Arkadaslar herkese sevgı ve saygılarımı sunuyorum. Ben ailemden çok uzak bir ilde evli ve kamuda çalışan bır bayanım.çocuğum yok. Buraya yerleşelı 10 yıl oldu. Burada daimi kalmak için gelmemiştım ılerde ıkna olur belkı düşüncesıyle bu yola gırmiş bulunduk.. Eşim ıyi bır ınsan. Erkek kardeşimle yaşayan anne ve babam 70 li yaşdalar. Sağlık problemlerı oluyor. Babamın da ciddi bır hastalığı var heran ne olur bılmıyorum ama hayatını kendısı ıdare edıyor şimdilik. Erkek kardeşim yetersız kalıyor. Onların artık bana ıhtıyaçları olduğunu düşünüyorum. Yaşlılık çok zor. Onları buraya çağırsam yerleştırsem hayatta gelip yaşamazlar tutunamazlar. Ben ise kafama gore çıkıp yanlarına gıdemıyorum. Eşim de benım memleketıme gelıp hayatta yaşamaz zaten başından da istememişti ama hala düşüncesi değişmedi maalesef. Ayrılsam onu yüzustu nasıl bırakacam onada dini ve vıcdani boyutta bakıyorum. ama artık aklım ailemde. Çok huzursuzum kafam rahat değil. Burada duramıyorum artık. evlılıkden kopuğum. Yarın bırgün herşey daha da geç olduğunda vıcdan azabı da çekmek ıstemıyorum. Artık onların yakınında olmak ıstıyorum ama eşime bu konuyu açmıyorum açamıyorum çunku benı anlamıcak anlamıyor. 3 aylık ucretsız izin hakkımı kullansam benım için geçici. Ya da herşeyi goze alıp tayınımı mı alayım bılemıyorum ona da cesaretım yok.ne yapacağımı bılemıyorum. Değerli fıkırlerınızı almak ıstıyorum tşkler