Merhaba,
25 yaşında üniversite öğrencisiyim. Aynı zamanda çalışıyorum. Annem babam ayrı olduğu için ikiye bölünmüş şekilde o evden bu eve göç edip duruyorum. Normal part time maaşı alıyorum. Ama param yetmiyor. Dışarıdan su almayayım diye aynı şişeyi çeşmeden doldurup kullanıyorum düşünün, şişe doğaya karışacak artık.
İşimden de nefret ediyorum. Sürekli sorunlu insanlarla konusmak zorunda olduğum bir işim var. Çağrı merkezi. İşimden o kadar nefret ediyorum ki çalışma masama düşmanıma bakar gibi bakıyorum yanından geçerken beddua falan ediyorum psikolojim bozuldu. Sabahtan akşama kadar okul. Akşamdan geceye kadar da iş. Çok yoruluyorum. Müzik dinlemek istiyorum, saçımı duzlestirmek, oje sürmek, Müge anlı izlemek ne bileyim insanca bir şeyler yapmak istiyorum ama vaktim yok.
Okulda herkes 2002 üzeri. Ben 97'liyim. Kafa olarak anlaşamıyoruz çoğuyla. Hepsi ergen gibi geliyor salak saçma muhabbetler dönüyor. Ders aralarında tek başıma boş boş oturuyorum. Bölümüm zor, ağır odevler oluyor. Bakıyorum herkes arkadaşlarıyla grup olmuş ben tek başıma. Aşk meşk zaten yok. Eski konumu okuyanlar sebebini görür.
Etrafımdakiler hiç calismadan aileden para alarak kral gibi yaşıyorlar. Herkes son model telefonlarda, dışarıda her gün yiyorlar falan. Bu insanların ailesi ne iş yapıyor böyle nereden akiyor bu para bilmiyorum. Hiçbiri çalışmıyor. Ben döner yiyemiyorum pahalı diye. Etrafımda hem okuyup hem çalışan beni anlayabilecek kimse yok.
İş okul birlikte götürenler var mı aranızda nasıl hayatta kaldınız ?
25 yaşında üniversite öğrencisiyim. Aynı zamanda çalışıyorum. Annem babam ayrı olduğu için ikiye bölünmüş şekilde o evden bu eve göç edip duruyorum. Normal part time maaşı alıyorum. Ama param yetmiyor. Dışarıdan su almayayım diye aynı şişeyi çeşmeden doldurup kullanıyorum düşünün, şişe doğaya karışacak artık.
İşimden de nefret ediyorum. Sürekli sorunlu insanlarla konusmak zorunda olduğum bir işim var. Çağrı merkezi. İşimden o kadar nefret ediyorum ki çalışma masama düşmanıma bakar gibi bakıyorum yanından geçerken beddua falan ediyorum psikolojim bozuldu. Sabahtan akşama kadar okul. Akşamdan geceye kadar da iş. Çok yoruluyorum. Müzik dinlemek istiyorum, saçımı duzlestirmek, oje sürmek, Müge anlı izlemek ne bileyim insanca bir şeyler yapmak istiyorum ama vaktim yok.
Okulda herkes 2002 üzeri. Ben 97'liyim. Kafa olarak anlaşamıyoruz çoğuyla. Hepsi ergen gibi geliyor salak saçma muhabbetler dönüyor. Ders aralarında tek başıma boş boş oturuyorum. Bölümüm zor, ağır odevler oluyor. Bakıyorum herkes arkadaşlarıyla grup olmuş ben tek başıma. Aşk meşk zaten yok. Eski konumu okuyanlar sebebini görür.
Etrafımdakiler hiç calismadan aileden para alarak kral gibi yaşıyorlar. Herkes son model telefonlarda, dışarıda her gün yiyorlar falan. Bu insanların ailesi ne iş yapıyor böyle nereden akiyor bu para bilmiyorum. Hiçbiri çalışmıyor. Ben döner yiyemiyorum pahalı diye. Etrafımda hem okuyup hem çalışan beni anlayabilecek kimse yok.
İş okul birlikte götürenler var mı aranızda nasıl hayatta kaldınız ?
Son düzenleme:
