- 3 Haziran 2009
- 7.417
- 29.019
- 41
Ay kızın cevabına çok güldümEvet aslında oğlum küçük ama bu ağlama sebepleri çok net ayırt ediliyor.
Ben de ağlamalarına çok dikkat ediyorum. Babannesi ve babası ile genellikle iktidar benimle de ihtiyaç halindedir ağlayarak iletişime geçiyor :)
Senin kızının cevaplarına bayılıyorum :) defterine yazıyorsundur umarım bu cevapları :)))
Hamileyken eşimin ailesine hamile olduğumu sürpriz yaparak haber vermek için Bursa ya gittik. Kışlık lastiklerimiz yok ve haliyle otobüs kullanmak zorunda kaldık. Uçakla daha uzun sürüyordu çünkü :) Yolculuk 9 saat sürdü. Ve otobüste bir anne kız vardı. Sanırım kız 3 yaş civarıydı. 2 saat falan Uyudu ve 6-7 saat boyunca " anne bu ne " dediVe annesi maksimum 2-3 kere cevap verdi. Ben buhranlar geçirdim. Tam çaprazım. En son kıza seslendim, bana gel ben anlatayım merak ettiğin şeyleri dedim. Kız da bana dedi ki " hayır sen anne değilsin, bunu anneler anlatır
"
Anne olmak her daim enerji istiyor :))
Kreker iyi ki var :) büyük kurtarıcı :))
Bu ne ve nasıl dönemi de epey yorucu oluyor zira ben niyeli nasıllı soruların önemli bir kısmı daha önce hiç düşünmediğim yerlerden geldi
Kızımın defterini bir süredir boşladım, yazayım bunları haklısın. Aklımda deftere mutlaka yazmalıyım dediğim bir şey daha var. Onu da paylaşayım.
Kızımın okulunun yanında bir huzurevi var. Geçen yıl oraya gitmiştik beraber. Bir tane profesör var. Konuşma yetisini tamamen yitirmiş. Yemeğini de yiyemediği için önlük bağlamışlar, bir bakıcı yemek yediriyordu biz girdiğimizde. Kızım doğruca adama gitti "Sen kendin yemek yemeyi öğrenemedin mi? Üzülme ben de öğrenemedim daha" diyip adama sarılmıştı.
Bir tane de yeni gelen bir teyzeyi diğer teyzelerin yanına getirip"Hadi tanıştır bakalım kendini" demişti hemşire, kreşe yeni gelen çocuklar gibi...
Orada düşündüm, hayat aslında düz bir yol değil bir daire. Başladığın noktada bitiriyorsun hayatı...
Uykusuzluk ve şu mız mız olayları ne zaman bitecek acaba
