tersi oldu ben hoşlanmaya başladım ama o benden hoşlanmayı bırakmıştı.. böyle tuhaf bir olay işte. Ama her şeye rağmen görüşüyorduk, Ben bu yakın dostumu da sevdiğim o çocukla tanıştırmıştım. Artık ben ve yakın arkadaşım , sevdiğim çocuk ve onun arkadaşı yani 4 lü şekilde takılıyorduk. (2 kız 2 erkek) Baya eğleniyorduk sonra ben dayanamayıp çocuğa duygularımı kısmen de olsa söyledim hayatımda ilk defa birine duygularımı belli etmiştim dolaylı da olsa senden hoşlanıyorum demeye çalışmıştım bu benim için çok büyük bir şeydi (çünkü birazcık gururluyum ama aşkta gurur olmaz demişler işte). O da arkadaşça çok iyi olduğumuzu bu yüzden bu arkadaşlığı sürdürmeyi istediğini söyledi. Yani benden artık hoşlanmıyordu... Bende bu şekilde arkadaş olamayacağımı söyleyip reddettim ve grup dağıldı. Numaralar silindi ama ben sevdiğim çocukla aynı şehirde yaşıyorum...
Ne tuhafki aylar aylar sonra sevdiğim çocuk yine bana ulaştı. Tekrar arkadaş olmuştuk (niye oldun demeyin daha çok olay var oraları anlatamayacağım) hala onu seviyordum ama unutmuş gibi yapıyordum:') görüşme planları yapıyorduk şurayı burayı gezeriz diye. Ama arkadaşça tabi. Belkide ona duygularımın olduğunu bildiği için keyif alıyordu bundan ama ben bu süreçte hiç ama hiç belli etmiyordum (örneğin mesajına çok geç dönüyordum bazen ertesi gün cevap veriyordum
zor olsada yapıyordum bunu. Neden yapıyordum bilmiyorum sanırım unutmuş havası vermek içindi çok aptalmışım)
yakın dostum ise benim sevdiğim çocukla kavgalıydi ( bu da uzun mesele ) konuşmuyorlardı. Ama ben ameliyat olduktan sonra, yani yakın zamanda öğrendim ki bunlar Instagram da takiplesmeye başlamış sohbet bile ediyorlarmış:') ben sonradan öğrendim bunu...
Oysa ikisi birbirine düşman kesilmiş ikiside birbirini bana kötülüyordu muhatap olmuyorlardı. Sonra ne değişti bilmiyorum bu ikisi konuşmaya başlamış dostum (yani yakın arkadaşım) benden uzaklaşmaya başladıktan sonra diyorum ki acaba aralarında bir şey mi olduda bu sebeple uzaklaşti benden. Aklıma binbir türlü şey geldi tabi. Halada geliyor ve hala sebebini bilmiyorum tam. Sizce de öyle olmuş olabilir mi
Ben de depresyonun dibini yaşadığım için. (Düşünün ilaç tedavisine başladım haftasonu da psikologa gideceğim durum gercekten vahim kontrolümden çıktı krizler geçiriyorum yemek yiyemiyorum 8 kg vermişim her gören ne oldu sana diyor çok zayıflamışsın diyor 40 yıl düşünsem bu hale geleceğim aklıma gelmezdi çok pozitif hayattan keyif alan biriydim şuan içtiğim suyun tadını alamıyorum...)
Bu durumda iken sevdiğim çocuğun numarasını sildim aniden. Bana ulaşmasını istemediğim için üstüne engelledim zaten konuşmuyorduk 3-4 aydır. Bana en son sadece şunu dedi. 30 yaşında hala bekarsam senle evlenelim:') dalga geçiyordu sanki... Geç bile kalmış olabilirim numarasını silmekte. Kendisi zaten Ameliyat olduğumu bile bilmiyor ah iyiki bilmiyor... Yani beni hiç sormuyordu son zamanlarda. Yani bu süreçte hem çok sevdiğim sadece kemerini aldırmak istediğim burnumdan oldum hem en yakın dostumdan hem de sevdiğim çocuktan...Ama en çok bana koyan arkadaşımın beni hiçbir şey yokken bırakmasiydi psikolojinin bozulma sebebi benim için başarısız geçen ameliyat olabilir ama eğer arkadaşım yanımda olsaydı bana iyi geleceğini biliyordum. Sevdiğim çocuğun numarasını silebilirim ama arkadaşıminkini hala silemiyorum
Belki hayırlısı böyleydi benim için. Ama canım çok yanıyor. Olaylar tabiki daha uzun ama ben yinede anı kalması için bir özet geçtim. Burada konular silinmiyor belki yıllar sonra gelip bakarım ne günlerdi diye :') kalbim çok kırık yaşadığım şeylere ve beni bu hale getirenlere...
Belkide bu durum hayatımın dönüm noktası olacak. Bu psikolojiyi atalatirsam daha güçlü ben olacağı kesin inşallah atlatacağım..
Kendime Not: bu süreçte anladım ki karşılıksız sevginin, desteğin olduğu tek yer ailemin yanıymış. İyi ki onlar var <3