Çok yorgunum. Biraz önce eşime bu çocuk nasıl büyüyecek dedim, sarıldım ağladım, ağlıyorum. Çünkü gerçekten bilmiyorum. İlkinde de bu duyguyu yaşadım, büyüyecek biliyorum ama bu kadar zorluk yaşamak mı bu kadar zor olması mı bana bazen fazla geliyor. Bir günde kaç defa emziriyorum, kaç defa uyutmaya çalışıyorum bilmiyorum. Sürekli kucakta tutmaktan çok yorgunum ama asıl beni tüketen şey emek vermeme rağmen beceriksizlik hissi yaşamak. Elimden gelen, bildiğim her şeyi yapıyorum ama olmuyor işte bazen, bebeği mutlu edemiyorum ve bu beni çok üzüyor. Çok şükür hayattayız ve saglıklıyız, yarın yeni bir gün olacak ve böyle hissetmeyecegim ama şimdi böyle hissediyorum işte ne yapayım. İyi olalım, bebekler büyüsünler