Merhaba öncelikle yanlz değilsiniz.. 2008 yılında tanıştım bu durumla ilk önce eşime ya zarar verirsem düşünceleri ile başladı doktor doktor gezdim yemeden içmeden kesildim. Daha sonra bunların bir düşünce olduğunu kendime sık sık hatırlattım ve gelirse gelsin umrumda değile bağladım biraz toparlandım sonra en ufacık bir mutsuz yada sıkıntılı bir süreçte tekrar yaşamaya başladım ardından çocuğum oldu eşimin yerini çocuğum aldı akabinde yıllarımı kendime zehir ettim ara ara düzeldim ara ara bu düşüncelerle kendini heder ettim. İkinci çocuğum oldu bu sefer ya ona zarar verirsem korkusu düşünceleri gelmeye başladı. Tabi bu arada ilaç vs ara ara destek aldım ama şunu anladım bu maalesef ki ince hastalık gibi senin en zayıf anında gün yüzüne çıkıyor. Geçiyor mu geçmiyor geçiyor gibi oluyor sonra hooop tekrar sadece baş etmeyi öğrendim aklıma böyle şeyler geldiğinde önceden elim ayağım kalbim yerinde duramazdı bütün gün ağlama krizleri yaşardım. Ben kötü bir anneyim böyle şeyler neden geliyor diye lakin gittiğim bir psikiyatr benim aşırı merhametli biri olduğum için hassas olduğumu ve böyle birşeyi asla yapmayacağımı söylediğinde içim rahatlamıştı size naçizane tavsiyem aklınıza ne gelirse gelsin takılıp kalmayın laf atmayın o düşünceye işte o zaman karşılıklı savaş vermiş oluyoruz yıllarca bunu yapamadığım için zehir ettim kendime hayatı.