Çok normal canım korkmak. Neticede bir bebeğe bakacaksın, ne kadar uslu olursa olsun insan yine de endişeleniyor. Yapabilecek miyim, sıkılacak mıyım, mutsuz mu olurum, destek olurlar mı, sever miyim gibi milyon tane düşünce oluyor.
İlk günler göğüs ucu yaralarım çok fenaydı mesela, ağlıyordum sürekli. Şimdi unuttum bile onları, başka şeylere ağlıyorum :) bir şekilde geçiyor, sen yıpransan da yıpranmasan da süreç geçecek nasıl olsa bari güzel geçir. Gerçi ben bu konularda iç rahatlatacak en son kişiyim :/