merhaba kizlar. bende dogma büyüme almanyaliyim :) almanyaliyimm diyorum burada dogdum, burada büyüdüm, okula gittim, buranin ekmegini yedim...
sosyal sorumluluk projesi kapsaminda son bir kac yildir türkiyede kamplar yapiliyordu. nisanlimla bu kamplardan birinde tanistik ve arkadasligimiz aska dönüstü.
benim aklimda istanbula yerlesmek hep vardi, fakat evlilik niyetiyle degil. kariyer hedeflerim vardi. ama gel gör ki hayat bize ummadigimiz seyler de gösteriyor.
nisanlim istanbulda dogdu, ailesiyle orada yasiyor. askerden geleli 6 ay oldu fakat aradigi isi bulamadi. bu konu onun canini cok s1k1yor, olur olmadik tartismalar cikiyor. asabilesiyor, kirici oluyor..tabi ki ben alttan almaya calisiyorum sürekli morel ve destek veriyorum ama artik pek ise yaramiyor gibi. gelip gecici isler buluyor ama hic birinin sigortasi olmuyor, aldigi maas 5i 6yi gecmiyor. hal böyle oldukca bizim evlilik isi bu yildan ertesi yila ertelendi. benimde canim s1k1liyor tabi ama napabiliriz diyorum hersey kader kismet. böyle bir sürecten geciyoruz sizin anlayacaginiz.
ben okul öncesi egitim ögretmeniyim, yani mezun olmama 2 hafta kaldi, son sinavimi da verirsem insallah.(dua edin lütfen). bi yandan da arastiriyorum diplomam türkiyede gecerli olacak mi diye. malesef sadece üniversite diplomasina denklik cikiyormus. meslek egitimlerine denklik vermiyorlarmis. simdi kara kara ne yapacagimi dusunuyorum. kesinlikle meslegimi icra etmek istiyorum. bu durumda canimi s1k1yor. kolay olmayacagini biliyordum ama bu kadar zor olacagini tahmin etmiyordum.
gecen yil biz henüz nisanli degilken annem evi terk etti. ayri bir eve cikti. 1,5 yildir ayrilar. psikolojik sorunlar yasadim-yasadik kardesim,babam,annem hepimiz perisan olduk. akrabalar arayi düzeltecegine hepten mahfettiler. bu sürecte cok sükür nisanlim cok destek oldu bana.
simdi seneye muhtemelen dügünümüz olacak ve ben gidecegim. geri de yalniz bir baba, yalniz bir kardes, yalniz bir anne birakacagim icin vicdanim hic rahat degil. herkes kardesini nasil birakacaksin diyorlar. kardesim 20 yasinda ama evin kücük kizi gibi yetisti, basina buyruk, umursamaz, hayati ciddiye degil sakaya alir. annem gidince evin annesi ben oldum o yüzden daha da rahata alisti. ama en büyük travmayi da o yasadi hep icine atti. ben bagirip cagirirken o hep sustu geceleri agladi. simdi kara kara nasil birakacagim diye düsünüyorum.
bana ,,okulum biter bitmez yanina gelirim kalamam ben burada'' diyor. bende istiyorum gelsin ama napacak annemle babam tek baslarina? annem koca evde yalniz, babam yalniz...ve babam hala annemin gelecegi günü bekliyor umutsuzca...
tüm bunlar kafami o kadar bunaltiyor ki bazen herseyi silip atmak geliyor icimden. napicam, nasil edicem. hic bilmiyorum.
bogazim hep dügüm dügüm, yutkunamiyorum
bebegın cınsıyetı bellı oldumu? Allah kolay bı dogum nasıp eder ınsallah. bencede cok ıyı dusunmussun Almanyada dogum yaparsan daha ıyı olur. bende bırkere hastaneye gıttım calısanlar suratsız hemde cok. artık bebısınle Turkıyemıze gerı dönersnız
cok sukur ıyım önumzdekı ay cıkacaz yola ınsallah arabayla gıdecez Turkıyeye cok heycanlıyım saat onıkıbucuk uyku tutmuyor benı ceyızlık esyalara bakıyorum
ceyıznı ne yaptın tamamladınmı yoksa eksıklerın varm? gelınlıgı Hollandadan mı göturmeyı dusunuyorsun yoksa Turkıyedenmı alırsın?
