- 6 Temmuz 2024
- 111
- 14
- 13
- 28
İşte bende bundan bahsediyorum genellikle belli bi süreç içerisinde gelişiyor ysşanan olaylar/ yaşanan stresler getiriyor sonunda da kendini ‘kurtarmaya’ ‘çabalamaya’ ‘spor yapmaya ‘ sosyalleşmeye’ falan istek olmuyor çünkü hastalığın ysşattığı şeyler bunlar zaten. Bunları yapabiliyor olsaydık depresyonda veya dehbli olmazdık. Mutlu ve hastalıksız normal olurduk. Ben kabullendim biraz problemlerim olduğunu. Bunlarla yaşamaya çalışıyorum. Hayat motivasyonum yok. Yine de bi yönüm umut ediyor tabi ki. ‘’Hayat amacını bul işe gir meşgul ol’ falan demeyin yani insanlara.Şimdi şöyle.genetik geçişli bazı ruhsal hastalıklar var.şizofreni, bipolar gibi.ama iş depresyona ve panik atağa gelince biraz değişiyor.bu tarz rahatsızlıklarda da genetik yatkınlık olduğu söyleniyor ama kişinin kendisi de çok uzun süre olumsuz ruh halinde kalmaya devam ediyorsa yani mutsuzluğu besliyor onunla mücadele etmiyorsa beyin kimyası kalıcı olarak bozuluyor.yani hem çevre hem genetik.tamamen kalıcı denemese de tedavi daha uzun ve zorlayici olabiliyor.