Herkese selamlar, hepiniz iyisinizdir umarım. Bende serklajlı olup bebeğimi kaybettip buraya bir nebze olsun iç dökmeye geldim canım kadınlar.
5 yıllık evliliğimde 3 kez tüp bebek denedikten sonra Rabbim 3.denemede bize mucizelerimi nasip etti ikiz bebeklerimi canım kızlarımı. Başta her şey yolundaydı böyle devam eder sanıyordum ama 16. haftamda aniden kanamam oldu ve hemen hastaneye gittik bebeklerim iyiydi çok şükür, yatış yapıldı 4 gün hastanede kaldık ve daha sonra bir perinatolog ile görüştük. perinatalog muayenesi sırasında ağrım ve açılmam olduğumu söyledi ama benim ağrım yoktu ya da ben hissetmiyordum. Hemen serklaj olmalısın biz bu duruma doğumun başlangıcı olarak bakıyoruz dedi biz de çok korktuk ve tamam dedik hemen yatış yapıldı serklaj için ama ameliyata kadar benim ağrım başlamıştı ve lekelerim devam ediyordu , ağrım nedeniyle dr etti ve muayene sırasında su gelmesinden şüphelendi ve bir test yaptı test pozitif çıkmış ama serklaja engel olduğu ile ilgili bir şey demedi hatta ben test pozitif çıkınca dibi gördüm serklaj yapılmaz diye düşündüm ama Dr. serklajı yaptı. serklajdan sonra sadece yattım annemde kalıyordum ve sağ olsun bana resmen bebek gibi baktı. serklajdan bir gün sonra taburcu oldum eve geçtik akşamına benim adet sancısı gibi sancılarım başladı belim bacaklarım kasıklarım çok ağrıyordu ve kanamam da vardı sabah dr ile görüştüm hastaneye çağırdı gittik kanamanın normal olduğunu söyledi ama kasılmalarım olduğu için nst ye bağladılar nst de çok yüksek sancılar çıkınca yeniden yatış verildi enfeksiyonum yüksek çıkmıştı 10 gün antibiyotik ilaç tedavisi gördüm ve taburcu oldum.
19.haftamda haftada iki gün dr a gidiyorduk her dr kontrolünde bebeklerimin ikisinin de sularının azaldığını söyledi takibinde olduğum dr,, başka bir Dr a daha muayene oldum o da aynı şeyi söyledi maalesef suları bitmeye yakındı dr iki seçenek sundu ya dikişleri alıp beni doğurtmak ya da amniyoinfüzyon işlemi yani dışarıdan su takviyesi yapmak ki bunun da kesin olarak işe yarayıp yaramayacağının net olmadığını su vererek 1 ay daha bebeklerimi içerde tutmaya çalışıp daha sonra doğum olabileceğini ama o kadar erken doğunca da yaşama ihtimallerinin çok çok düşük olduğunu yaşasalar bile bebeklerim de ağır hasar olabileceğini söyledi biz tabii dr un yanında ayrılırken per perişan haldeydik eşimle ağlaya ağlaya eve gittik ve aklımızda kesin olarak dışarıdan su verme işlemi yaptırmak vardı ama yine de başka bir hastane başka bir Dr unda fikrini almak istedik ve aynı gün başka özel bir hastaneye gittik. Oradaki dr da maalesef durumun hiç iç açıcı olmadığını suların bitmeye yakın olduğunu ve bunun benim için de çok sakıncalı olduğunu söyledi ve o da dikişleri aldırıp doğum yapmam seçeneğini sundu aksi takdirde bebekler en fazla 1 2 hafta sonra suları kalmadığı için kendileri çıkmak isteyecek ve bu durumda dikişleri patlatıp çıkacak dedi çünkü bir tane bebeğim resmen dikişin dibindeydi ve dikişleri patlarsa rahim ağzı diye bir şey kalmayacak rahmin alınmasına kadar gidebilir bu durum dedi, dışarıdan su verme işlemi için de asla böyle bir işlemi yapmadığını ve önermediğini açık açık söyledi çünkü bu işlem riskli,enfeksiyona çok açık bir işlemmiş ki benim zaten kanda enfeksiyonum 45 lere kadar çıkmıştı 2 hafta antibiyotik serum ile anca 17 ye düşmüştü. Bu işlemle enfeksiyonun artıp beni yoğun bakıma kadar götürebileceğini, rahmimin alınabileceğini, bebeklerim doğsa bile organlarına ciddi zararlar verebileceğini söyledi. Karından verilen su alttan tekrar geri gelir o su durmaz dedi hatta muayene sırasında farklı bir dr u daha da çağırıp görüşünü aldı ve ikisi de hemfikirdi dikişler alınmalıydı. Bebeklerimin yaşayabileceğine dair %5 ihtimal bile sunmadılar resmen. Ağlaya ağlaya ordan çıktık ve eve geldik yol boyunca eşimde bende sadece ağladık.
Ertesi gün dikişleri aldırmak için hastaneye yatışım yapıldı dikişler alınmadan önce farklı bir dr daha muayene etti ve bebeklerden bir tanesinin doğum kanalına girdiğini söyledi. Bebeğim benden ayrılmak için yola çıkmış bile...
Yatış yapıldığı gün dikişlerim alındı akşamına bir fitil verdiler gece 3.30 da sancılarım başladı ertesi gün öğlen 1 de normal doğum ile meleklerim doğdu çok küçüktü ikisi de 300 gr olmamışlar bile ciğerparelerim, görmeyi çok istedim ama görmeye cesaret edemedim ki zaten dr doğum sırasında hemşireler hiç göstermeyelim deyip hemen üstünü örttürdü yavrularımın. Elim kolum karnım boş kalbimde kocaman bir pişmanlık ve vicdan azabı ile o hastaneden çıkışımı o doğum anını ölsem unutmam. Şimdi o kadar çok keşkelerim var ki ölsem bile dikişleri aldırmayıp sonuna kadar gitseydim diyorum ama öte yandan bebeklerim suları bittiği için zaten can çekişiyordu karnımda onlar daha da acı çekecekti. 18 gün oldu bugün ama her gün ağlıyorum acısı hala ilk günkü gibi içimde. Bu pişmanlık bu vicdan azabı beni yiyip bitirecek. Kendimi o kadar suçluyorum ki asla mantıklı düşünemiyorum..