- Konu Sahibi superbiolay
-
- #1
herkesten nefret ediyorum, birinci olarak ailemden, hicbir zaman yanımda olmayan, meslek secimimde herhangi sekilde destek vermeyen sevgi gostermeyen ailemden, babamdan nefret ediyorum, baska kadınlara gittigi bizi oratda bıraktıgı, anneminde onun kölesi oldugu ve bizi de bu sacma hayatın icine surukledigi icin, hem memnun olyana insansın madem kocandan ne diye 3 cocuk yapıyorsun, bir tane neyine yetmiyor, sanki hayatın mı duzelicek kardesim, nefret ediyorum,
kendi cabalarımla egitimimi aldım, okula gittim, is buldum sonra isten cıkarıldım, baska ise girdim, ve o kadar guzel bir isti ki bir cok olanak veriyordu ancak dunyadan haberi olmayan bilinçsiz ve dusuncesiz babamın yuzunden isten cıkmak zorunda kaldım, baska br ise girdim sonrasında burada da ayırımcılık yapıldı isten cıkmak zorunda kaldım, cok pismanım neden boyle bir ailem var neden hep yalnızım, neden bir insan toplulugunun icine cıkınca kendimi ezik, mutsuz, konusamıyor hissediyorum, cok kotuyum, cogu zaman mutsuzum, is bulsam da yurt dısına cıksam diye surekli dusunup duruyorum, 25 yasına bile gelmeden hayattan bu kadar bıktım, belki herseyi gercek anlamda tek basıma yasayabilseydim, kira da olsa bir eve cıkabilseydim belki kurtulabilirdim bu durumdan
kendi cabalarımla egitimimi aldım, okula gittim, is buldum sonra isten cıkarıldım, baska ise girdim, ve o kadar guzel bir isti ki bir cok olanak veriyordu ancak dunyadan haberi olmayan bilinçsiz ve dusuncesiz babamın yuzunden isten cıkmak zorunda kaldım, baska br ise girdim sonrasında burada da ayırımcılık yapıldı isten cıkmak zorunda kaldım, cok pismanım neden boyle bir ailem var neden hep yalnızım, neden bir insan toplulugunun icine cıkınca kendimi ezik, mutsuz, konusamıyor hissediyorum, cok kotuyum, cogu zaman mutsuzum, is bulsam da yurt dısına cıksam diye surekli dusunup duruyorum, 25 yasına bile gelmeden hayattan bu kadar bıktım, belki herseyi gercek anlamda tek basıma yasayabilseydim, kira da olsa bir eve cıkabilseydim belki kurtulabilirdim bu durumdan