Kızlarrr merhaba hepinize.16 ocak 2021...
İki bucuk yıldır vajinismus belasıyla uğrasıyordum.Psikolojik olarak çöktüm diyebilirim. Neredeyse ayrılma aşamasına geldik. Kavgalar gürültüler.İş bazen şiddete kadar gidiyordu. Eşim çok anlayışlı bir adamdır. Özgüvensizliğimle onun da sabrını çok zorladım.O da çöktü. Bu zamana kadar sabırla sevgiyle ayakta durabildik.
Sabrın artık tükeneceği anda bu belayla tek başıma baş edemeyeceğimi anladım.
En baştan başlıyorum kızlar.
Düğün gecesi, yorgunluk vs duş alıp uyuduk. Sabah da kahvaltı gırgır şamata ama aklımın bir yerinde hep ne yapacam nasıl olacak diye düşünüyordum. Sonrası sürekli erteleme. Ne de olsa yaparız artık evliyiz zaten. Evimiz var istediğimiz zaman yaparız. Bir iki derken uzadıkça uzadı bu iş. Arada denemeler yapıyorduk ama hep itiyordum bacaklarımla.Eşim bir kere girmeye calıştı canım çok yandı ağlama krizine girdim. Sanırım idrar deliğime zorladı.
Gel zaman git zaman bir gün oturup ciddi ciddi boşanma işini konustuk.... Tamam dedik. Çünkü olmuyordu. O kadar mutsuzum ki. Ev benim evim değildi sanki. Yabancı gibiydim. Temizlik yapmak istemiyordum. Yemek yapmak istemiyordum.Kendimi toplumdan soyutlamıştım. Evde sadece pijama giyip kitap okuyordum. Kafam dolu dolu.Okuduklarımdan da anlamıyorum. Kızlar ne derseniz deyin bir evliliği ayakta tutan en önemli şeylerden birisi de cinsellik.
Boşanma aşamasına gelmişken eşimin iş yerindeki mutsuzluğu bir aile dostumuza yansımış. Tabi bu arada herkes cocuk yok mu çocuk yapın çocuk da cocuk diye beynimiz kemiriliyordu. Evet bizde çok istiyorduk ama olmuyordu malesef. Neyse bu abimiz de cocuk sormuş ne zaman düşünüyorsunuz artık gibisinden eşim de olmuyor deyince zamanında bizimle aynı sorunu yaşamış olan bu abimiz eşine benle konusmasını soylemiş. Eşiyle oturduk. Bir şeyler tahmin ettiğini soyledi. Kendilerinin de altı ay boyle yaşadığını anlattı. Hemen doktor arayısına girdik.Ben, doktor da çözemez umutsuzluğuyla hiç başvurmamıştım.Başta yanaşmadım. Sonra en azından bunu da yapmadım demem dedim ve tedaviye başladık.
Bu gece başardım. İnanın benim gibisi yendiyse herkes yapar bunu. Şoklar içindeyim. Şaşkınım. Bu kadar kolay bir şey oldugu için de geçen zaman yüzünden kafamı duvarlara vurasım var.
Sadece bir ay yetti bunun için. 2 buçuk yılımı bu illete kurban vermiştim.
Şükürler olsun. O kadar mutluyum ki... Sorusu olan bana yazsın. Yardımcı olmak isterim.
İki bucuk yıldır vajinismus belasıyla uğrasıyordum.Psikolojik olarak çöktüm diyebilirim. Neredeyse ayrılma aşamasına geldik. Kavgalar gürültüler.İş bazen şiddete kadar gidiyordu. Eşim çok anlayışlı bir adamdır. Özgüvensizliğimle onun da sabrını çok zorladım.O da çöktü. Bu zamana kadar sabırla sevgiyle ayakta durabildik.
Sabrın artık tükeneceği anda bu belayla tek başıma baş edemeyeceğimi anladım.
En baştan başlıyorum kızlar.
Düğün gecesi, yorgunluk vs duş alıp uyuduk. Sabah da kahvaltı gırgır şamata ama aklımın bir yerinde hep ne yapacam nasıl olacak diye düşünüyordum. Sonrası sürekli erteleme. Ne de olsa yaparız artık evliyiz zaten. Evimiz var istediğimiz zaman yaparız. Bir iki derken uzadıkça uzadı bu iş. Arada denemeler yapıyorduk ama hep itiyordum bacaklarımla.Eşim bir kere girmeye calıştı canım çok yandı ağlama krizine girdim. Sanırım idrar deliğime zorladı.
Gel zaman git zaman bir gün oturup ciddi ciddi boşanma işini konustuk.... Tamam dedik. Çünkü olmuyordu. O kadar mutsuzum ki. Ev benim evim değildi sanki. Yabancı gibiydim. Temizlik yapmak istemiyordum. Yemek yapmak istemiyordum.Kendimi toplumdan soyutlamıştım. Evde sadece pijama giyip kitap okuyordum. Kafam dolu dolu.Okuduklarımdan da anlamıyorum. Kızlar ne derseniz deyin bir evliliği ayakta tutan en önemli şeylerden birisi de cinsellik.
Boşanma aşamasına gelmişken eşimin iş yerindeki mutsuzluğu bir aile dostumuza yansımış. Tabi bu arada herkes cocuk yok mu çocuk yapın çocuk da cocuk diye beynimiz kemiriliyordu. Evet bizde çok istiyorduk ama olmuyordu malesef. Neyse bu abimiz de cocuk sormuş ne zaman düşünüyorsunuz artık gibisinden eşim de olmuyor deyince zamanında bizimle aynı sorunu yaşamış olan bu abimiz eşine benle konusmasını soylemiş. Eşiyle oturduk. Bir şeyler tahmin ettiğini soyledi. Kendilerinin de altı ay boyle yaşadığını anlattı. Hemen doktor arayısına girdik.Ben, doktor da çözemez umutsuzluğuyla hiç başvurmamıştım.Başta yanaşmadım. Sonra en azından bunu da yapmadım demem dedim ve tedaviye başladık.
Bu gece başardım. İnanın benim gibisi yendiyse herkes yapar bunu. Şoklar içindeyim. Şaşkınım. Bu kadar kolay bir şey oldugu için de geçen zaman yüzünden kafamı duvarlara vurasım var.
Sadece bir ay yetti bunun için. 2 buçuk yılımı bu illete kurban vermiştim.
Şükürler olsun. O kadar mutluyum ki... Sorusu olan bana yazsın. Yardımcı olmak isterim.