Merhaba Arkadaşlar, yaşadıklarımı ve sevincimi sizlerle paylaşmak için siteye yeni üye oldum, ancak uzun zamandır bu başlığı takip ediyordum. Ben 1 aylık evliyim ve evliliğimizin ilk haftasında p.. ucunun girmesiyle benim zıplamam ve tamam yeter çok acıdı diye bağırmam bir olmuştu. Tuvalate gittiğimde bir miktar kan geldiğini gördüm, sevinçten havalara uçtum. ancak takip eden günlerde sanırım bu ilk deneyimin verdiği acıyla (sadece kendimi kasmamdan dolayı oluşan
) çok korktum ve bir daha ilişkiye giremedik. Eşim girmeye çalıştığında bacaklarımı kapatmaya çalışıyordum, kendimi çok kasıyordum, elimle itmeye çalışıyordum. Herkesin yaşadığı sorunların aynısı yani. Ama sizinkilerden farklı olarak benim eşim o kadar anlayışlı değildi. Normalde çook iyi anlaşırız, çok nadir tartışırız, ben üzülmeyeyim diye elinden geleni yapar, ancak iş bu konuya, benim onu itmelerime, kasılmalarıma gelince bir anda başka biri oluveriyodu. Bana bağırıp çağırıyor, onu yıllardır evlenince çok güzel olacak, bir sürü şey yaşayacağız diye kandırdığımı, evlenince de hiç bir şey olmadığını, benimle evlendiğine çok pişman olduğunu, benim bu durumu asla yenemeyeceğimi söyleyip duruyordu. Tabii, sonu benim ağlamalarım, onun sakinleşip gelip benden birsürü özür dilemesi, söylediklerinin hepsinin yalan olduğunu, sinirlenince kendine hakim olamadığını söyleyip gönlümü almasıyla bitiyordu ama bir kez söylenmiş olduğu için resmen şu geçirdiğimiz 1 ayda psikolojim bozuldu, yaşam kalitemiz düştü, sürekli bu durumu düşünür oldum. Sonra arkadaşlar, yine başarısız bir denemenin ardından, eşim sinirlenip gitti, ve beni yatakta yalnız bıraktı. Ben de neden olmuyor, neden yapamıyorum, parmağımı bile sokamıyorum ki nasıl olacak derken bir deneyeyim dedim. Sanırım yeterli ıslaklığa geldiği için yavaş yavaş oynarken, bir yandan da orta parmağımı ittirirken bir baktım içine girmiş. O kadar sevindimki anlatamam. Parmağım içindeyken eşimi çağırdım, gösterdim, o da çok sevindi. Kendisi de denemek istedi. Ben parmağını tuttum, kendim, kendi parmağımmış gibi yavaşça ittirdim, o da oldu. İkimiz de çok sevindik, olacak bu iş dedik. Daha sonra ara verdik, akşam yatarken tekrar deneyelim dedik parmak sokmayı, bu sefer ne ben ne de o sokabildik, o zaman anladımki orası ıslanmadan asla hiç bir şey girmiyor. Ertesi gün heyecanla kayganlaştırıcı aldık ve hemen deneyelim dedik. Ama yine hüsranla, eşimin siniriyle sonuçlandı. Ben de iyice hasta olduğuma profosyonel destek almam gerektiğine kendimi inandırdım. Ertesi gün bu sitede yazılanları bir de bu gözle okudum, kim kimi öneriyor, nasıl destek almışlar vs. (forumda sadece başarı öyküleri okudum beni motive etsin diye, belki bunun da daha fazla faydası olmuştur) bulduğum kişilere mailler attım, telefonla aradım fiyatlar konusunda sorular sordum. En sonunda gördüğüm şey bu problemin kısa bir süre içerisinde destek alınarak çözülebildiği ancak tedavi masraflarının çok fazla olduğuydu. Ama en azından kendimi, bu işin çözümü tedaviyle de olsa olacak diye rahatlatabildim. Eşime de okuduklarımı, araştırdıklarımı anlattım, o da benim çözüme yönelik araştırma yaptığımı görünce sevindi. Sanırım bunun verdiği rahatlıkla ve benim burdan öğrendiğim parmak egzersizlerini yapmamın sağladığı faydayla o akşam ben üstte, eşim yerde halının üstünde yatarken denedik ve oldu!! Burada yazılanlardan öğrendiğim bir diğer şey de vajinanın girişinde kaslardan bir engel olduğuydu. Zaten parmağınızla egzersiz yaparken de o noktayı hissediyorsunuz. Herkes o noktaya gelince biraz beklenmesi gerektiğini, zaten biraz sonra kasların kendiliğinden gevşeyip açıldığını yazmıştı. Bu bilgi benim için o kadar faydalı oldu ki! Hatta denemelerimiz sırasında eşim yine sinirlenmeye başlayacaktı ki ben onu sakinleştirdim, bak böyle oluyomuş, biraz sabredelim, sen bana bırak, bu noktada biraz bekleyelim vs gibi yönlendirdim. O zaman hem sakinleştim hem de kendime olan güvenim geldi. Vee en sonunda olduJ Bu anlattıklarım daha 2 gün önce oldu, şu an ben hiç bir şey hissetmiyorum, hiç bir şekilde acı yok, ilk olduğunda da hiç acı olmadı ama oraya bir şeyin girip çıktığını bilmek, ve bunu hissetmek en garip olanı. Sanırım 5-10 gün benim bu duyguya alışabilmem için uğraşacağız. Umarım en sonunda ben de zevk alabilirimJ Burada deneyimlerini paylaşan bütün arkadaşlara çok teşekkür ediyorum, bana inanılmaz faydanız oldu arkadaşlar! Herkesin aynı aşamalardan geçtiğini bilmek moral oldu. Ben sadece pasif bir okuyucuydum, sizin yazdıklarınızı okuyup denedim, ve kısa sürede (sanırım en fazla 3-4 gün sürdü) bu problemi yendim. Sizin yazdıklarınızı okurken ben de başarınca mutlaka yazacağım dedim ve şu anda kendime verdiğim bu sözü gerçekleştiriyorum. Bu yazıyı yazmamın nedeni de benim durumumda olan arkadaşların kendini yalnız hissetmemesi. Herkesin eşi anlayışlı olmuyor gördüğünüz gibi, sinirlenip bağırıp çağırabiliyor, size duymak istemeyeceğiniz birsürü şey söyleyebiliyor. Benim eşim bir de çok aceleci, hemen olsun bitsin, bütün dünyanın her saniye yaptığı bir şeyi biz neden yapamıyoruz derdindeydi, biraz da bunun için hemen sinirleniyordu ve bu yüzden denemeye başladıktan sonra 5 dakika içerisinde sinirlenip beni yalnız bırakıyordu. Belki de bu yüzden biz hemen başaramadık, bana birkaç saatini verseydi belkide en başında halolucaktı vs. En sonunda işi ben elime alıp sen karışma, bana bırak deyip, onun beni sakinleştireceği yerde ben onu sakinleştirince işe yaradı. Neyse arkadaşlar bayağı uzatmışım. Benim durumumda olanlar da vardır, kendinizi yalnız hissetmeyin arkadaşlar, bazen eşlerimiz bizi problemimizle başbaşa bırakıyor, ama benim gibi siz de yılmayın. Allah’a şükür bizim bunun dışında bir problemimiz yoktu, eşim benim herşeyim, onu herşeyden daha çok seviyorum, bir saniye bile uzak kalsam özlüyorum. Bu problemi atlattıktan sonra onun yaşadığı sevinç ve heyecan herşeye bedeldi. Arkadaşlar sorularınız olursa her zaman size yardımcı olmaya hazırım. Başaracağınıza ve sizin de buraya yazacağınıza eminim!!!
