arkadaşlar öncelikle aranıza yeni katıldım. kendimi çok ama çok kötü hissediyorum. öncelikle yaşım 23. bundan 2.5 yıl önce onunla tanıştım. yaklaşık 3 ay boyunca kendisini sevmem için çok çabaladı. benim korkularım vardı, ona adım atmak istiyordum ama korkuyordum. çünkü daha önce hiç görmemiştim.bana geldiği ilk günden beri hoşlandığını belli ediyordu. ikimiz içinde ilkti bu. zamanla duygularım ağır bastı ve konuşmamızın 3.ayında onun duygularına karşılık verdim. ne zaman ki akrşılık verdim kalktı bulunduğum şehre geldi(ayrı şehirlerdeydik) geldiğinde ikimizde gözlerimize bakamıyorduk bile. anladık ki güzel bir sevdaya başlayacaktık. ki öyle de oldu.
bir yıl mükemmel geçti diyebilirim. kavga etmeden, şiirlerle, aşk sözleriyle .. ikimizde ilk kez seviyor ve ilk kez seviliyorduk. onun yaşı 25 ti bana geldiğinde. o yüzden ciddiyetle geldi en başından evlenmek istediğini söyledi. bu yüzdne bir yılın sonunda ailelere açtık meseleleri ve onlar da onay vermişti. okulum bitince evlenecektik. ama bir yıl sonra çatırdamaya başladı bir şeyler. çocukça kavgalardı ama çok büyütmez barışırdık. 2. yılın başlarında askere gönderdim onu. orada bir günlük tutmuş bana geldiğinde verdi ve hepsinde ne kadar çok beni sevdiğinden bahsediyordu,deli gibi sevdiğini anlıyordum..
sonra bir şey oldu. ne bilmiyorum. bir gün bana dedi ki sana bağlanmak beni korkutuyor. hayatımın merkezi oldun. bu kadar sevmekten korkuyorum hayatı ıskalıyorum dedi. ve sonrasında günde 5 kez ararken 1 e düşürdü, haftada bi kamera görüşmelerimiz iki haftada bire dönüştü. aslında bu normal farkındayım ama fazla ilgi görüp bir anda böyle olması beni bocalattı ve korktum. sevgisinin azaldığını düşündüm süreç içinde.askerden 4 ay sonrası özellikle.. daha az ilgilendi, daha çok kavga ettik, e ben de yordum kavgalarla çünkü kaybettiğimi hissediyordum. her gün evlilik hayali kuran insan bunlardan uzaklaşıyordu. ve ben üstüne gittim sevgin mi azalıyor hissediyorum diye hayır diyip yeniden eski ilgisine dönüyordu ama sonra yeniden vazgeçiyor uzaklaşıyordu. kavgalarımız arttı, ben çok ağır bir çocukluk geçirdim her şeyi en başından biliyordu ve çok da yanımda oldu mutlu etmeye çalışıyordu başlarda beni. ama bu son 6 7 aydır dertlerim onu bunlattı. ailemde yaşadığım sorunlar(gerçekten çok büyük sorunlar) gözünü korkuttu.oysa bir zamanlar bu sorunlar seni yorar ayrılmak sitiyorum dediğimde saatlerce ağlamıştı beni bırakma ben yanındayım ben senii bırakamam diye.. ama sonra ben bilmek istemiyorum derdini başkalarıyla anlat demeye başladı. ben bunlara daha çok üzüldüm. kendini hep yetersiz hissetti benim öyle hissettirdiğimi düşündü. ben sana yetmiyorum diyordu..
neticeye gelirsek 3 ay önce 4 günlük yoğun bir kavganın ardından benden ayrıldı. dayanmıyorum artık tahammül edemiyorum deyip gitti. 3 ay boyunca peşinden koştum arkadaşlar. hep o yaşadığımız ik yılları düşünüp hayr böyle gerçek bir şey bitmemeli dedim..başlarda benle iletişimi kesmeyip üzüldüğüm için destek olmaya çalışıyordu. ama ben umutlandıkça artık daha sert olmaya başladı. seni istemiyorum deyip durdu.. ama ben aralıklarla yine devam ettim. kesin oalrak bitirme zaman verelim dedim görüşmeyelim tamam bir müddet ama bi dinle bi özle bi bak sonumuzu öyle gör dedim. ama buna yanaşmadı. bitti anla dedi. hayatımda sen yoksun artık ben de bu sonuçtan rahatsız oluyorum ama sana dönemem dedi. her yerden engelledi beni. biliyorum peşinden koşmamalıydım ama yapamadım, çok seviyordum çünkü. koşmasaydım beni en azından değer verdiği biri olarak hatırlayacaktı belki. ama şimdi bir tacizsi bir sapık olarak mi hatırlayacak? çok üzülüyorum arkadaşlar. böyle güzel başlayan bir şeyin böyle kötü bitmesine çok üzülüyorum.. ne yapmalıyım bundan sonra? hala bir umut döner sanıyorum.