- 4 Şubat 2025
- 2
- 0
- 1
- 18
- Konu Sahibi herkesiguldurenpalyaco
- #1
Yaşamak ağır geliyor bazen.
Bu benim ilk yazım, içimi az da olsa dökebilmek istedim birileri belki duyar görür bir nebze de olsa yalnız hissetmem diye düşündüm. Nereden başlasam bilmiyorum hayatım her zaman zordu ve hayatın her safhasında zaten yalnızdım ama son birkaç senedir dibine kadar hissediyorum bu yalnızlığı evde tek çocuğum hep sen kesin el üstünde büyümüşsündür tarzı tepkiler alıyorum ama asla öyle değil ailem kendimi bildim bileli beni aşağılar eleştirir bazen de vururdu özgüvensiz olma sebebim de onlar zaten babam günlük para verdiğinde ve ihtiyaçlarımı karşıladığında babalık görevini tamamlamış olarak görüyor kendisini ama her zaman aşağılayıp hakaretler etmesini her hareketimi eleştirmesini de kendisine hak görüyor (ki babamda annemde okumuş insanlar) ve bu hareketlerine karşılık kendisine saygı ve sevgi göstermemi bekliyor saygıyı geçtim sevgiyi sana neden göstereyim sen benim karakterimi zedeledin insan ilişkilerim senin yüzünden saçma sapan ilerledi hiçbiri de kalıcı olmadı ya sen benim psikolojimi bozdun ama kendisine sorsanız o bana ne yapmış ki terbiyesiz saygısız olan benim her kavgamızda benim için bir tane oldu o da b*k oldu der zaten varlığımdan bile rahatsız, anneme gelecek olursak işte burası çok uzun sürmeyecek çünkü çoğunuz her anne çocuğunu sever der ama hayır annem beni GERÇEKTEN sevmiyor hani o kadar varlığımdan rahatsız ki ben 18 yaşındayım bana bugüne kadar seni seviyorum demeyi bırak ağzından güzel bir laf bile çıkmamıştır başkaları beni övdüğünde beni onlara kötülemeye başlıyor daha dün çok sevdiğim bi hocam annemin gelip beni şikayet ettiğini söyledi hani iyi bir öğrenciyimdir ve adam o kadar şaşırmış ki şikayetle gelinmesine niye öyle şeyler dedi anlayamadım dedi bana, bu yaşıma kadar bir kere arkamda durmadı bir kere savunmadı babam bana vurduğunda bile sadece ayakta durup susun komşular duyuyor dedi ya ben anne olsam çocuğumun önüne atlarım ona vurma bana vur derim ya ben kıyamam çocuğuma hüngür hüngür ağlarken bildiğiniz ciğerim çıkarken (ki ben sesli ağlamam normalde) gelip sarılmayı bırak yanımda bile durmadı benim, babamın yanında beni eleştirmekle meşguldu bu günleri ömrüm boyunca unutmayacağım ve siz beni sevmiyorsunuz dediğimde ikisi birden bana saldırıyor sevgi sana göre ne demek diyorlar üstüne benim deli olduğumu iddia ediyorlar
ve hani annemi gerçekten seviyorum sürekli gidip öperim sarılırım güzel sözler söylerim bana mısın demiyor karşılık vermeyi bırak bazen rahatsız oluyor bahane bulup uzaklaşıyor benden ya yemin ederim bu hayattan çok şey istemedim sadece babayı bırakın annem beni sevsin istedim ortaokul zamanlarımda annem o kadar uzak ve kötü davranırdı ki bana ben herhalde çok çirkinim annem o yüzden beni sevmiyor diye düşünürdüm 12 yaşında ağlayarak ilk makyajımı bu yüzden yaptım ben beni beğenirse diğer çocuklar gibi güzel tatlı olursam beni sever dedim başımı okşar güzel kızım der dedim küçük bir çocuk için ne kadar ağır bir şey değil mi? o günden beri makyajsız sokağa çıkamıyorum aynalara küstüm ben ama sevmedi yalnızlık allaha mahsustur biliyorum ama bu yük bana gerçekten ağır geliyor ki bu daha küçük bir kısmı hayatımın, hayat beni daha ne kadar sınayacak bilmiyorum ve artık gerçekten dayanamıyorum biraz uzun oldu biliyorum kusura bakmayın.
Bu benim ilk yazım, içimi az da olsa dökebilmek istedim birileri belki duyar görür bir nebze de olsa yalnız hissetmem diye düşündüm. Nereden başlasam bilmiyorum hayatım her zaman zordu ve hayatın her safhasında zaten yalnızdım ama son birkaç senedir dibine kadar hissediyorum bu yalnızlığı evde tek çocuğum hep sen kesin el üstünde büyümüşsündür tarzı tepkiler alıyorum ama asla öyle değil ailem kendimi bildim bileli beni aşağılar eleştirir bazen de vururdu özgüvensiz olma sebebim de onlar zaten babam günlük para verdiğinde ve ihtiyaçlarımı karşıladığında babalık görevini tamamlamış olarak görüyor kendisini ama her zaman aşağılayıp hakaretler etmesini her hareketimi eleştirmesini de kendisine hak görüyor (ki babamda annemde okumuş insanlar) ve bu hareketlerine karşılık kendisine saygı ve sevgi göstermemi bekliyor saygıyı geçtim sevgiyi sana neden göstereyim sen benim karakterimi zedeledin insan ilişkilerim senin yüzünden saçma sapan ilerledi hiçbiri de kalıcı olmadı ya sen benim psikolojimi bozdun ama kendisine sorsanız o bana ne yapmış ki terbiyesiz saygısız olan benim her kavgamızda benim için bir tane oldu o da b*k oldu der zaten varlığımdan bile rahatsız, anneme gelecek olursak işte burası çok uzun sürmeyecek çünkü çoğunuz her anne çocuğunu sever der ama hayır annem beni GERÇEKTEN sevmiyor hani o kadar varlığımdan rahatsız ki ben 18 yaşındayım bana bugüne kadar seni seviyorum demeyi bırak ağzından güzel bir laf bile çıkmamıştır başkaları beni övdüğünde beni onlara kötülemeye başlıyor daha dün çok sevdiğim bi hocam annemin gelip beni şikayet ettiğini söyledi hani iyi bir öğrenciyimdir ve adam o kadar şaşırmış ki şikayetle gelinmesine niye öyle şeyler dedi anlayamadım dedi bana, bu yaşıma kadar bir kere arkamda durmadı bir kere savunmadı babam bana vurduğunda bile sadece ayakta durup susun komşular duyuyor dedi ya ben anne olsam çocuğumun önüne atlarım ona vurma bana vur derim ya ben kıyamam çocuğuma hüngür hüngür ağlarken bildiğiniz ciğerim çıkarken (ki ben sesli ağlamam normalde) gelip sarılmayı bırak yanımda bile durmadı benim, babamın yanında beni eleştirmekle meşguldu bu günleri ömrüm boyunca unutmayacağım ve siz beni sevmiyorsunuz dediğimde ikisi birden bana saldırıyor sevgi sana göre ne demek diyorlar üstüne benim deli olduğumu iddia ediyorlar
ve hani annemi gerçekten seviyorum sürekli gidip öperim sarılırım güzel sözler söylerim bana mısın demiyor karşılık vermeyi bırak bazen rahatsız oluyor bahane bulup uzaklaşıyor benden ya yemin ederim bu hayattan çok şey istemedim sadece babayı bırakın annem beni sevsin istedim ortaokul zamanlarımda annem o kadar uzak ve kötü davranırdı ki bana ben herhalde çok çirkinim annem o yüzden beni sevmiyor diye düşünürdüm 12 yaşında ağlayarak ilk makyajımı bu yüzden yaptım ben beni beğenirse diğer çocuklar gibi güzel tatlı olursam beni sever dedim başımı okşar güzel kızım der dedim küçük bir çocuk için ne kadar ağır bir şey değil mi? o günden beri makyajsız sokağa çıkamıyorum aynalara küstüm ben ama sevmedi yalnızlık allaha mahsustur biliyorum ama bu yük bana gerçekten ağır geliyor ki bu daha küçük bir kısmı hayatımın, hayat beni daha ne kadar sınayacak bilmiyorum ve artık gerçekten dayanamıyorum biraz uzun oldu biliyorum kusura bakmayın.
Ailemizi biz seçemiyoruz, bozulan psikolojimizi de kendimiz onarmamız gerekiyor. Sorun seninle ilgili değil ailenin yapısı böyle, sakın kendini eksik ve yetersiz görme. Yalnız değilsin, çoğu aile çocuğuna sevgi ilgi göstermiyor, şddete başvurabiliyor. Herkes aileden yana şanslı olmuyor maalesef.
