canlarım
canımızı hiç bir şey sıkamasın inşallah...
hele son sınıftakiler,
klişe olacak ama ne olur kalan zamanın tadını çıkarın. sonra milyar verseniz gelmiyor o günler.
ben son sınıfta depresyon geçiriyordum. çok ağır ilaçlarım vardı. kesinlikle yalnız kalamıyordum. yurtta oda arkadaşlarıma yalvarır ağlardım beni de götürün gittiğiniz yere diye... çok çok zordu. maalesef sadece haftada 2 dersim vardı o da çoğu kez boş olurdu. dersaneye de gidememiştim. tüm hafta yurt odasında boş kalmak depresyonumu katmerleştirdi...
şimdi diyorum ki
keşke sağlıklı olsaydım.
son aylarımı eğlenceli ve bekar geçirseydim. üzerimde baskı olmadan... gönlümce gezseydim. sinemaya gitseydim, konsere ya da... tiyatroyu, sahneyi, grubun solistliğini hiç bir şeyi bırakmasaydım son güne kadar.bol bol türkü söyleseydim ...beni hasta eden tüm yasaklardan, olaylardan, kişilerden uzak dursaydım. hayata koca bir "ha s...tir" çekip tekmeyi basıp sadece YAŞASAYDIM.
kampüsün o dümdüz yeşilinde yanıma koca bir termos çay alıp uzanıp soru çözseydim... herkes kpss çalışırken ben saatlerce ağlamasaydım. ikinci adresim psikiyatri koridoru değil de fakülte kantini olsaydı mesela... demetle çaya eti burçak bansaydık, fukaralığımıza gülseydik yine...son 25 kuruşumu kantindeki müzik kutusuna yedirseydim, sırf o türküyü bir daha dinleyeyim diye...
şimdi bohçamı alıp boluya gitsem neye yarar?
kimi bulurum?
beni bulur muyum mesela? hocaların hangisinin odasından ney sesi gelir? hangi hoca yerindedir? demet kantinde masa kapmış bekler mi beni? paramız çıkışır mı burçak almaya? tanıdık bir nefes kim kalmıştır?
KİMSE
ben bile ben değilim ki...
gidin, okulunuza bakın... nefret ettiğiniz sıralara, duvarlara... manzaraya... en kızdığınız hocaya... hepsi ama hepsi bitmek üzere...
sizin keşkeleriniz olmasın inşallah