Öncelikle herkese merhaba;
Burada olabilmek çok güzel. Uzun zamandan beri forumu takip ediyorum ancak üyelik şimdiye kısmetmiş :) Yeni üyeyim ama sizlere kızlar diye hitab edebilirim herhalde.
Ben Eskişehirde mühendis olarak çalışıyorum iyi bir işim var kurumumdan ve amirlerimden çok memnunum. Eşim ise Ankarada çalışıyor. Ulaşım için Hızlı Treni kullanıyoruz. Her akşam beraberiz Allaha şükür. Onunda işi ve geliri iyi. Lakin birbirimizi yiyip duruyoruz.
Biz üniversiteden beri görüşüyoruz. Benim gerçekten zor günler geçirdiğim bir dönemde tanışmıştık çok destek olmuştu bana. Beni depresyonda olduğum bir dönemde tanıdı ailevi sıkıntılarım söz konusu dönemin sonrasındada şiddetle devam ettiği için malesef beni sürekli agresif ve geçimsiz birisi olarak tanıdı gördü vede görmek istedi
Ailem çok sıkıntılı kızlar. Babamın bitmez tükenmez iş kurma girişimleri hep başarısızlıkla sonuçlandı tüm varlığımız gitti
Sevgi ve aşk dolu üç yıl geçirdik. Ardından okullar bitti işsizlik parasızlık bizi perişan etti. Abisi nişanlandı. Ailesi bizimde nişanlanmamızı istedi ama bizim insan ağırlayabilecek nitelikte bir evimiz vede paramız yoktu tabi ben bu durumu bu şekilde lanse etmedim. Ama içimin acısı beni yiyip bitiriyordu.
Abisi uzun zamandır evlenmeyi bekliyordu ve sonunda evlenebileceği birisiyle karşılaştı kız güzel, bilmiş. Ben uğraştım arkadaş olmak için ama bir iki bozunca beni kestim ilişkiyi. Kız için eşime sürekli dırdır ediyorum. Bana şöyle dedi bana böyle dedi bilmem ne. Eşimde yengesine toz kondurmuyor
O kadar inciniyordum ki, öfkem sürekli artıyordu. Her allahın günü eşimle kavga ediyorduk. Benim beklediğim bana tek olduğumu hissettirmesiydi bilmiyorum eltimi kıskanmışta olabilirim ama yemin ederim ona asla zarar vermek istemem üzüntüsünde sıkıntısında sevinmem ama öyle hissettim çünkü beni çok incitti. Kayınvalidemide çok incitti ve araları açıldı. Sonra bizim nişanımız vs derken anlayışlı olamadılar bana karşı bende tepkili davrandım kabul ediyorum ama gelindim ben oğullarını onca yıl beklemiştim. Hatrım olmalıydı değil mi?
Velhasıl evlendik ben eşime yine sürekli sitem ediyorum çünkü ailesi hiç aramıyor, ilgilenmiyor, kaynanam daha birkez bizim evimize gelmeden eltime gitmiş
Eşimle aramız buz gibi şu sıralar. Bende gönlü olsun diye üç ay sonra annesini aradım evinede ziyarete gideceğiz ama içim kızgın yine kırgın ve haksızlığa uğradığım için üzgünüm
Burada olabilmek çok güzel. Uzun zamandan beri forumu takip ediyorum ancak üyelik şimdiye kısmetmiş :) Yeni üyeyim ama sizlere kızlar diye hitab edebilirim herhalde.
Ben Eskişehirde mühendis olarak çalışıyorum iyi bir işim var kurumumdan ve amirlerimden çok memnunum. Eşim ise Ankarada çalışıyor. Ulaşım için Hızlı Treni kullanıyoruz. Her akşam beraberiz Allaha şükür. Onunda işi ve geliri iyi. Lakin birbirimizi yiyip duruyoruz.
Biz üniversiteden beri görüşüyoruz. Benim gerçekten zor günler geçirdiğim bir dönemde tanışmıştık çok destek olmuştu bana. Beni depresyonda olduğum bir dönemde tanıdı ailevi sıkıntılarım söz konusu dönemin sonrasındada şiddetle devam ettiği için malesef beni sürekli agresif ve geçimsiz birisi olarak tanıdı gördü vede görmek istedi
Ailem çok sıkıntılı kızlar. Babamın bitmez tükenmez iş kurma girişimleri hep başarısızlıkla sonuçlandı tüm varlığımız gitti
Sevgi ve aşk dolu üç yıl geçirdik. Ardından okullar bitti işsizlik parasızlık bizi perişan etti. Abisi nişanlandı. Ailesi bizimde nişanlanmamızı istedi ama bizim insan ağırlayabilecek nitelikte bir evimiz vede paramız yoktu tabi ben bu durumu bu şekilde lanse etmedim. Ama içimin acısı beni yiyip bitiriyordu.
Abisi uzun zamandır evlenmeyi bekliyordu ve sonunda evlenebileceği birisiyle karşılaştı kız güzel, bilmiş. Ben uğraştım arkadaş olmak için ama bir iki bozunca beni kestim ilişkiyi. Kız için eşime sürekli dırdır ediyorum. Bana şöyle dedi bana böyle dedi bilmem ne. Eşimde yengesine toz kondurmuyor
O kadar inciniyordum ki, öfkem sürekli artıyordu. Her allahın günü eşimle kavga ediyorduk. Benim beklediğim bana tek olduğumu hissettirmesiydi bilmiyorum eltimi kıskanmışta olabilirim ama yemin ederim ona asla zarar vermek istemem üzüntüsünde sıkıntısında sevinmem ama öyle hissettim çünkü beni çok incitti. Kayınvalidemide çok incitti ve araları açıldı. Sonra bizim nişanımız vs derken anlayışlı olamadılar bana karşı bende tepkili davrandım kabul ediyorum ama gelindim ben oğullarını onca yıl beklemiştim. Hatrım olmalıydı değil mi?
Velhasıl evlendik ben eşime yine sürekli sitem ediyorum çünkü ailesi hiç aramıyor, ilgilenmiyor, kaynanam daha birkez bizim evimize gelmeden eltime gitmiş
Eşimle aramız buz gibi şu sıralar. Bende gönlü olsun diye üç ay sonra annesini aradım evinede ziyarete gideceğiz ama içim kızgın yine kırgın ve haksızlığa uğradığım için üzgünüm