Aslında daha iyiyim. Dün akşam istanbula geldim, geldiğimden beri de ağlamıyorum. Oradayken psikolojim çok bozulmuştu gerçekten. Tabiki psikolojik olarak kötüyüm, ne yazıkki onun da çok kötü durumda olduğunu duydukça daha da kötü oluyorum.. Kendine bir şey yapar diye akrabaları yanında kalıyormuş... Üzülüyorum ama elimden bir şey gelmiyor.. Artık bir yuvam yok sanki... Kendime odaklanmaya çalışıyorum, yalnız kaldıkça kötü oluyorum o yüzden hep birileriyle görüşmek istiyorum aslında istemesem de... Biraz karşığım anlayacağınız ama düzeleceğime inanıyorum...