- 26 Mayıs 2021
- 479
- 1.035
- 35
-
- Konu Sahibi karamelcikolata
- #1
Çocuğu eşimden başka bırakacak kimsem yok. Yaşadığımız şehirde de yalnızız. Şimdiye kadar önemli bir durum harici hiç bırakmadım eşime. Sadece ilk defa geçen hafta eşim çocuğu ilk kez yalnız aprka götürdü. Aslında güzel fikir hafta sonu eşime bırakıp spora başlayabilirim. Kendime vakit ayırmak iyi gelir umarım. Teşekkürler yorum için.Başlığa bakınca eşiniz yok sandım ama eşiniz varmış.
Eşinizin evi toplaması vs. güzel ama çocuğu bazen ona bırakıp dinlenmeniz gerekiyor.
Abim haftanın 6-7 günü çalışır geç saatlere kadar ona rağmen çocuğu alır bazen bize getirir bazen de gezdirir ki yengem kendine vakit ayırsın biraz kafa dinlesin. Ayrıca yengem spora, alışverişe vs. gideceği zaman da 2 yaşında olan yeğenimi anneme bırakır 1-2 saatliğine ki yengem ev hanımı.
Her annenin deşarj olmaya ihtiyacı var çocuk bakmak gerçekten çok zor.
İs yerinde mobbing vs onların stresi gelecek. Bir sene keyif yap hiç olmazsa. Sonraki sene çalışırsın. Çalışan bi anne olarak hep özenmişimdir çalışmayan annelere. Ne bi güne katılıp kısır yiyebildim, ne rahat rahat mağaza dolasabildim bu zamana kadar. Cunku Çocuğumu birakabilecegim bi eşimde yok. Bosandim.is , cocuk, ev , yemek , temizlik , dert , mahkeme vs geçiyor günlerim. Benim yerime hiç olmazsa keyif yap kardeşim.Biliyorum sitede bu durumda olan çok anne var. Bu konuda fikir ve tecrübelerini ihtiyacım olduğu için açtım konuyu. Aslında bir şekilde götürüyorum alıştım bu duruma. Ama bazen enerjimin tükendiği zamanlar oluyor. Yorgunluk, uykusuzluk, düşük mod vs. Bekarken bu durumlarda uyur dinlenirdim veya kendime iyi gelecek bir şeyler yapardım ve geçerdi bir şekilde. Ama şimdi kendimi düşünecek halim kalmıyor. Vaktim oluyor aslında. Bir kaç gün enerjiyle yapıyorsam bütün işlerimi sonrasında bir pürüz çıkınca toparlanamıyorum sanki. Oğlum aşırı hareketli bir çocuk. Beden yorgunluğu değil de kafa yorgunluğu beni en çok yıpratan. Her an onu izlemek her an bir şey olmasın diye kollamak vs derken gün bitiyor. Günün sonunda yapmam gereken şeyleri yapmadığımda modum dahada aşağı düşüyor. Eşim anlayışlı. İşten gelir evi toplar. Yemek olmadığında sorun etmez ne bulsa yer. Oğlum kreşe başladığında işe başlamayı düşünüyorum. Dışarıda olmak bana iyi gelecek diye düşünüyorum. Bilmiyorum yanılıyormuyum. Dahada mı stres yükü binecek yoksa omuzlarıma. Sizler neler yapıyorsunuz nasıl düzenliyorsunuz hayatınızı. Bu günlerde birisinin gelip ver oğluna birazda ben bakıyım sen uyu dinlen gez dolaş demesine öyle ihtiyaç duydum ki. Ama yok öyle birisi :) Bu arada oğlum 2 yaşını yeni geçti. Yorum ve öneriler için şimdiden teşekkürler.
Biliyorum sitede bu durumda olan çok anne var. Bu konuda fikir ve tecrübelerini ihtiyacım olduğu için açtım konuyu. Aslında bir şekilde götürüyorum alıştım bu duruma. Ama bazen enerjimin tükendiği zamanlar oluyor. Yorgunluk, uykusuzluk, düşük mod vs. Bekarken bu durumlarda uyur dinlenirdim veya kendime iyi gelecek bir şeyler yapardım ve geçerdi bir şekilde. Ama şimdi kendimi düşünecek halim kalmıyor. Vaktim oluyor aslında. Bir kaç gün enerjiyle yapıyorsam bütün işlerimi sonrasında bir pürüz çıkınca toparlanamıyorum sanki. Oğlum aşırı hareketli bir çocuk. Beden yorgunluğu değil de kafa yorgunluğu beni en çok yıpratan. Her an onu izlemek her an bir şey olmasın diye kollamak vs derken gün bitiyor. Günün sonunda yapmam gereken şeyleri yapmadığımda modum dahada aşağı düşüyor. Eşim anlayışlı. İşten gelir evi toplar. Yemek olmadığında sorun etmez ne bulsa yer. Oğlum kreşe başladığında işe başlamayı düşünüyorum. Dışarıda olmak bana iyi gelecek diye düşünüyorum. Bilmiyorum yanılıyormuyum. Dahada mı stres yükü binecek yoksa omuzlarıma. Sizler neler yapıyorsunuz nasıl düzenliyorsunuz hayatınızı. Bu günlerde birisinin gelip ver oğluna birazda ben bakıyım sen uyu dinlen gez dolaş demesine öyle ihtiyaç duydum ki. Ama yok öyle birisi :) Bu arada oğlum 2 yaşını yeni geçti. Yorum ve öneriler için şimdiden teşekkürler.
Benim çocuğumun bebekliği pandemiye geldi, eşimle bi süre farklı evlerde yaşadık falan derken iki yaşa kadar ona hiç bırakıp bi yerlere gitme fırsatım olmamıştı.Çocuğu eşimden başka bırakacak kimsem yok. Yaşadığımız şehirde de yalnızız. Şimdiye kadar önemli bir durum harici hiç bırakmadım eşime. Sadece ilk defa geçen hafta eşim çocuğu ilk kez yalnız aprka götürdü. Aslında güzel fikir hafta sonu eşime bırakıp spora başlayabilirim. Kendime vakit ayırmak iyi gelir umarım. Teşekkürler yorum için.
Hee yaaa.dertlenmeye diye girdik, kıskandık resmenÇocuk zaten anne babanın tek başlarına büyüttüğü bir şey değil midir? Ben mi yanlış biliyorum. Bekar anne sandım o da değilmiş.
2 yasinda kizim var.Ben çalışıyorum. Günler çok yoğun ve yorucu geçiyor ama çalışmasam da daha iyi bir psikolojide olmazdım. Evdeyken temizliği sürekli kafama takıyorum çünkü. Onun dışında kucuk cocugu olanlar benzer şeyleri yaşıyordur bence. Eşinizin çalışma saatleri uygunsa arada bakmasını isteyebilirsiniz. Siz de evden biraz uzaklaşırsıniz. Temizliğe yardımcı alma imkanınız varsa düşünün derim.Biliyorum sitede bu durumda olan çok anne var. Bu konuda fikir ve tecrübelerini ihtiyacım olduğu için açtım konuyu. Aslında bir şekilde götürüyorum alıştım bu duruma. Ama bazen enerjimin tükendiği zamanlar oluyor. Yorgunluk, uykusuzluk, düşük mod vs. Bekarken bu durumlarda uyur dinlenirdim veya kendime iyi gelecek bir şeyler yapardım ve geçerdi bir şekilde. Ama şimdi kendimi düşünecek halim kalmıyor. Vaktim oluyor aslında. Bir kaç gün enerjiyle yapıyorsam bütün işlerimi sonrasında bir pürüz çıkınca toparlanamıyorum sanki. Oğlum aşırı hareketli bir çocuk. Beden yorgunluğu değil de kafa yorgunluğu beni en çok yıpratan. Her an onu izlemek her an bir şey olmasın diye kollamak vs derken gün bitiyor. Günün sonunda yapmam gereken şeyleri yapmadığımda modum dahada aşağı düşüyor. Eşim anlayışlı. İşten gelir evi toplar. Yemek olmadığında sorun etmez ne bulsa yer. Oğlum kreşe başladığında işe başlamayı düşünüyorum. Dışarıda olmak bana iyi gelecek diye düşünüyorum. Bilmiyorum yanılıyormuyum. Dahada mı stres yükü binecek yoksa omuzlarıma. Sizler neler yapıyorsunuz nasıl düzenliyorsunuz hayatınızı. Bu günlerde birisinin gelip ver oğluna birazda ben bakıyım sen uyu dinlen gez dolaş demesine öyle ihtiyaç duydum ki. Ama yok öyle birisi :) Bu arada oğlum 2 yaşını yeni geçti. Yorum ve öneriler için şimdiden teşekkürler.
Tek büyütmenin zorluğuyla kıyaslanamaz elbet. Her şeyi geçtim, çocuğu ile ilgili babasından başka en çok kiminle dertleşebilir bir anne? Evli veya ayrı.Çocuk büyütmek -tek veya çift- başlı başına zor bir şey değil mi?
Neden küçümsedik ki şimdi bu konuyu?