- 1 Aralık 2014
- 1.497
- 1.001
Yaklasik 9 sene once cocugumun babasindan ayrildim ve 5 sene oncede bosandim. Dava sürdü etti yurtdisinda bosandigimiz için. Bosandik ve cocugumla Türkiye ye dönüş yaptik. Saglik sebebiyle calismiyorum ama kira gelirim var ve onunla hayatimizi gecimimizi sagliyoruz cok sukur. Arkadaşlarım tarafindan hep cok sevilen sayilan biriydim yurtdisinda cok sukur ama Turkiye ye tasininca vede calismayinca burada arkadas edinme ortamimda olmadi. Pandemi oncesi zaman akti gecti. Zaten geleli 2 sene anca olmustuk. Biraz yurtdisinda dogup buyumenin verdigi bi sudan cikmis balik durumu vardi ilk iki sene sanırım. Yani kursa vs yazilmak gibi durum olmadi. Yazilayim diye hep dusundum ama bugun yarin derkende kaldi gitti. Sonra artik kursa yazilmaliyim derken pandemi cikti.
Pandemi de gerci bi ara pilatese gittim. Orada bir kadin cikti kahve ictik vs ama devami gelmedi benden kaynakli daha cok. Daha once cok boğan bi arkadasim vardi. Ona benzettim o kadinin bir takim huylarini ve devamini getirmedim bu tanisikligin. Onyargili davrandim belki, belki de dogrusunu yaptim bilmiyorum. Ama insanlari kolayda eliyorum bazen malesef kotu tecrubelr gerekli
En son baska bi kursa yazildim ve orada sanki arkadaslik kurabilecegim bir iki kisi vardi ama birden cocugum sebepli daha kursa yeni baslamisken kursu birakmak zorunda kaldim.
Yasayanlar cok daha iyi bilir insan arkadassiz olunca ne bileyim bi cafe de oturup bi arkadasin ile kahve içmeyi bile oyle ozluyorki. Tabiiki baska kurslar arayisindayimda ama hem duygusal anlamdaki yalnizlik hem arkadas anlamindaki yalnizlik beni cok bunaltti artik.
Zaman zaman ki cok sık olarak hayat yalan geliyor bana, zevk almiyorum.
Anac bi insanim. Cocugum icin hep ozveriliyim cok sukur. Onu salmiyorum ama kendim icin bunu soyleyemem yani bazen ruhumu toparlamam zor oluyor. Normal diyorum benim yerimde bi baskasi olsa cok daha bunalirdi falan. Zugurt teselli si iste :).
Hayatin yalan oldugunu iliklerime kadar hissedecegime hatta bu genc yasimda (41) bunu yasayacagima hic inanmazdim zamaninda. Yalnizlik Allah a mahsus diye boşuna demiyorlarmis.
Duygusal anlamda hayatima bir kac sosyal medya vb tanisikligi haric kimse girmedi. Sosyal medya vb zaten sayilmaz.
Gerek cevremin olmayisi gerekse benim bir takım korkularimin olmasi (kullanilma korkum var) vede belirli olcude seciciligimin olmasi de etken duygusal bi iliski yasamamis olmamda. Her insan gibi bende ruhen bi duygusal iliskiye ihtiyac duyuyorum. Evlilik maksadiyla aileme soyleyenlerde oldu ama tabiri caizse farkli dunyalarin insanlariydik yada icim isinmadi vs.
Kendini ovme gibi olmazsa; kendine bakan eli yuzu duzgun bakimli bir kadinim ama sanirim biraz da cekingenim. Evet ortam yok cevre yok çalışmıyorumda .. böyle olunca cok zor ama bazen bi durumlar oluyor. Ilgisini cok belli eden erkekler oluyor. Ben ciddiye alamıyorum yani sanki anlik flortlesme derdindeler diye hissediyorum. Nerede neyi yanlis yapiyorum demeye basladim artik. Dile kolay kac senedir yalnizim. Biraz dertlesmek biraz fikir edinmek istedim. Teşekkür ederim
Pandemi de gerci bi ara pilatese gittim. Orada bir kadin cikti kahve ictik vs ama devami gelmedi benden kaynakli daha cok. Daha once cok boğan bi arkadasim vardi. Ona benzettim o kadinin bir takim huylarini ve devamini getirmedim bu tanisikligin. Onyargili davrandim belki, belki de dogrusunu yaptim bilmiyorum. Ama insanlari kolayda eliyorum bazen malesef kotu tecrubelr gerekli
En son baska bi kursa yazildim ve orada sanki arkadaslik kurabilecegim bir iki kisi vardi ama birden cocugum sebepli daha kursa yeni baslamisken kursu birakmak zorunda kaldim.
Yasayanlar cok daha iyi bilir insan arkadassiz olunca ne bileyim bi cafe de oturup bi arkadasin ile kahve içmeyi bile oyle ozluyorki. Tabiiki baska kurslar arayisindayimda ama hem duygusal anlamdaki yalnizlik hem arkadas anlamindaki yalnizlik beni cok bunaltti artik.
Zaman zaman ki cok sık olarak hayat yalan geliyor bana, zevk almiyorum.
Anac bi insanim. Cocugum icin hep ozveriliyim cok sukur. Onu salmiyorum ama kendim icin bunu soyleyemem yani bazen ruhumu toparlamam zor oluyor. Normal diyorum benim yerimde bi baskasi olsa cok daha bunalirdi falan. Zugurt teselli si iste :).
Hayatin yalan oldugunu iliklerime kadar hissedecegime hatta bu genc yasimda (41) bunu yasayacagima hic inanmazdim zamaninda. Yalnizlik Allah a mahsus diye boşuna demiyorlarmis.
Duygusal anlamda hayatima bir kac sosyal medya vb tanisikligi haric kimse girmedi. Sosyal medya vb zaten sayilmaz.
Gerek cevremin olmayisi gerekse benim bir takım korkularimin olmasi (kullanilma korkum var) vede belirli olcude seciciligimin olmasi de etken duygusal bi iliski yasamamis olmamda. Her insan gibi bende ruhen bi duygusal iliskiye ihtiyac duyuyorum. Evlilik maksadiyla aileme soyleyenlerde oldu ama tabiri caizse farkli dunyalarin insanlariydik yada icim isinmadi vs.
Kendini ovme gibi olmazsa; kendine bakan eli yuzu duzgun bakimli bir kadinim ama sanirim biraz da cekingenim. Evet ortam yok cevre yok çalışmıyorumda .. böyle olunca cok zor ama bazen bi durumlar oluyor. Ilgisini cok belli eden erkekler oluyor. Ben ciddiye alamıyorum yani sanki anlik flortlesme derdindeler diye hissediyorum. Nerede neyi yanlis yapiyorum demeye basladim artik. Dile kolay kac senedir yalnizim. Biraz dertlesmek biraz fikir edinmek istedim. Teşekkür ederim
Son düzenleme: