İlk gittiğim psikolog Alsancak'taydı. İçeri girdim bana testler yaptı, gözümü kapatmamı istedi neyse çık sen ailen gelsin dedi. Annemle babam içeri girdi ve çıkınca dağılmışlardı. Doktor aynen şunu söylemiş tabi annemi baya sıkıştırdım 'sakın kızınızı yalnız bırakmayın, her şeyi yapabilir, biri gel ilişkiye girelim dese girer, uyuşturucu kullanabilir, nereye giderse onla gidin, kuzenleriyle görüştürmeyin görüştürürseniz de öyle uzaklara göndermeyin, ilaç kullanması gerekiyor beyni denizse o deniz çok kirli benim şimdi yapabileceğim bir şey yok' demiş. Beni bu zamana kadar tek tanıyan insandı. Tek doktor, tek bir insan. Şimdiki tanımıyor bile aslında keşke o adama gitseydim diyorum. Beni psikiyatra yönlendirdi. Annemler bir daha ona götürmedi, asla gidemezsin o adam baya saçmalıyor dedi. Babanın yanında neler dedi gibisinden şeyler dedi. Annemden bile iyi tanımıştı oysa beni.
Saçmalıyorum çok saçmalıyorum. Bu şehirden, insanlardan, en çok da kendimden uzaklaşmak istiyorum. Keşke hiç olsak. Tamamen bir hiç. Birine ihtiyacım var. Kim olduğunu bilmediğim birine. Yanında her şeyi yapabileceğim, her şey birbirimize özel olacak birine. Sanırım yalnızım baya, kendime güvenim yok, yürüyemiyorum da. Neden varım ki? Neden yaratıldım? Saçma değil mi yaşadıklarım, yaşamam? Evet ruh hastasıyım, korkağım. Buradaki şeyleri okuyorum da. Evlenemeyeceğim bile. İnsanlar bana 1 ay dayanamıyor. Kavga edeceğim sürekli, kocamı sevmeyeceğim bile. Çocuklarım olmayacak olursa da peşlerinden koşamam.
İyileşmem için yaşamam lazım, yaşamam için de iyileşmem.
