Meleğim derdim sana.. Melek olacağını bilmeden..
Yazmalıyım diyorum yazamazsam acım hafiflemez, konuşmalıyım diyorum susarsam kendime kapanırım, dünya gözüme gözükmez.. Ama ne yazmak geliyor içimden, ne de konuşmak.. Yanıma geliyolar, destek olmak için.. Benim yüzümü güldürecek tek şey yavrumu kucağımda görmekti diyorum, göremiyorum.. Bir pazar günü,kaybettim yavrumu.. her şey normaldi.. Bi' hafta önce takiplerini yaptırmıştık, haftasından önde gidiyordu. Doktor bir sorun yok demişti.. Sabah uyandım nişanım gelmişti.. Lakin bir damla sancı ağrı vs yok.. Eşime dedim bana bir şeyler oluyor hastaneye gidelim.. Arabayı hazırladı, beni giydirdi. Çıktık yola.. Yolda başladı sancım.. Hastaneye vardığımızda 6 cm açılmam vardı.. Doktor hemen doğumhaneye almamız gerek sizi dedi. Daha suyum gelmemişti.. Haykırdım, ağladım bebeğim çok küçük daha doktor,en azından bir kaç hafta daha dursaydı.. Dikiş atılıyomuş rahim ağzına dedim, o uygulansın.. Sancınız var dedi yapamayız.. Eşimden imza aldılar, çıktık o hastaneden başka bir hastaneye o da aynı şeyleri söyledi.. Bu arada sancım artmaya başladı.. 3. hastaneye gitmiştik, inanamıyoduk çaresini arıyorduk bulamıyorduk.. Rahim ağzı yetmezliği dediler.. Geldiğimiz hastanede suyum geldi, acil üstümü soydular. Doğuma aldılar, ağla ağla öleceğimi sandım..5 te suyum geldi 10 buçuk da normal doğumla doğurdum evladımı.. Sunii sancı verelim dediler kabul etmedim, kendi sancımla doğuracağım dedim.. Bebeğim doğduğunda ona bakmamı istemediler, ömür boyu unutamazsın bakma lütfen dediler, ağlama krizine girdim.. Ne kadar ağladım neler yaşadım o arayı hatırlamıyorum, sonra narkoz vermişler bebeğin eşini almak için.. Gece saat 1 de uyandım, doğum sonu servisine alındım.. Herkesin yanında bebeği.. Gece boyunca ağlayan bebek sesleri..O bebekler ağladıkça ben ağladım.. Normal doğum yaptığım için lohusayım.. Sancılarım var sancılarım bile bebeğimi hatırlatıyo.. Deli gibi acaba gitmedi mi içimde mi hala diyorum.. Oysa ki gözümün önünde doğdu.. 5. Ayımız bitiyordu 6 aya girecektik.. Normal doğum olduğu için bir gün sonra çıkardılar.. Şimdi evimdeyim.. Ailem yanımda.. Bebeğim kara topraklarda.. Doğduğu gün ve öldüğü gün aynı.. Babası gömdü gülbahçe mezarlığına.. Gülbahçede canım var şimdi gülbahçede yavrum var.. Ve bebeğimi gömdüğümüz günün gecesi yağmurlar yağdı şehrime.. Mezarına yağmur doluyor, CANIMIN PARÇASI üşüyo mu.. diye nefes alamadım. Rabbim verdi Rabbim aldı ammenna.. Ama İnsanız dayanması zor. Babasının sıkmaktan avuçları morardı bir gecede.. Doktorun ona dediği.. Artık bebekten geçtik anneyi kurtaralım..
Dua istiyorum.. İçime sabır dolsun.. Yoksa dayanamam..
Hz. Zeynebin imtihanına benzedi yaşadığım acı..Dualarım dua üstüne..RABBİMe inancım sonsuz..
Neden demedim hiçbi' zaman..Çünkü meleğim ondan geldi
ona gitti.. İçimi ferahlatan tek bir şey var.. Hiç kucaklayamadığım öpüp koklayamadığım yavrum beni öbür dünyada bekleyecek.. O kadar sakınarak geçiriyordum ki hamileliğimi.. Geç buldum erken kaybettim bebeğimi.. 3 sene bekledim yavrumun gelmesini.. Şimdi bi' ömür sürecek acısı.. Hayatta bu acı kadar içimi yakan bir şey olmadı, evlat acısı hiç kolay değilmiş... Baş sağlığına gelenler oluyo..Herkes dünya derdinde, arada dalıp gittim.. koca dünya bi' hiç gözümde.. Yavrumu kucaklayamadım ya...Sabır ve dayanma gücü istiyorum.. içim yanıyor..Herkesin imtihanı farklı.. Benimki de buymuş..Cennette sarılacağım yavruma.. O mis kokusunu içime çekeceğim.. Yalan dünyada sevemedim orada seveceğim..