- 2 Temmuz 2019
- 1.470
- 1.487
biraz uzun olacak kusura bakmayin kriz aninda icimi dokmus bulunmaktayim ve sert üslupla yaklasmazsaniz sevinirim cunku kendime yeterince yuklenmekteyim. ben insan bagimlisi biriyken, 1 bucuk senedir hayatimda kimse yok, yalnizim. sevgili yapmaya basladigimdan beri ilk kez bu kadar yalniz kalıyorum. kaygılardan korkulardan inançsızlıktan hevessizlikten vb. sebeplerden hayatimda birisi olsun istesemde, olmasi icinde ugrasmadim bunlari bahane edip. bu devirdede kimse kimsenin umurunda degil. benim icinde cabalayan olmadi haliyle. biriyle konusmaya baslayayim diyorum gunde iki kez zor yaziyorum. yalnizlik zor ama bu da zor geliyor. sorumluluk gibi mi desem zorunluluk gibi mi bilmiyorum tuhaf yani. zaten artık neyime diyorum. yasamısım yasayacagımı. agır bassada kotu deneyimlerim, nadirende olsa guzel gecen gunlerimde oldu. ucundan kıyısından tattım biseyler bedelini hep agır ödesemde. yani artık kendimlede yuzlestim. sorun sadece karsı taraf degilki. anladım artık herkes illa ilişkilerinde başarılı olacak, çok güzel aşklar yaşayıp, ömürlük sevgiyi tadacak diye bir kaide yok. niyetim hep o yöndeydi. ben naptıysam dikiş tutturamadım. icraatlerimi hep gunun birinde batırdım. bu arada iki tane uzun iliskim oldu. her uzun iliskimin yarısından sonrası bildiginiz karsılıklı iskence. sorun hep mi karşıda biraz kendimede baktığımda ben mesela genelde agresif ve memnuniyetsizdim. bu kotu huylarimin aslinda cogu bir travma tepkisiydi. derlerdi zaten dışarıya meleksin bana gelince böylesin diye. ama her gun her dakikada boyle degildim. arada bir tetikleniyordum. şimdi düşününce ailem bana nasil davrandiysa, nasil hissettirdiyse kendimi bu hisleri yasamıs yalnız bi cocukluk gecirdigim icin, bu hisleri baskalarina yasatarak kendime, bu hisleri tek yasayan ben degilimi, kendime bu hislerde yalniz olmadigimi kanitlamaya calisiyormusum meger. bunları fark ettiğim gibi karşı tarafta az değildi. içimdeki bu bahsettiğim çocuğun sevgi ihtiyacı karşılansın diye verdigi cabalar ve karşı tarafın bu eksikliği çok iyi bildiğinden nasil suistimal ettiklerini, o sevgiyi bir göster bir gösterme derken nasıl kendilerine iyice bağımlı hale getirdiklerini ve o sevgiyi almak icin kosturttuklarını ve alamadigimda kiskirtildigim icin dustugum hatalari ve kedinin fareyle oynadiklari gibi travmalarimdan nasil beslendiklerinide biliyorum ve farkındayım. o yüzden suçlamıyorum ne kendimi ne kimseyi. alma verme dengesi. lakin bana çok şey öğrettiler. insan kendini düzeltmeden karşısındakini düzeltemez. o yüzden ne hayatımdaki kisiler bana iyi gelebildi, ne ben onlara. birbirimizden sonraki hallerimizi gorseniz hepinize yazık olmuş dersiniz. biz yine birbirimize merhametliymişiz diyorum o kadar birbirimize cektirmemize ragmen. hayat daha acımasız cunku. hepimize carpti tokati.
her neyse kendime o kadar yukleniyorumki bu ara anlatamam. insanın kendiyle kalabilmesi yüzleşmesi bir şeyleri kabullenmesi o kadar zorki. insana bagımlı olmaktanda kurtulamıyorum. gorunurde degilim ama vücut zihin bunu istiyor mu istiyor. ne olacak mesela, surekli ya bi arkadas olsun sohbet muhabbet gırgır gecelim. veya bir sevgili olacak sefkat ilgi gorecegim arada toksiklik yasayip bundan tatmin olacagim. veya surekli ailemle olacagim bir de bana hep iyi davranacaklar vs... yani kısacası bir sekilde kendimle kalmayacagım. o kadar igrencki kendimle kalmak cunku. susmayan zihin oradan oraya atlayan dusunceler gecmis takintisi gelecek kaygisi simdisi öylesi böylesi bilmemnesi derken çöken ve boğan derin keder. herkesin bi hayatı var kim ne kadar yanımda olabilir diyorum. kimseyide darlamiyorum. kendimden kaçayım derken alkolik oldum. guzel yanlarım iyi huylarım değerli olduğum meziyetlerimde var yok değil. kimsesiz degilim sükür. ama işte o içten gelen yalnızlık hissiyatı ile tek basıma mucadele etmek cok zor. ben bunu seçiyorum cunku saglıklı olanı bu işin bu. arkadasla alkolle barla sevgiliyle kediyle köpekle kisacasi baskalarinin onayıyla ilgisiyle hallolacak bir sey degil. bir gitseler hayatimdan kalirim ortada bilmemne gibi. ki ucundan kıyısından döndüm ben bu durumun ex imin basima acmaya calistigi bela buydu tam olarak. neyseki izin vermedim en basta onu sildim hayatimdan zor da olsa. sonrada diger gereksizleri. su an az ama öz kaliteli dostluklarım var. en zorunu aslinda basardim ona o kadar bagımlıyken kesip attım o kangreni. işte o gunden beri kimseye ihtiyacı olmadan kendi basına her seyi halledebilen birisi olmak icin ugrasiyorum. kisiligime karsi savas actim bildiginiz. fakat bir bucuk senedir tek basarim bir bucuk sene aglamadan zırlamadan kimseyi darlamadan yada kimseyi bunlardan kacmak icin liman olarak kullanmadan, kendimle gecirebilmis olmak. cok mu dogru yol kat ettim savasirken hayir, alkolik oldum saglıgımdan oldum resmen. sagligimdan olunca onuda biraktim. işte arada kacmadanda bastırmadanda yola devam etmek zordu napayim. nefes almak istiyor insan. simdiye bakinca sanki hala yerimde sayıyor gibiyim. napmalıyım bir sonraki seviye icin. cidden bilmiyorum.
her neyse kendime o kadar yukleniyorumki bu ara anlatamam. insanın kendiyle kalabilmesi yüzleşmesi bir şeyleri kabullenmesi o kadar zorki. insana bagımlı olmaktanda kurtulamıyorum. gorunurde degilim ama vücut zihin bunu istiyor mu istiyor. ne olacak mesela, surekli ya bi arkadas olsun sohbet muhabbet gırgır gecelim. veya bir sevgili olacak sefkat ilgi gorecegim arada toksiklik yasayip bundan tatmin olacagim. veya surekli ailemle olacagim bir de bana hep iyi davranacaklar vs... yani kısacası bir sekilde kendimle kalmayacagım. o kadar igrencki kendimle kalmak cunku. susmayan zihin oradan oraya atlayan dusunceler gecmis takintisi gelecek kaygisi simdisi öylesi böylesi bilmemnesi derken çöken ve boğan derin keder. herkesin bi hayatı var kim ne kadar yanımda olabilir diyorum. kimseyide darlamiyorum. kendimden kaçayım derken alkolik oldum. guzel yanlarım iyi huylarım değerli olduğum meziyetlerimde var yok değil. kimsesiz degilim sükür. ama işte o içten gelen yalnızlık hissiyatı ile tek basıma mucadele etmek cok zor. ben bunu seçiyorum cunku saglıklı olanı bu işin bu. arkadasla alkolle barla sevgiliyle kediyle köpekle kisacasi baskalarinin onayıyla ilgisiyle hallolacak bir sey degil. bir gitseler hayatimdan kalirim ortada bilmemne gibi. ki ucundan kıyısından döndüm ben bu durumun ex imin basima acmaya calistigi bela buydu tam olarak. neyseki izin vermedim en basta onu sildim hayatimdan zor da olsa. sonrada diger gereksizleri. su an az ama öz kaliteli dostluklarım var. en zorunu aslinda basardim ona o kadar bagımlıyken kesip attım o kangreni. işte o gunden beri kimseye ihtiyacı olmadan kendi basına her seyi halledebilen birisi olmak icin ugrasiyorum. kisiligime karsi savas actim bildiginiz. fakat bir bucuk senedir tek basarim bir bucuk sene aglamadan zırlamadan kimseyi darlamadan yada kimseyi bunlardan kacmak icin liman olarak kullanmadan, kendimle gecirebilmis olmak. cok mu dogru yol kat ettim savasirken hayir, alkolik oldum saglıgımdan oldum resmen. sagligimdan olunca onuda biraktim. işte arada kacmadanda bastırmadanda yola devam etmek zordu napayim. nefes almak istiyor insan. simdiye bakinca sanki hala yerimde sayıyor gibiyim. napmalıyım bir sonraki seviye icin. cidden bilmiyorum.
