Bana da geliyor ara ara bu düşünceler. Haa kendime kalsa benim derdim evlenip yuva kurmaktan çok hayatımı paylaşabileceğim, her an yanımda olabilecek, sevip sevilebileceğim, hayallerimi onunla birlikte yapabileceğim, birbirimizin yanında huzur ve mutluluk bulduğumuz birinin hayatımda olmasını istemem mesela. Çok sıkıldım artık her şeyi tek başıma yapmaktan, mutluluklarımı, aktivitelerimi biriyle paylaşamamaktan.
Ama artık çevremdeki 2000'li nesil bile evlenme teklifi alıp söz, nişan, nikah işlerine başlayınca benimde modum düşmüyor değil. Benden küçüklerin ilkokula giden çocuklarını görünce, ailecek gezip tozan, eğlenen, mutlu çiftleri görünce özeniyorum. Yalan yok bazı şeylerin gerçekten yaşı var. Biz kendimizi avutmaya çalışıyoruz burada artık evlilikler 30'dan sonra oluyor, 40 yaşında bile hamile olan var diye ama bence her şey yaşında güzel. Bana kalsa 28'de evlenip eşimle doya doya 3-4 sene gezmek tozmak, birbirimizin keyfini çıkarmak sonrasında çocuk yapmak isterdim. Ama şu an o ihtimal azalıyor. 35'te evlensem bile hadi 2 yıl gezsem tozsam 37'de hamile kalmaya çalış 38'de hamile kal 40'a dayandı yine yaş :) O yaştan sonra çocuk büyütmek için güç ve sabırda azalıyor. Ama kısmet bu işler ne yapalım. Bizimde böyle olmalı demek ki. Tabi bu bazı dönemler daha yoğun oluyor bazı dönemler çok umursamıyorum. Sizde şuan hassas olduğunuz bir dönemdesiniz muhtemelen.
Dua edelim bol bol. İnşallah bizimde karşımıza "iyi ki bu zamana kadar başkaları ile olmamış ve iyi ki o olmuş, şimdi olmuş" diyebileceğimiz kişiler çıkar karşımıza.