Karakızz ve bütün çalışan bayanlar hepinize Allah elbette yardım etsin çok zor olduğuna eminim ama birde ben size söyle anlatayım: Ben hayatı boyunca calışmış ve şansa tam hamilelik döneminde ücretsiz izinde bulunan biriyim. Bana inanınki calısıyor olmayı tercih ederdim. Sabahın köründe uyanıyorsunuz çünkü bünyeniz yıllarca buna alışmış, bütün gün yapacak hiçbirşey bulamıyorsunuz. (Dısarı cıkamıyorum çünkü bu ülkede tek başıma cıkmam mümkün değil, arkadasım yok sayılır ve akrabam yok) Kendi evim ve eşyalarım olmayan bir evde yaşıyorum, bırakın temizlik yapmayı benim olmayan koltuklara dokunmak bile istemiyorum. Tabii bunlar benim ekstrem durumlarım. Bütün gün seda sayan, esra ceyhan izleyip, esra ceyhandaki insanlar için ağlıyorum. Konusacak, paylasacak kimsem yok. Bebeğim için hiç alışveriş yapamayacagım. Bebeğimin bırakın bir odası, muhtemelen bir yatagı bile olmayacak, bazen diyorum ki çocukta nasılsa benim gibi seferi olacak koyarım bir bavulun içinde uyur orada. Bebişimin -9 aylıktan +1 yaşına kadar doğru düzgün hiçbirseyi oyuncagı bile olmayacak. Dün gece kadınlar kulubünde hastane cantaları bölümünü okuyup ağladım. Çünkü benim hastane cantası hazırlayacak zamanım olmayacak, büyük ihtimalle eşim yanımda olmayacak....
Bütün bunların yanısıra su an çalısıyor olmayı, bir ise yaramayı, bir bütünün parçası olmayı, her sabah karga kahvaltısını etmeden uyanıp gecenin bir koru dönmeyi. 1 saatlik öğlen arasında bile olsa arkadaslarımla birseyleri paylaşmayı. Sonra kendi evime, eşyalarıma yorgun argın dönüp, kendi yatagıma uzanmayı isterdim. Günleri ve dakikaları yapacak baska hiçbirsey olmadığı için saymamayı, interneti acıp acıp bebek hakkında birseyler okuyup psikopata bağlamamayı ve bu arada sürekli kilo almamayı isterdim. ınanın bana kızlar su an çalışıyor olmayı çok ama çok isterdim.