Merhaba,
Yazılanları okuyunca yalnız olmadığımi hissedip biraz da olsa rahatladim. Buna sevinmeli mi yoksa uzulmeli mi muamma elbette.. bugun evliligimin 1. Ayi henuz. Birlikte olamadik. Tabi aranizda bu durumla seneler gecirmis olan arkadaslari gorunce benim durumum icin cok erken mi acaba diyorum.. Fakat giderek hicbir asama kaydedemezsek diye de korkuyorum.
Iliskiye girmeyi denemeyi birakin, artik dokunmasina bile izin vermiyorum. Bahanelerle uzaklaşıyorum. Hepinizin soz ettigi kasilmalar, itmeler vs.. neden boyle oluyor diye uzuluyorum cok.
Bankaciyim, iyi bir egitimim var, severek evlendim. Ozel hayatimda yada sosyal yasantimda beni psikolojik olarak bu duruma iten hicbir sey olmadi. Okuduklarimdan yola cikarak sebep ne olabilir diye dusunuyorum. bugune degin bu durum hakkinda cokca sey duydum fakat onemsemedim. Cunku karsilasacagim aklima gelmezdi.
hepinize tesekkur ederim ki ortak dertlerin sahibi insanlar olarak en paylasarak bir seyleri asabilmemiz icin moral oluyorsunuz. En azindan bende boyle oldu. Yoksa benim icin icimi bu denli dokebilmek zor is :) Dilerim bu durum sona erer.
Onerilerinizi, yaptiklarinizi takip edecegim, tavsiyeleriniz benim icin altin degerinde.
Sevgiler
