yalnız kaldım galiba

ladylena

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
2 Temmuz 2019
1.470
1.488
arkadaşlar merhaba. sorunum başlıktada yazdığım gibi, yalnız kaldığımı hissediyorum. git gide çevremde bulunan insan sayısı azalıyor ilk başlarda kendi tercihimdi çünkü insanlardan zarar gördüğüm an hayatımdan siliyordum ve bunun getirdiği rahatlık hissi ile sonradan ipin ucunu fazla kaçırdım çok tahammülsüzleştim. şu anda çevremde görüşebileceğim insan sayısı sevgilim haricinde max. 6 kişi ve sadece aralarından 3’ü benle görüşmeye istekli davranıyor. Benle görüşmeye isteksiz davranana ben direkt mesafe koyuyorum anca isterlerse görüşüyorum o da mecburiyetten evde sıkıldıysam kabul ediyorum. az insan öz insan muhabbeti sanırım bana göre değilmiş. keşke zararını gördüğümde insanları hayatımdan çıkarmayı öğreneceğime zarar görmemeyi, buna izin vermemeyi öğrenseymişim. Bir kaç senedir o kadar sosyalleşmeye ihtiyacım var ki günlerce sosyalleşsem doyamam. Eski hayatımı çok özlüyorum çok fazla arkadaşım vardı bir çoğu gerçek dost değildi biliyorum ama zaman geçirmek için ideal ortamlar vardı en azından. Yeni arkadaşta edinemiyorum zaten bu devirde çok zor o da ayrı mesele. Hiç yapmayacağım şeydir normalde ama aşmam gereken şeyleri bir anlığına aşıp, eski arkadaşlarımdan öyle bir iki kişiye yazdım görüşelim diye ama muhabbet ilerlemedi, aldın ağzının payını işte hiç bulaşma dedim kendime. Benle görüşen ve beni sevdiğini bildiğim bir arkadaşım var ve çevresi çok geniş. Kendiside yalnız olduğumun farkında fakat o da durumumu bilmesine rağmen bana yardım etmiyor, ki üstü kapalı şekilde yardım istedim. Sosyalleşmem lazım yoksa psikolojik anlamda kötü bir hale bürüneceğim diye. Beni arkadaşları ile tanıştırmak zorunda değil, çıkarıma yönelik hareket etmesini istemiyorum içinden geldiği için yapmalı. Ben onun zor zamanlarında yanında olmuştum hatta benim yaşadığım durumun daha kötüsünü yaşamıştı ve elinden tutmuştum çevrem genişken. Kuyruğu dik tuttum hep bugüne kadar ama fark ettimki kendime karşı dürüst olmam gerekirse şu an bunları yazarken kendimi aciz hissediyorum yalan değil çünkü bu duruma düşeceğimi hiç tahmin etmezdim. Kimseye yüzsüzlük yapmak ve darlamak istemiyorum bu bana kendimi kötü hissettirir. İnanın özgüvenimde çok düştü. Yani tanıştığım insanlar olmadı değil oldu hatta kendi hakkımda iyi duyumlar aldım kendim bile şaşıracağım şekilde. Fakat kalıcı olmuyor kimse. Dışarıdan nasıl gözüküyorum hiç bir fikrim yok, yani aldığım duyumlar sevilip sayılacak eğlenceli neşeli sohbeti iyi birisi olduğum yönünde fakat sorguluyorum madem böyle neden kimse kalıcı değil. Aynı zamanda net çizgileri olan, hayatına kimseyi sokmayan, orda görüştüğü orada kalır cinsten birisi gibi gözüküyor olabilir miyim? Keşke şöyle dışarıdan kendimi tam manası ile görebilseydim. Eskiden yaptığım o geniş çevreyi nasıl yaptım inanın onuda bilmiyorum birden oldu. Zor bir dönemdeydim, ölümler ayrılıklar yaşamıştım. Bir iki kişiyle tanıştım ve bir yerlerde oturduk aynı yerde takılan diğer kişilerlede zaman içinde tanıştım kaynaştım derken aldı başını gitti bir bakmışım zamanla beni tanımayan selam vermeyen yok. Şimdi yolda görseler tanımazlar bende tanımam bu arada. Zaten istediğim bu kadar abartılı bir şey değil artık kafam bu kadarını kaldırmaz ama en azından şöyle yeri geldiğinde 5-10 kişilik bir arkadaş grubum olsa çok iyi olurdu şöyle bir araya gelip herkesin birbirini sevdiği güzel vakit geçirdiği. Korkuyorum dahada yalnız kalmaktan iyice asosyal olmaktan ve bunların psikolojimi kötü etkilemesinden…
 
Yanlız bırakmamak için yazıyım dedim.
Eski hayatınız üniversitedeyken miydi?
Şuan çalışıyormusunuz?
Çok klasik olacak ama ehliyet kursu yüzme kursu ingilizce kursu yemek yapma olabilir spor salonu olabilir bir yere başlayabilirsiniz. Adım attıkça olur arkadaşlıklar diye düşünüyorum. Komşunuzu kahveye çağırırsınız.
Böyle bir yerden kıvılcım tutar 💐
 
Yanlız bırakmamak için yazıyım dedim.
Eski hayatınız üniversitedeyken miydi?
Şuan çalışıyormusunuz?
Çok klasik olacak ama ehliyet kursu yüzme kursu ingilizce kursu yemek yapma olabilir spor salonu olabilir bir yere başlayabilirsiniz. Adım attıkça olur arkadaşlıklar diye düşünüyorum. Komşunuzu kahveye çağırırsınız.
Böyle bir yerden kıvılcım tutar 💐

Teşekkür ederim çok incesiniz ve dediğinize katılıyorum adım atmak denen şey bende yok sanırım ben bir anda biri gelsin benle yakınlık kursun diye bekliyorum sanırsam. çok düşündüm ne gibi yerlerden arkadaş edinirim diye ama kurslara şu an için maddi gücüm yetmiyor bildiğim kadarıyla halk eğitim kursları ücretsiz ama pandemi nedeniyle sanırım onlarda hizmet vermiyorlar. bu pandemide biraz etkiledi sosyal çevre edinememi çıktığından beri zamanımın büyük bölümünü evde geçirdim
 
Bu tahammülsüzleşme durumu bende de başladı.
Kendi şehrimde arkadaşlarım vardı ama şuan yaşadığım şehirde kimseye güvenip çok samimi arkadaş olamıyorum. Ha bundan şikayetçi de değilim ama.
Yalnızlığı çok seviyorum. Arkadaş grubumun yanındayken de yalnız şeyler yapardım ama şimdi sıfırdan birisiyle bu kadar samimi olmak bana imkansız geliyor.
Tanıdığım birkaç insan oldu. Birisi benimle görüşmeyi de çok istiyor ama yok olmuyor. Galiba mükemmel arkadaş arıyorum o da imkansız. O yüzden saldım.

Kursu ben de tavsiye verebilirim ama halk eğitimler açık mı benim de bilgim yok açıkçası.
Çevrenizde komşu vs var mı yakın olabileceğiniz?
 
Konunuzu okumadım ama konu başlığını görünce siz oldugunuzu anladım sürekli yalnızlıktan, insanlardan sikayetcisiniz. Günümüzde çoğumuz böyleyiz, zaten yakın arkadaşlıklar da illaki sorunlar çıkıyor. Tek başınıza mutlu olmayı öğrenmeniz gerekiyor illa etrafımizda birsuru insan olması gerekmez.
Üniversite zamanında büyük büyük gruplarimiz vardı evet ama artık herkes kendi hayatında.
 
arkadaşlar merhaba. sorunum başlıktada yazdığım gibi, yalnız kaldığımı hissediyorum. git gide çevremde bulunan insan sayısı azalıyor ilk başlarda kendi tercihimdi çünkü insanlardan zarar gördüğüm an hayatımdan siliyordum ve bunun getirdiği rahatlık hissi ile sonradan ipin ucunu fazla kaçırdım çok tahammülsüzleştim. şu anda çevremde görüşebileceğim insan sayısı sevgilim haricinde max. 6 kişi ve sadece aralarından 3’ü benle görüşmeye istekli davranıyor. Benle görüşmeye isteksiz davranana ben direkt mesafe koyuyorum anca isterlerse görüşüyorum o da mecburiyetten evde sıkıldıysam kabul ediyorum. az insan öz insan muhabbeti sanırım bana göre değilmiş. keşke zararını gördüğümde insanları hayatımdan çıkarmayı öğreneceğime zarar görmemeyi, buna izin vermemeyi öğrenseymişim. Bir kaç senedir o kadar sosyalleşmeye ihtiyacım var ki günlerce sosyalleşsem doyamam. Eski hayatımı çok özlüyorum çok fazla arkadaşım vardı bir çoğu gerçek dost değildi biliyorum ama zaman geçirmek için ideal ortamlar vardı en azından. Yeni arkadaşta edinemiyorum zaten bu devirde çok zor o da ayrı mesele. Hiç yapmayacağım şeydir normalde ama aşmam gereken şeyleri bir anlığına aşıp, eski arkadaşlarımdan öyle bir iki kişiye yazdım görüşelim diye ama muhabbet ilerlemedi, aldın ağzının payını işte hiç bulaşma dedim kendime. Benle görüşen ve beni sevdiğini bildiğim bir arkadaşım var ve çevresi çok geniş. Kendiside yalnız olduğumun farkında fakat o da durumumu bilmesine rağmen bana yardım etmiyor, ki üstü kapalı şekilde yardım istedim. Sosyalleşmem lazım yoksa psikolojik anlamda kötü bir hale bürüneceğim diye. Beni arkadaşları ile tanıştırmak zorunda değil, çıkarıma yönelik hareket etmesini istemiyorum içinden geldiği için yapmalı. Ben onun zor zamanlarında yanında olmuştum hatta benim yaşadığım durumun daha kötüsünü yaşamıştı ve elinden tutmuştum çevrem genişken. Kuyruğu dik tuttum hep bugüne kadar ama fark ettimki kendime karşı dürüst olmam gerekirse şu an bunları yazarken kendimi aciz hissediyorum yalan değil çünkü bu duruma düşeceğimi hiç tahmin etmezdim. Kimseye yüzsüzlük yapmak ve darlamak istemiyorum bu bana kendimi kötü hissettirir. İnanın özgüvenimde çok düştü. Yani tanıştığım insanlar olmadı değil oldu hatta kendi hakkımda iyi duyumlar aldım kendim bile şaşıracağım şekilde. Fakat kalıcı olmuyor kimse. Dışarıdan nasıl gözüküyorum hiç bir fikrim yok, yani aldığım duyumlar sevilip sayılacak eğlenceli neşeli sohbeti iyi birisi olduğum yönünde fakat sorguluyorum madem böyle neden kimse kalıcı değil. Aynı zamanda net çizgileri olan, hayatına kimseyi sokmayan, orda görüştüğü orada kalır cinsten birisi gibi gözüküyor olabilir miyim? Keşke şöyle dışarıdan kendimi tam manası ile görebilseydim. Eskiden yaptığım o geniş çevreyi nasıl yaptım inanın onuda bilmiyorum birden oldu. Zor bir dönemdeydim, ölümler ayrılıklar yaşamıştım. Bir iki kişiyle tanıştım ve bir yerlerde oturduk aynı yerde takılan diğer kişilerlede zaman içinde tanıştım kaynaştım derken aldı başını gitti bir bakmışım zamanla beni tanımayan selam vermeyen yok. Şimdi yolda görseler tanımazlar bende tanımam bu arada. Zaten istediğim bu kadar abartılı bir şey değil artık kafam bu kadarını kaldırmaz ama en azından şöyle yeri geldiğinde 5-10 kişilik bir arkadaş grubum olsa çok iyi olurdu şöyle bir araya gelip herkesin birbirini sevdiği güzel vakit geçirdiği. Korkuyorum dahada yalnız kalmaktan iyice asosyal olmaktan ve bunların psikolojimi kötü etkilemesinden…
Konu eski fakat yorum yapmak istedim. Benzer şeyleri bende yaşıyorum şuan. Normalde çevresi çok geniş samimi ve arkadaş ortamında aranan tip olmuşumdur. Simdi ise ne arayan var ne soran. Dediğiniz gibi arkadaşlık bitirmek benim içinde zor olmuyor çünkü samimi değil. Bir kaç tane yakın arkadaşım ve sevgilim dışında kendimi aşırı yakın hissettiğim, her derdimi paylaşabileceğim kimsem yok. Bunun iyi yanı şu cevrende gercekten kimin sana cıkarsız yaklaştığını net sekilde görüyosun ve ona göre yol alıyorsun.
 
arkadaşlar merhaba. sorunum başlıktada yazdığım gibi, yalnız kaldığımı hissediyorum. git gide çevremde bulunan insan sayısı azalıyor ilk başlarda kendi tercihimdi çünkü insanlardan zarar gördüğüm an hayatımdan siliyordum ve bunun getirdiği rahatlık hissi ile sonradan ipin ucunu fazla kaçırdım çok tahammülsüzleştim. şu anda çevremde görüşebileceğim insan sayısı sevgilim haricinde max. 6 kişi ve sadece aralarından 3’ü benle görüşmeye istekli davranıyor. Benle görüşmeye isteksiz davranana ben direkt mesafe koyuyorum anca isterlerse görüşüyorum o da mecburiyetten evde sıkıldıysam kabul ediyorum. az insan öz insan muhabbeti sanırım bana göre değilmiş. keşke zararını gördüğümde insanları hayatımdan çıkarmayı öğreneceğime zarar görmemeyi, buna izin vermemeyi öğrenseymişim. Bir kaç senedir o kadar sosyalleşmeye ihtiyacım var ki günlerce sosyalleşsem doyamam. Eski hayatımı çok özlüyorum çok fazla arkadaşım vardı bir çoğu gerçek dost değildi biliyorum ama zaman geçirmek için ideal ortamlar vardı en azından. Yeni arkadaşta edinemiyorum zaten bu devirde çok zor o da ayrı mesele. Hiç yapmayacağım şeydir normalde ama aşmam gereken şeyleri bir anlığına aşıp, eski arkadaşlarımdan öyle bir iki kişiye yazdım görüşelim diye ama muhabbet ilerlemedi, aldın ağzının payını işte hiç bulaşma dedim kendime. Benle görüşen ve beni sevdiğini bildiğim bir arkadaşım var ve çevresi çok geniş. Kendiside yalnız olduğumun farkında fakat o da durumumu bilmesine rağmen bana yardım etmiyor, ki üstü kapalı şekilde yardım istedim. Sosyalleşmem lazım yoksa psikolojik anlamda kötü bir hale bürüneceğim diye. Beni arkadaşları ile tanıştırmak zorunda değil, çıkarıma yönelik hareket etmesini istemiyorum içinden geldiği için yapmalı. Ben onun zor zamanlarında yanında olmuştum hatta benim yaşadığım durumun daha kötüsünü yaşamıştı ve elinden tutmuştum çevrem genişken. Kuyruğu dik tuttum hep bugüne kadar ama fark ettimki kendime karşı dürüst olmam gerekirse şu an bunları yazarken kendimi aciz hissediyorum yalan değil çünkü bu duruma düşeceğimi hiç tahmin etmezdim. Kimseye yüzsüzlük yapmak ve darlamak istemiyorum bu bana kendimi kötü hissettirir. İnanın özgüvenimde çok düştü. Yani tanıştığım insanlar olmadı değil oldu hatta kendi hakkımda iyi duyumlar aldım kendim bile şaşıracağım şekilde. Fakat kalıcı olmuyor kimse. Dışarıdan nasıl gözüküyorum hiç bir fikrim yok, yani aldığım duyumlar sevilip sayılacak eğlenceli neşeli sohbeti iyi birisi olduğum yönünde fakat sorguluyorum madem böyle neden kimse kalıcı değil. Aynı zamanda net çizgileri olan, hayatına kimseyi sokmayan, orda görüştüğü orada kalır cinsten birisi gibi gözüküyor olabilir miyim? Keşke şöyle dışarıdan kendimi tam manası ile görebilseydim. Eskiden yaptığım o geniş çevreyi nasıl yaptım inanın onuda bilmiyorum birden oldu. Zor bir dönemdeydim, ölümler ayrılıklar yaşamıştım. Bir iki kişiyle tanıştım ve bir yerlerde oturduk aynı yerde takılan diğer kişilerlede zaman içinde tanıştım kaynaştım derken aldı başını gitti bir bakmışım zamanla beni tanımayan selam vermeyen yok. Şimdi yolda görseler tanımazlar bende tanımam bu arada. Zaten istediğim bu kadar abartılı bir şey değil artık kafam bu kadarını kaldırmaz ama en azından şöyle yeri geldiğinde 5-10 kişilik bir arkadaş grubum olsa çok iyi olurdu şöyle bir araya gelip herkesin birbirini sevdiği güzel vakit geçirdiği. Korkuyorum dahada yalnız kalmaktan iyice asosyal olmaktan ve bunların psikolojimi kötü etkilemesinden…
Kendi ellerinizle yapmışsınız bu fanusu kırmak da sizin elinizde. Çözümü de siz biliyorsunuz daha önce yapmışsınız.
Arkadaşınız için sizi biliyor ve tanıyor samimi olduklariyla görüşturmek istememesi normal. Orada da bir sorun olsa kız iki tarafın arasında kalacak.
 
Konu eski fakat yorum yapmak istedim. Benzer şeyleri bende yaşıyorum şuan. Normalde çevresi çok geniş samimi ve arkadaş ortamında aranan tip olmuşumdur. Simdi ise ne arayan var ne soran. Dediğiniz gibi arkadaşlık bitirmek benim içinde zor olmuyor çünkü samimi değil. Bir kaç tane yakın arkadaşım ve sevgilim dışında kendimi aşırı yakın hissettiğim, her derdimi paylaşabileceğim kimsem yok. Bunun iyi yanı şu cevrende gercekten kimin sana cıkarsız yaklaştığını net sekilde görüyosun ve ona göre yol alıyorsun.
Kendi ellerinizle yapmışsınız bu fanusu kırmak da sizin elinizde. Çözümü de siz biliyorsunuz daha önce yapmışsınız.
Arkadaşınız için sizi biliyor ve tanıyor samimi olduklariyla görüşturmek istememesi normal. Orada da bir sorun olsa kız iki tarafın arasında kalacak.

değerli yorumlarınız için çok teşekkür ederim arkadaşlar. konu eski evet. bu konuda o zamanlar yazdığım şeyleri düşünme sebebim eski sevgilim tarafından uğradığım manipülasyonlar ve uyguladığı yalnızlaştırma politkası yüzündendi. bende narsist kurbanlarındanım. insanların beni sevmediğini insanlarla anlaşamadığımı düşündürtende oydu. beni değersiz önemsiz ciddiye alınmaması gereken biri gibi hissettirip etrafada öyle lanse ediyordu bunuda çok ince ve dikkat çekmeyecek şekilde yaptığından kimse fark edemedi bende çok geç fark ettim. bi kaç ay önce ayrıldım ondan ve ayrıldıktan sonra eski hayatımdaki güzelliklere yeniden kavuşmaya başladım. insanları sürekli eleştirip kulp taktığı için veya insanları bana fitneleyip silmeme sebep oluyordu. onun hep iyiliğimi düşünen iyi karakterli onurlu şerefli vicdanlı beni seven biri olduğunu sandığım için ağzınında çok iyi laf yapmasıyla ve benimde onu çok seviyor olduğumdan dolayı bu tür oyunlarına çok geldim. inanın bu konu sadece bana sinsice yaptıklarının fragmanı diyebilirim.
 
X