Yıllardır içinde bulunduğum bu durumu nasıl açıklarsınız?

vayarkadas .!.:

Ama sen farklı çok farklı bir yuva kuracak , anne baba arkadaş kardeş olacaksın . İnanıyorum buna

Genişletmek için tıkla...

ombreistiyorum .!.:

Cok teşekkürler :) İnşallah en büyük isteklerimin arasında yuva kurarsam mutsuz olmamak çocuklarimi da iyi mutlu egitebilmek, fırsatlar da etkiliyor bunu o yüzden işim olmadan da evlenme taraftarı değilim çünkü erkeklere otomatik olarak bir ön yargı ve kuşku içindeyim. Güvenebilir ve tam sevebilirsem ancak mutlu ederim.

Genişletmek için tıkla...

vayarkadas .!.:

En doğrusu ilk önce kendi paranı kazanıp senden bir adım önde ve güçlü bir erkekle evlenmek. Sana tavsiyem körkütük aşık olduğun biriyle değil , seni seven iyi bir baba arkadaş olacağını düşündüğün biriyle evlen. E tabii seveceksin ama dediğim gibi körkütük değil

Genişletmek için tıkla...

vayarkadas .!.:

En doğrusu ilk önce kendi paranı kazanıp senden bir adım önde ve güçlü bir erkekle evlenmek. Sana tavsiyem körkütük aşık olduğun biriyle değil , seni seven iyi bir baba arkadaş olacağını düşündüğün biriyle evlen. E tabii seveceksin ama dediğim gibi körkütük değil

Genişletmek için tıkla...

hayalalemiveben .!.:

Bu yazdıklarınıza katılıyorum. Körkütük aşık olmamamak gerekiyor. Ask guzel sey ama korkutuluk olmak bu sefer de yağmurdan kaçarken doluya tutulmak gibi oluyor.

Genişletmek için tıkla...

ombreistiyorum .!.:

Ben de her insan hata yapabilir ama bundan pişman olması gerekip tövbe etmesini beklerim annemden de bunu her beklediğimde hayal kırıklığı yaşatan sözlerini duyuyorum üzülüyorum. Ama artık kendi halime şükredip bir şeyleri değiştirmek için atak yapmak istiyorum, şu an ortamımı değiştirecek yer yok fakat engelledigi zamanları daha sık dile getirmeye başladım. Önceden sabrediyordum, baktım ki anlamıyor, bize destek olduğunu sanıyorsun ama bizim kafamızı dolduruyorsun diyip duruyorum kendini haklı çıkarıp kısa kesiyor ve gidiyor :) ne yapalım. Teşekkürler ilginiz için.

Genişletmek için tıkla...

fozgeb .!.:

Hepsini okuyamadım çok uzun bir de içim kaldırmadı ne yalan söyleyeyim.

Öncelikle baban 15 yıllık ilişkiyi nasıl anlamamış. Biliyor olabilecegini hic dusunmedin mi?

Diğeri sen bunu bildiğin halde babandan gizlediğin suçluluk hissetmiyor musun? Ya da sucluluk hissettiğin için mi bitmiş gitmiş mevzuları tekrar tekrar gündeme getiriyorsun acaba.

Babanı da sütten çıkma ak kaşık görmedim. O da pek magdur değil gibi geldi. O yüzden annen kötü baban iyi değil bence. Ikisi de problemli sanki. Yani bir insanın işi stresli diye ailesini çocuklarını huzursuzluğa mahkum etmesi çok yanlış.

Genişletmek için tıkla...

ombreistiyorum .!.:

Merhaba,
Sabırla okumanızı rica ediyorum. Zaman ayıran herkese şimdiden teşekkür ederim.

Aklım erdiğinden beri anne baba tartışması görüyorum. Annem ve babam geçim sıkıntısı ile evlenmişler fakat babam çok sorumlu, çalışkan birisi. Biraz asabiliği var işi çok yorucu zaten yıllardır yorgunluğu yüzünden bağırdığını anladığımdan beri ben babamı çok iyi anlıyorum ama annemde bu anlayışı hiç göremedim. Şu an asabiliği yok eskisi gibi adam emekli oldu rahatladı ama annem daha beter asabi oldu.
Annemle evliliklerinin ilk zamanlarını görümce, kayınbabasıgil ile beraber geçirdikleri için evlilikleri ikili ilişki olmaktan çıkmış.
Ayrı evimiz olduktan sonra sorunlar aynen devam etti. Annemin de zamanla içinde biriktirdiği kin bize de yansıdı ve hala devam ediyor.
Sürekli "Siz olmasaydınız boşanırdım", "Çocuğun olunca hayat bitiyor, ben hep sizin için katlandım" gibi birçok cümleyi hemen her gün duydum.

Annemin babamı boşamamasını her ne kadar bize bağlasa da zamanla anladım ki tek şey maddi durumu ve ailesinin cahil oluşu. Anaannemin bize bakmak istememesi. Sen gel ama çocukları getirme demesi....
Bir kere boşanma eşiğine geldiğinde ailesinin evine dönmüş ama durumlar daha da kötü olduğu için eni sonu babama geri dönmüş annem.
Ailesini de sevmiyor babama da sinirleniyordu ama mecbur dönmüş.

Keşke sadece bizimle mutlu olabilseydi başka adamlara karşı boynumuzu eğdirmeseydi...
Zamanla anladım ki annem yalnızca kendini düşünmüş, çocuklarının nasıl büyüdüğünü bile fark etmemiş. Şu an 27 yaşındayım ama daha yaşlı hissediyorum kendimi.

Annemin yasak ilişkileri oldu çok küçükken öğrendim bu durumları ve bana yaptığı açıklama;
Baban yüzünden ben başkalarına muhtaç oldum (Babam yeterli para verirdi, babamın geliri zaten çok azdı ) ama annem bunu sevgiye bağlayıp "beni sevmediği için çok para vermiyor, her şeye bağırıyor, beni beğenmiyor " gibi sebepler sıralardı. Eni sonu boşanacağını söylerdi. Kendi ailesi ona destek çıkmadığı için ve maddi imkanı olmadığı için evli kaldığını anlatırdı.
Annemin babama sinirlenmesini, başka erkeklerle buluşmasını hep normalleştirmeye çalıştı. Sesimi çıkarsam babam cinnet noktasına gelebilirdi diye hep korktum sustum.
Annem, babam onu sevse bu aldatmalara gerek kalmayacağını, bunun babama müstehak olduğundan bahsetti durdu yıllarca. Beni seven birisi var (kendisinden yaşça küçük bekar biriydi) eni sonu onla evleneceğim sizi evlendirip öyle giderim o zaman millet laf etmez babanla ayrılıp onla evlenmem normal olur dedi. (bu sevgilisiyle 15 yıl sonra ayrıldılar bu durumu bile bile geçti çocukluğum) Her gün telefonda sevgilisiyle konuşurdu bizden çekinmeden. Buluşmalara giderdi. Babamıza yalan söylettirirdi.
Nasıl bir yanlış yaptığını zaten lise bittikten sonra anladım ve sürekli onu haksız bulduğum için babamı aldattığı için utandığımı belirttiğimden bu yana gittikçe anne-kız olmaktan çıkıp sanki normal bir arkadaşmışız gibi davranmaya başladı.
Sürekli kendisi konuşur ben dinlerim, ben konuşunca lafımı kesip yemek yapacağım, bulaşık var, çamaşır sereceğim gibi bahanelerle resmen kaçar gider ben annemle tam anlamıyla bir konuşma yaptığımı hatırlayamıyorum.
Çocuklarının okumasında en çok kendinin payı olduğunu, babama kalsa bizi okutmayacağını dile getirip
"Benim sayemde okudunuz, babanızı boşasam üvey anne elinde namussuz diye adınız çıkardı, değersiz bir insan olurdunuz vs. " gibi bir çok heves kırıcı kendini ön plana çıkarma peşinde olan cümleler kurdu yıllardır.
Hep başarılı bir kişi oldum okullarım derecelerle bitti. Ama o kadar ağır şeyler gördüm ki şuan anlatırken toparlamakta çok sıkıntı çekiyorum. Üniversite yıllarımda babam kendince çabaladı kredi çekmek zorunda kaldı ama hiçbir zaman parasız bırakmadı. Her zaman düşündü aradı sordu.
Annem hiç bir zaman şehir dışındayken bana bir ihtiyacım olup olmadığını sormadı.
"Nasıl olsa babanızı arıyorsunuz oradan ne yaptığınızı duyuyorum" derdi geçiştirirdi. Babamın fazla sorumlu olması onu daha da sorumsuzlaştırdı her zaman.

Şuan KPSS sınavım var ve sürekli odama geçip derslerimi bölüyor, can sıkıcı şeyler söylüyor, basit bir şeyi büyütüyor.
Mesela bu sıralar en çok sorun ettiği şeylerden biri: YEMEK.
Bir dert o kalmış gibi her gün bunu sorun edip benim derslerimi bile bölüyor. Babam biraz seçici zaten midesi rahatsız ve babama uyum sağlamak yerine sürekli söylenip duruyor "Çoğu erkek bu yemeği beğenir baban beğenmez işte, ne yemek yapacağımı şaşıyorum biraz da sen düşün( ki arada bir fikir veririm devamlı çözüm odaklıyım) her yemeği kendi yiyebiliyorsa herkes yemek zorunda gibi davranıyor
Bunun gibi anlatılmaya değmeyecek, kafamı doldurarak sınava yoğun bir şekilde çalıştığım halde okuduğumu anlayamadığımı belirttiğim halde devamlı psikolojik baskı kuruyor. (Sebep babamı sevmem bazı konularda ona hak vermem) Artık annem inada bindirmiş gibi babama kıyamıyorum ona iyi davranıyorum diye babamın davranışlarını söyleyerek beni soğutma peşinde, sürekli kendisine hak vermemi babamı haksız bulmamı bekliyor. Annemin bana beddua ettiği bile oldu sırf babamı desteklediğim için oysa ben bir şeyleri düzeltme peşindeyim.

Yazacaklarımı zor toparladım aslında çok şey var yazacak ama çok uzatacağım biliyorum.
Anneme karşı sevgimi gösteremiyorum. Çünkü bir anaçlık sezemiyorum artık o da aynı şekilde sevgisini göstermiyor ve sürekli geçmiş aklıma geldikçe ona sinirleniyorum bana yaşattığı psikolojik tramvalar yüzünden bazen annemin kalbini kırıyorum (geçmişin pişmanlığını yaşamasını, hatasını kabul etmesini, özür dilemesini bekliyorum ama hep annem haklı, yaptıklarından hiç pişman değil. Bunu üzüleceğimi bile bile PİŞMAN DEĞİLİM İYİKİ ALDATMIŞIM vs şeklinde nispet yapar gibi bana söylemesi beni çok yaralıyor.
Anneler normalde evlatlarına kıyamazlar ya ben o durumun annemde kalmadığını anladım ve sınav hazırlığımda bile sanki çalışmama engel oluyor gibi sürekli bana sorun yansıtma peşinde. Nasıl olsa ben çalışkanım eni sonu bir işe girerim maaşım olur diye susması dışında derslerime hep engel oluyor. Nasıl olsa geçmişte başarılar elde ettim yine ederim. Ona güveniyor sanırım. Bu durum canımı çok sıkmaya başladı.
Bu durumda nasıl bir tutumda olmalıyım?
Aklım bugünlerde çok dolu ve derslerimi bile etkiliyor bu durum yazmak istedim bir nebze de olsa burası beni rahatlatır umarım.

Genişletmek için tıkla...

Tententen .!.:

Okurken cok uzuldum. Annen ve baban bu saatten sonra adla degismezler. Sizin icin ise maalesef unutulmuyo. Bende ailemde ilk aldatmayi gordugumde 15 yasindaydim 13 yil gecmis hala taptaze hatirliyorum ve affedemiyorum. Sizden farkli olarak delillerle ortaya cikardim. Midem almiyodu. Bi tarafin aldatip ve aldatilan kisiye hayvan muamelesi yapilmasini kaldiramadim bosandilar. Ve 13 gecti zerre pisman degilim. Yine olsa yine ayni seyi yaparim. Sonuc ise aldatan kisi bana dusman bitmek bilmeyen kini var. Ebeveyn olmasina ragmen beni isteme geleceklerinde cagirmadim. Dugun ve kinaya oylesine davet ettim ve sus gibi oturdu. Aslinda bu onun tercihiydi ben daha once tanistirmak icin yanina goturmustum ama tanimaktan ziyade dinlemeyip bana ne is yaptigini sordu. Kaale almamak oyle guzel ki. Bir araya pek gelmeyiz telde de yilda bikac kez konusuruz bayramdi seyrandi fln. Hamileyim ve soyledigimde bana hayirlisini iste dedi. Ne tebrik ne baska bisey. Damadini sevmiyo ki torununh sevsin. O kadar cok hayatimdan cikardim ki aklima bile gelmiyo cogu zaman. Ne onun bana kini biter ne de ben yasanilan seyleri unutabilirim. Zor seyler gercekten cok iyi anliyorum sizi

Genişletmek için tıkla...

ombreistiyorum .!.:

Öncelikle Allah hayırlısıyla bebeğinizi kucağınıza almayı nasip etsin. Annelik çok kutsal bir şey ve bir görev bu görevde de anne çok dikkatli olmalı. Aslında ben anaçlığın biraz doğuştan biraz da yaşanılanlardan ne derece kişilik oluşmuş ona bağlıyorum. Bence sizin annenizde de anaçlık eksik kendini sizden önde tutmuş, benim annem de çook eski zamanlarda biraz daha ilgiliydi fakat bazı anlar aklıma geliyor, önceliklerinde bizim için korkmadı önce millet ne der? rezillik çıkmasın diye çaba gösterirken bizi görmezden geldiği olaylar oldu. Babamı sevmediği için bizi hep fazlalık gördü. Benim annem de ablam hamile olduğunu söylediğinde sevinip iyi dilek dileceğine "artık hayatın biter kocanla kötü olursan boşanamazsın" gibi heves kırıcı karamsar bir cümle kurdu. Yani bu kendisinin yaşlandığı anlamına geldiği için de işine gelmedi. Çok isterdim tam bir anne gibi kızım hayırlı evlat olsun inşallah kendine dikkat et, şunu ye bunu iç vs. diyen bir anne olsun ama aklına gelmemiştir kötüdür diye demiyorum. Sanırım bu biraz kişilik ve kendi ailesinde gördüğü bağlardan da kaynaklı. Annem ailesinde de sevgi görmemiş sırf bu yüzden de acıyorum ve empati kurmaya çalışıyorum. Ama benim bu anlattığım ilişkisi dışında çok başka ve yüzyüze geldiğimiz adamları da işin içine sokunca bizi bu kadar üzmesine, sarsmasına ne gerek vardı diyorum.
İlginiz için teşekkürler. Anneliği ben ablamda gördüm, önce ön yargılarla yaklaşsa da bebeğe(annem etkisinden dolayı) şuan çok mutlu çocuğuyla ve o çok dikkat ediyor eğitirken. Siz de sürekli olumlu düşünün bebek her şey hissediyor. Ben çok içli ve takıntılı bir çocuktum bunda annemin hamileyken yaşadığı kavgalar ve mutsuzluklar etkili. Annede huy değişikliği yapsa da bebek zorlukları olsa da bebek isteyen milyonlarca insan var size vermiş onu neşe içinde yaşatmaya çalışın umarım o kadar hayırlı bir evlat olur ki her an iyi ki dersiniz :)

Genişletmek için tıkla...