Selamlar,
Bugün sabah gözümü bir açtım saat 08

eek:
Apar topar kızımı kaldırdım ve tabiki kızım giyinmek yerine bebek konuşturmak istedi

Bebekleri konuşturduk, giyindik falan derken saat 09:30 oldu. Okuldaki kahvaltıya yetişmek sıkıntı olacaktı. Ben de kızıma dedim ki madem sen okula ben işe geç kaldım, gel simitçiye gidelim kahvaltı yapalım

Simitçiye gittik. Her yere yeterince geç kalmış olmanın verdiği rahatlıkla güzelce kahvaltımızı yaptık. Okula bıraktım. Öğretmenine heyecanla diyor ki biz annemle anne-kız kahvaltısı yaptık. Bunu anlatırken ki gözündeki ışıltı bana bugün yeter.
Bu tarz zamanlarda tekrar tekrar anlıyorum ki önemli olan çocuğunla "an"ı paylaşmak. İleride simit kokusu duyduğunda bu anı hatırlayıp gülümsemesi...