- 2 Temmuz 2019
- 1.470
- 1.487
arkadaşlar merhaba. sorunum başlıktada yazdığım gibi, yalnız kaldığımı hissediyorum. git gide çevremde bulunan insan sayısı azalıyor ilk başlarda kendi tercihimdi çünkü insanlardan zarar gördüğüm an hayatımdan siliyordum ve bunun getirdiği rahatlık hissi ile sonradan ipin ucunu fazla kaçırdım çok tahammülsüzleştim. şu anda çevremde görüşebileceğim insan sayısı sevgilim haricinde max. 6 kişi ve sadece aralarından 3’ü benle görüşmeye istekli davranıyor. Benle görüşmeye isteksiz davranana ben direkt mesafe koyuyorum anca isterlerse görüşüyorum o da mecburiyetten evde sıkıldıysam kabul ediyorum. az insan öz insan muhabbeti sanırım bana göre değilmiş. keşke zararını gördüğümde insanları hayatımdan çıkarmayı öğreneceğime zarar görmemeyi, buna izin vermemeyi öğrenseymişim. Bir kaç senedir o kadar sosyalleşmeye ihtiyacım var ki günlerce sosyalleşsem doyamam. Eski hayatımı çok özlüyorum çok fazla arkadaşım vardı bir çoğu gerçek dost değildi biliyorum ama zaman geçirmek için ideal ortamlar vardı en azından. Yeni arkadaşta edinemiyorum zaten bu devirde çok zor o da ayrı mesele. Hiç yapmayacağım şeydir normalde ama aşmam gereken şeyleri bir anlığına aşıp, eski arkadaşlarımdan öyle bir iki kişiye yazdım görüşelim diye ama muhabbet ilerlemedi, aldın ağzının payını işte hiç bulaşma dedim kendime. Benle görüşen ve beni sevdiğini bildiğim bir arkadaşım var ve çevresi çok geniş. Kendiside yalnız olduğumun farkında fakat o da durumumu bilmesine rağmen bana yardım etmiyor, ki üstü kapalı şekilde yardım istedim. Sosyalleşmem lazım yoksa psikolojik anlamda kötü bir hale bürüneceğim diye. Beni arkadaşları ile tanıştırmak zorunda değil, çıkarıma yönelik hareket etmesini istemiyorum içinden geldiği için yapmalı. Ben onun zor zamanlarında yanında olmuştum hatta benim yaşadığım durumun daha kötüsünü yaşamıştı ve elinden tutmuştum çevrem genişken. Kuyruğu dik tuttum hep bugüne kadar ama fark ettimki kendime karşı dürüst olmam gerekirse şu an bunları yazarken kendimi aciz hissediyorum yalan değil çünkü bu duruma düşeceğimi hiç tahmin etmezdim. Kimseye yüzsüzlük yapmak ve darlamak istemiyorum bu bana kendimi kötü hissettirir. İnanın özgüvenimde çok düştü. Yani tanıştığım insanlar olmadı değil oldu hatta kendi hakkımda iyi duyumlar aldım kendim bile şaşıracağım şekilde. Fakat kalıcı olmuyor kimse. Dışarıdan nasıl gözüküyorum hiç bir fikrim yok, yani aldığım duyumlar sevilip sayılacak eğlenceli neşeli sohbeti iyi birisi olduğum yönünde fakat sorguluyorum madem böyle neden kimse kalıcı değil. Aynı zamanda net çizgileri olan, hayatına kimseyi sokmayan, orda görüştüğü orada kalır cinsten birisi gibi gözüküyor olabilir miyim? Keşke şöyle dışarıdan kendimi tam manası ile görebilseydim. Eskiden yaptığım o geniş çevreyi nasıl yaptım inanın onuda bilmiyorum birden oldu. Zor bir dönemdeydim, ölümler ayrılıklar yaşamıştım. Bir iki kişiyle tanıştım ve bir yerlerde oturduk aynı yerde takılan diğer kişilerlede zaman içinde tanıştım kaynaştım derken aldı başını gitti bir bakmışım zamanla beni tanımayan selam vermeyen yok. Şimdi yolda görseler tanımazlar bende tanımam bu arada. Zaten istediğim bu kadar abartılı bir şey değil artık kafam bu kadarını kaldırmaz ama en azından şöyle yeri geldiğinde 5-10 kişilik bir arkadaş grubum olsa çok iyi olurdu şöyle bir araya gelip herkesin birbirini sevdiği güzel vakit geçirdiği. Korkuyorum dahada yalnız kalmaktan iyice asosyal olmaktan ve bunların psikolojimi kötü etkilemesinden…