ikinci bebeğim 1 haftalık oldu.ilki 14aylık mayıs doğum lu.aynı şeyleri fazlasıyla yaşıyorum.sakin olan çouk çok hareketlendi.herşeyi istiyor.avizelere kafayı takmış.oturduğu yerde kucak istiyor alınca kucağa resmen kafamı çiğneyerek yukarılara çıkmak avizeye dokunmak istiyor.evi topluyorum o çekmeceleri boşaltıyor.bulaşık dolaplarını boşaltıyor.kıyafetleri.yani çok hareketli.birde hamileliğimin son gününe kadar sabah ve akşam en az 40 dk olsa bile dışarı çıkarırdım.şimdi dışkapının önünde ayakkabıları elinde ağlıyor içim parçalanıyo resmen.babası geç geliyo ama akşam bazen 9 dan sonra çıkarıyor.dün sabah bebeğimi emzirdim babasının yanına bıraktım oğlumu aldım 7 de dışarı çıkıp sokakta turlayıp eve geldik.küçük bebeğin şimdilik zorluğu yok emip uyuyor.ama onu emzirirken oğluğ elime koluma yapışıyo kalk benimle odaları dolaş diye.kısacası çok zor ve oğluma haksızlık yaptığım düşüncesi beni öldürüyor.ona yetememek korkutuyor.ilgiye çok ihtiyaçları var.kendimi paralıyorum resmen.şu anda ikisi de uyuyor.bunları yaşayacağımı bile bile hamile kaldım ama yine de zorlanıyorum üzülüyorum.