Yavrum sürekli ağlamasam da çıkışlarım var. Dün çok kötüydüm mesela. Aşırı sinirli gergindim. Kendime de bir yandan kızıyorum daha da kötü bir döngüye giriyor. Gergin olunca hemen ağrım oluyor benim üzülüyorum zarar vereceğim diye. Şöyle derin bir oh çekip akışa bırakma durumu bende de yok maalesef. Eve tıkılı kalmakta mahvediyor insanı. Hava sıcak dışarda da yapacağım bir şey yok malum hastalıkta var. Bir de senin ablan filan yanılmıyorsam yakınındalar bir tek eşim ve benim. O da işe gidiyor filan evde yalnız başıma iyice kötü oluyorum. Gelince sadece benimle ilgilensin istiyorum telefonda konuşmasına bile tahammül edemiyorum ki asla böyle biri değilim normalde
birbirimize hiç müdahale etmeyiz. Bir iki söyleniyorum sonra onu da boş veriyorum ondan da sıkılıyorum
diyorum kendine gel bebeklere odaklan sadece sonra sadece bebeklere odaklanmak da yanlış geliyor. Takıntı gibi. Ve bir süre sonra zaten evhamlar basıyor şöyle mi olur böyle mi iyiler şu kan değeri bu ilaç o test… git diyorum başka şeylerle uğraş dizi filan izliyorum o kadar ekran kötü geliyor telefonu elime alıyorum sık sık ona da sinir oluyorum. Yani ne yapsam memnun değilim özetle. Yazarken ruhum daraldı. Pandemi iyice canımı okudu. Yoksa yine gider bir iki arkadaş buluşması gezme filan yapardım. Ne bileyim öyle. Günün sonunda tek duam Allah ım ne olur yavrularıma sağlıkla kavuşabileyim huzurla ilerlesin hamileliğim
Süreci olduğu gibi kabul etmek gerek zor olsa da biraz rahatlamak adına…