Günaydın kızlar,
Uzun bir aradan sonra bir hafta sonu tek başımayım, kafama göre takılıyorum. Yalnız olmaya o kadar alışmışımki, yanımda kim olursa olsun rahatımı kaçırıyor itiraf edeyim
Valla tayinim çıkınca nasıl alışacağım bilmiyorum. Ben çok rahat bir insanım, bıraktığım bardak orda günlerce kalabilir, sonra evi komple topladığımda alırım o bardağı
Eşimde buna gelemiyor, anında toplamamı istiyor. Benim rahatlığım onun sinirini bozuyor, onun sürekli şunu yap bunu yap demeside benim sinirimi bozuyor
Bir başka taraftanda eşim rahat. Mesela klozetimizin sifonu 6 aydır bozuk yaptırmıyor, arka balkon kapısını kayınvaldem bozmuş 4 aydır o balkonu kullanmıyoruz, açılmıyor kapı. Bulaşık makinemize mutfak dolabı kapağı takılcaktı, evlenmeden önce fırsat kalmadı, evlendikten sonraa eşim yaptırmadı. Bu 3 şeyi aylarca rutin olarak tekrarladım, tamam aşkım yaptırcam dedi. Bir aydır susuyorum, o da susuyor
Ben 10 gün izinde onun yanındaydım, diğer zamanlarda biliyorsunuz 2 günlüğüne gidiyorum. İstesem ben halledemezmiyim, 1 günde hallederim hepsini. Ama onun yapmasını istiyorum. O orda yaşıyor, onun yaptırması gerek, elini hiçbir şeye atmıyor ama. Ben erkeklerin cinsliklerine alışamadım
Heralde daha birlikte yaşayamadık, alışma sürecim uzun sürüyo.
Birde birgün digitürk servisini çağırmış, kendi evde olmadığı için çağıramıyormuş, hazır ben evdeyken aradan çıksın demiş. Ama bana haber vermeyede unutmuş. sabahın 9 unda digitürkçüler dayandı kapıya, nasıl sinirlendim anlatamam. Telefon açtım bağırdım çağırdım eşime. İnsan bir haber verir ya, bende ona göre üstümü başımı giyerim, annemi çağırırım yanıma. Sonra özür diledi ama iş işten geçti.
Ben itiraf etmeliyimki, yalnızlığa o kadar çok alıştımki, nasıl çekecem bir ömür bilemiyorum. A yada B kişisi hiç farketmiyor, ben tek çok rahatım, hayatımı tamamen kendime göre yönetiyorum, sinirsiz sakinim. Ama ne zmn eşimin yanına gitsem, sinir katsayım artıyor