uzunca içimi döktüm sıkılmazsan gel

elnira .!.:

Merhaba herkese, can sıkıntısından kimsem yok diye ağlarken yaz gitsin dedim, uzun olacak umarım okursunuz sadece paylaşmak istedim. Tek seferde yazdım herseyi parça parça olmasın diye.


2 kardeştik, ben 35 yaşındayım, 15 senelik evliyim. Öncelikle aile yapımdan ve nasıl evlendiğimden bahsedeyim.

Babam 2 haftada ayda bir eve gelen kamyoncuydu, evin idaresi her zaman annemde oldu, annem şuan bile çözemediğim kişilikte bir kadındır. Evlat ayrımcılığı yapan kendi çocuklarının sürekli dedikodusunu yapan herkese kötüleyen biri.

Zamanında babam işe gittiğinde hakkında dedikodular çıkmış okul hayatımda sen kahpenin kızısın gibi aşağılamalara maruz kalıp dışlanmış özgüvensiz bir kız olarak büyüdüm. Annem gerçekten başkalarıyla yakınlaştımı bilemem, çoğu kişi annemi çekemeyen eltisinin iftirası olduğunu söylerdi. Yengem genç yaşta dul kalmış, annem ve komşular birgece evine bir adam girdiğini görmüş babaanneme anlatmış. O yüzden onunda anneme iftira attığıı söylüyorlar.

Öyle yada böyle büyüdük anneden dayakla ilgisizlikle, babam emekli oldu ama yıllarca idareyi elde tutan kadın, onun hükmü altına girermi baskın ebeveyn oldu. Babam saf çabuk inanan içinde kötülük olmayan bir adamdı rahmetli.

Yaş oldu 18 üniversite sınavına girdim. Çok güzel bir puanım var annem tutturdu göndermem seni diye. Sebebse ablamın üniversiteye gidip gizlice evlenip, okulu bırakıp, hamile kaldıktan sonra pişmanlıkla itiraf etmesi. Onun suçunun cezasını evdeki ben çektim hep sen or.. olucaksın diye ders çalışmama engel olmalar filan. 18 yaşını geçtim sınava girip bursla okurum diye ısrar ettiğimde feci dayak yedim ama yılmadım girdim kazandım. Baktılar olmuyor ablama senin yanında okusun göz kulak ol dediler. Ablam hayatınızda göreceğiniz en sinsi insandır. Başkalarını ezerek kendini üstte tutma ustasıdır.

1 sınıfı okudum ama ablam beni eve sığdıramıyor, çekemiyor. Kredi ve burs çıkmıştı ihtiyacım var diye el koyar sigara alır. ben 2 saatlik yolu yürür giderim acımaz bana, vermezsem annemi arar kızın yurda çıkarım diyor bu kız durmaz kaçar diye kendi suçunu bastırır annem atlar gelir otobüse dayak için.

2.sınıfa geçtiğimde hamile kaldı ikinci çocuğa, sürekli yalandan hastalanmalar, yanımda kal ölüyorum filan. Abla sınavım var, yok kal sen derslerin iyi bütünlemede geçersin hiçmi insafın yok der dayanamam. O sene sınıf geçemedim sayesinde. Bunuda anneme erkeklerle takılmaktan derse gitmedi okuldan alın okumasın diye anlatmış. Anne baba kışkırmış. Banada annem seni ilk isteyene verecekmiş yerin belli olsun diye bacım o eve dönülmez bir çare düşün varmı erkek arkadaşın diyor. Yok abla diyorum okumak istiyorsan hayatın kurtulur bul birini baskısı kurmaya başladı. Bende okulda arkadaşlara ağlayıp derdimi anlatırken ifade yeteneği çok iyi bir arkadaş, benim konuşmamı istermisin dedi, dene dedim. Demez olsaydım. Ablam bir mutlu bir mutlu beni erkek arkadaşınla tannıştırdın sonunda filan, yok derim anlamaz. Allem etti kallem etti aramızı yaptı, çocuğada bu kız zor durumda göstermelik evlenin, annesi yaşlı birine verecek (annem bunu bana sık sık derdi seni yaşlı birine vereceğim diye) hayatı bitecek okul bitince boşanırsınız bende bizimkileri ikna ederim diye onunda vicdanına oynadı. Sözde biz nikah kıyıcaz ama göstermelik ben ablamlarda kalıcam yine. Buna inandık. Nikahtan sonra ablam yedek anahtarı aldı elimden beni kapı dışarı etti. Annemler beni zor affetti senin yüzünden onlarla aramı bozamam şimdi en azından beni değil seni konuşurlar diye. Akşam vakti ortada kaldım gidecek yer yok komşuya sığındım ablamlar evde yok anahtarıda almayı unutmuşum bu gece sizde kalabilirmiyim diye, ilk defa konuşuyoruz tanımam etmem.


Sabah okula gittim ağlıyorum eşime anlattım, ablamı aradı ilk otobüsle memlekete yola çıkmış kızınız kocaya kaçtı haberini vermeye. Akşam annem aradı küfür kıyamet gelirsen seni öldürürüz, sildik seni diye. Ortada kaldım eşimde yurtta kalıyordu yurda götürdü gec oldu kalamazsın dediler, gece bir arkadaşının evine yerleştirdi beni. Adamın başına kaldım oda sorumlu hissediyor kendini. Olmadı beraber ev tutarız dedi, bu durumda seni nasıl sokakta bırakayım bir sekilde karımsın sonuçta dedi. Burslar krediler birleştirdik ev tuttuk. İster istemezde karı koca olduk zamanla aynı evdeyiz sonuçta.


Ama onun ailesinin haberi yok bizimkiler ayrı kafa, sürekli kavgalar başladı. Şiddet göstermeye başladı. Çünkü babası ters birisi duyarsa kıyamet kopardı duyduda yurdu aramış ayrıldı evlenip demişler. Oda evlatlıktan reddettim dedi. İki taraftada aile yok sahip çıkan yok psikoloji bozuldu sınıf geçemeyince burslar kesildi, kirayı filan yetiştirmek için okulu bırakıp çalışmaya başladım. Bari birimiz okusun diye feda ettim kendimi. Eşimde okulu bitirdi çalışmaya başladı, güzel para kazandığını duyunca ablam benle konuşmaya başladı. Sürekli kendine birşeyler aldırıyor eşimde senin ablan sonuçta saygıda kusur etmeyim diyor. Birkaç sene bizim evden çıkmadı bacım bacım diye. Evimizde yangın çıktı maddi sıkıntıya düştük, ablama elin evi tamir ettirmek lazım kredi çeksek kefil olurmusunuz biz öderiz dedik tabi dedi, diğer gün tlflarını değiştirdi. Evine gittim git kendini sat öde kocana nasıl yamandıysan baskasınıda bulursun, bizi rahatsız etme dedi. Çok ağrıma gitti ağlayarak döndüm. Eşime bir şey sorma bir dahada ölsek kalsak onlara medet deme dedim. Çok zor zamanlar geçirdik, bazen unla suyu karıştırıp bazlama yapıp yedik bazen açım diye ağlaya ağlaya uyudum. Camiden eve su taşırdık kışın battaniyeye sarılıp ısınmaya çalışırdık ne soba vardı nede yorgan. Ama bir kez 1 kuruş verin demedim. Borçları devir daim yaptırarak zar zor çok şükür bu sene borcumuzu bitirdik.


Eşimle çok kötü zamanlar geçirdik, geçimsizlik zoraki evlilik, ben şeker hastası oldum kilo aldım, ama kedime bakıyordum yinede bir ara eşim hakaretler etmeye başladı, kendine ne yaparsan yap güzelleşmiyorsun başkalarının saçlarına baktıkça okşamak geliyor seninkini olmak filan. Ondan sonra tükendndim bıraktım kendimi, ne için yaşıyorumki kimse beni istemiyor diye. Yapayalnızdım, sürekli hastalanmaya başladıım. onada hak verdim ailesiyle arası bozuldu, iyilik ypayım derken başına kaldım ne o nede ben evliliğe hazır değildik. Bir gün dedimki ayrılalım nereye gideceksin dedi, aileme dedim. Emin olmam lazım ara dedi aradım yüzüme kapattılar o aradı onu bırak sen, hayatına bak kaçan kızdan karı olmaz dediler. Dedim sığınma evine giderim sen beni dert etme, kimliğimi aldım kapıya gittim yanına bir şey almayacakmısın dedi, neyimiz vardıki neyi alayım bir canım var dedim. Ağladı ben seni bırakamam dedi. Sonra sen sahipsiz değilsin diye iyi davranmaya başladı bir daha vurmadı bana. Ne dersem tamam dior artık herşeyi göze aldık ayrılmadık ama bu aşamaya kadar ömrüm bitti. Ailem benle konuşmuyor bir şey isteriz korkusuyla ablam bile yıllardır aramıyor.


Şuan morbid obez karaciğer yağlanmalı böbrek, şeker ve astım hastasıyım. Kilodan bir çok hastalık çıktı. Tuvaletten geldiğimde bile nefesim daralıyor can çekişiyorum. Eşim geçen gün borcu bitirdik tüp mide amaliyatına bütçe ayıralım hayata dön dedi. Yıllardır ilk defa umudu hissettim. Riskli bir amaliyatmış böyle zaten yaşayamaz oldum riskleri göze aldım. 5 nisanda doktordan görüşme randevusu aldık. İnşallah ameliyata engel çıkmaz zayıflarım iyileşirim. sonra döner sonucu yazarım ölmezsem inşallah.


Anlatacak kimsem yok, umarım gücüm olur konuyu takibe gelebilirim

Genişletmek için tıkla...

elnira .!.:

Merhaba herkese, can sıkıntısından kimsem yok diye ağlarken yaz gitsin dedim, uzun olacak umarım okursunuz sadece paylaşmak istedim. Tek seferde yazdım herseyi parça parça olmasın diye.


2 kardeştik, ben 35 yaşındayım, 15 senelik evliyim. Öncelikle aile yapımdan ve nasıl evlendiğimden bahsedeyim.

Babam 2 haftada ayda bir eve gelen kamyoncuydu, evin idaresi her zaman annemde oldu, annem şuan bile çözemediğim kişilikte bir kadındır. Evlat ayrımcılığı yapan kendi çocuklarının sürekli dedikodusunu yapan herkese kötüleyen biri.

Zamanında babam işe gittiğinde hakkında dedikodular çıkmış okul hayatımda sen kahpenin kızısın gibi aşağılamalara maruz kalıp dışlanmış özgüvensiz bir kız olarak büyüdüm. Annem gerçekten başkalarıyla yakınlaştımı bilemem, çoğu kişi annemi çekemeyen eltisinin iftirası olduğunu söylerdi. Yengem genç yaşta dul kalmış, annem ve komşular birgece evine bir adam girdiğini görmüş babaanneme anlatmış. O yüzden onunda anneme iftira attığıı söylüyorlar.

Öyle yada böyle büyüdük anneden dayakla ilgisizlikle, babam emekli oldu ama yıllarca idareyi elde tutan kadın, onun hükmü altına girermi baskın ebeveyn oldu. Babam saf çabuk inanan içinde kötülük olmayan bir adamdı rahmetli.

Yaş oldu 18 üniversite sınavına girdim. Çok güzel bir puanım var annem tutturdu göndermem seni diye. Sebebse ablamın üniversiteye gidip gizlice evlenip, okulu bırakıp, hamile kaldıktan sonra pişmanlıkla itiraf etmesi. Onun suçunun cezasını evdeki ben çektim hep sen or.. olucaksın diye ders çalışmama engel olmalar filan. 18 yaşını geçtim sınava girip bursla okurum diye ısrar ettiğimde feci dayak yedim ama yılmadım girdim kazandım. Baktılar olmuyor ablama senin yanında okusun göz kulak ol dediler. Ablam hayatınızda göreceğiniz en sinsi insandır. Başkalarını ezerek kendini üstte tutma ustasıdır.

1 sınıfı okudum ama ablam beni eve sığdıramıyor, çekemiyor. Kredi ve burs çıkmıştı ihtiyacım var diye el koyar sigara alır. ben 2 saatlik yolu yürür giderim acımaz bana, vermezsem annemi arar kızın yurda çıkarım diyor bu kız durmaz kaçar diye kendi suçunu bastırır annem atlar gelir otobüse dayak için.

2.sınıfa geçtiğimde hamile kaldı ikinci çocuğa, sürekli yalandan hastalanmalar, yanımda kal ölüyorum filan. Abla sınavım var, yok kal sen derslerin iyi bütünlemede geçersin hiçmi insafın yok der dayanamam. O sene sınıf geçemedim sayesinde. Bunuda anneme erkeklerle takılmaktan derse gitmedi okuldan alın okumasın diye anlatmış. Anne baba kışkırmış. Banada annem seni ilk isteyene verecekmiş yerin belli olsun diye bacım o eve dönülmez bir çare düşün varmı erkek arkadaşın diyor. Yok abla diyorum okumak istiyorsan hayatın kurtulur bul birini baskısı kurmaya başladı. Bende okulda arkadaşlara ağlayıp derdimi anlatırken ifade yeteneği çok iyi bir arkadaş, benim konuşmamı istermisin dedi, dene dedim. Demez olsaydım. Ablam bir mutlu bir mutlu beni erkek arkadaşınla tannıştırdın sonunda filan, yok derim anlamaz. Allem etti kallem etti aramızı yaptı, çocuğada bu kız zor durumda göstermelik evlenin, annesi yaşlı birine verecek (annem bunu bana sık sık derdi seni yaşlı birine vereceğim diye) hayatı bitecek okul bitince boşanırsınız bende bizimkileri ikna ederim diye onunda vicdanına oynadı. Sözde biz nikah kıyıcaz ama göstermelik ben ablamlarda kalıcam yine. Buna inandık. Nikahtan sonra ablam yedek anahtarı aldı elimden beni kapı dışarı etti. Annemler beni zor affetti senin yüzünden onlarla aramı bozamam şimdi en azından beni değil seni konuşurlar diye. Akşam vakti ortada kaldım gidecek yer yok komşuya sığındım ablamlar evde yok anahtarıda almayı unutmuşum bu gece sizde kalabilirmiyim diye, ilk defa konuşuyoruz tanımam etmem.


Sabah okula gittim ağlıyorum eşime anlattım, ablamı aradı ilk otobüsle memlekete yola çıkmış kızınız kocaya kaçtı haberini vermeye. Akşam annem aradı küfür kıyamet gelirsen seni öldürürüz, sildik seni diye. Ortada kaldım eşimde yurtta kalıyordu yurda götürdü gec oldu kalamazsın dediler, gece bir arkadaşının evine yerleştirdi beni. Adamın başına kaldım oda sorumlu hissediyor kendini. Olmadı beraber ev tutarız dedi, bu durumda seni nasıl sokakta bırakayım bir sekilde karımsın sonuçta dedi. Burslar krediler birleştirdik ev tuttuk. İster istemezde karı koca olduk zamanla aynı evdeyiz sonuçta.


Ama onun ailesinin haberi yok bizimkiler ayrı kafa, sürekli kavgalar başladı. Şiddet göstermeye başladı. Çünkü babası ters birisi duyarsa kıyamet kopardı duyduda yurdu aramış ayrıldı evlenip demişler. Oda evlatlıktan reddettim dedi. İki taraftada aile yok sahip çıkan yok psikoloji bozuldu sınıf geçemeyince burslar kesildi, kirayı filan yetiştirmek için okulu bırakıp çalışmaya başladım. Bari birimiz okusun diye feda ettim kendimi. Eşimde okulu bitirdi çalışmaya başladı, güzel para kazandığını duyunca ablam benle konuşmaya başladı. Sürekli kendine birşeyler aldırıyor eşimde senin ablan sonuçta saygıda kusur etmeyim diyor. Birkaç sene bizim evden çıkmadı bacım bacım diye. Evimizde yangın çıktı maddi sıkıntıya düştük, ablama elin evi tamir ettirmek lazım kredi çeksek kefil olurmusunuz biz öderiz dedik tabi dedi, diğer gün tlflarını değiştirdi. Evine gittim git kendini sat öde kocana nasıl yamandıysan baskasınıda bulursun, bizi rahatsız etme dedi. Çok ağrıma gitti ağlayarak döndüm. Eşime bir şey sorma bir dahada ölsek kalsak onlara medet deme dedim. Çok zor zamanlar geçirdik, bazen unla suyu karıştırıp bazlama yapıp yedik bazen açım diye ağlaya ağlaya uyudum. Camiden eve su taşırdık kışın battaniyeye sarılıp ısınmaya çalışırdık ne soba vardı nede yorgan. Ama bir kez 1 kuruş verin demedim. Borçları devir daim yaptırarak zar zor çok şükür bu sene borcumuzu bitirdik.


Eşimle çok kötü zamanlar geçirdik, geçimsizlik zoraki evlilik, ben şeker hastası oldum kilo aldım, ama kedime bakıyordum yinede bir ara eşim hakaretler etmeye başladı, kendine ne yaparsan yap güzelleşmiyorsun başkalarının saçlarına baktıkça okşamak geliyor seninkini olmak filan. Ondan sonra tükendndim bıraktım kendimi, ne için yaşıyorumki kimse beni istemiyor diye. Yapayalnızdım, sürekli hastalanmaya başladıım. onada hak verdim ailesiyle arası bozuldu, iyilik ypayım derken başına kaldım ne o nede ben evliliğe hazır değildik. Bir gün dedimki ayrılalım nereye gideceksin dedi, aileme dedim. Emin olmam lazım ara dedi aradım yüzüme kapattılar o aradı onu bırak sen, hayatına bak kaçan kızdan karı olmaz dediler. Dedim sığınma evine giderim sen beni dert etme, kimliğimi aldım kapıya gittim yanına bir şey almayacakmısın dedi, neyimiz vardıki neyi alayım bir canım var dedim. Ağladı ben seni bırakamam dedi. Sonra sen sahipsiz değilsin diye iyi davranmaya başladı bir daha vurmadı bana. Ne dersem tamam dior artık herşeyi göze aldık ayrılmadık ama bu aşamaya kadar ömrüm bitti. Ailem benle konuşmuyor bir şey isteriz korkusuyla ablam bile yıllardır aramıyor.


Şuan morbid obez karaciğer yağlanmalı böbrek, şeker ve astım hastasıyım. Kilodan bir çok hastalık çıktı. Tuvaletten geldiğimde bile nefesim daralıyor can çekişiyorum. Eşim geçen gün borcu bitirdik tüp mide amaliyatına bütçe ayıralım hayata dön dedi. Yıllardır ilk defa umudu hissettim. Riskli bir amaliyatmış böyle zaten yaşayamaz oldum riskleri göze aldım. 5 nisanda doktordan görüşme randevusu aldık. İnşallah ameliyata engel çıkmaz zayıflarım iyileşirim. sonra döner sonucu yazarım ölmezsem inşallah.


Anlatacak kimsem yok, umarım gücüm olur konuyu takibe gelebilirim

Genişletmek için tıkla...

elnira .!.:

Merhaba herkese, can sıkıntısından kimsem yok diye ağlarken yaz gitsin dedim, uzun olacak umarım okursunuz sadece paylaşmak istedim. Tek seferde yazdım herseyi parça parça olmasın diye.


2 kardeştik, ben 35 yaşındayım, 15 senelik evliyim. Öncelikle aile yapımdan ve nasıl evlendiğimden bahsedeyim.

Babam 2 haftada ayda bir eve gelen kamyoncuydu, evin idaresi her zaman annemde oldu, annem şuan bile çözemediğim kişilikte bir kadındır. Evlat ayrımcılığı yapan kendi çocuklarının sürekli dedikodusunu yapan herkese kötüleyen biri.

Zamanında babam işe gittiğinde hakkında dedikodular çıkmış okul hayatımda sen kahpenin kızısın gibi aşağılamalara maruz kalıp dışlanmış özgüvensiz bir kız olarak büyüdüm. Annem gerçekten başkalarıyla yakınlaştımı bilemem, çoğu kişi annemi çekemeyen eltisinin iftirası olduğunu söylerdi. Yengem genç yaşta dul kalmış, annem ve komşular birgece evine bir adam girdiğini görmüş babaanneme anlatmış. O yüzden onunda anneme iftira attığıı söylüyorlar.

Öyle yada böyle büyüdük anneden dayakla ilgisizlikle, babam emekli oldu ama yıllarca idareyi elde tutan kadın, onun hükmü altına girermi baskın ebeveyn oldu. Babam saf çabuk inanan içinde kötülük olmayan bir adamdı rahmetli.

Yaş oldu 18 üniversite sınavına girdim. Çok güzel bir puanım var annem tutturdu göndermem seni diye. Sebebse ablamın üniversiteye gidip gizlice evlenip, okulu bırakıp, hamile kaldıktan sonra pişmanlıkla itiraf etmesi. Onun suçunun cezasını evdeki ben çektim hep sen or.. olucaksın diye ders çalışmama engel olmalar filan. 18 yaşını geçtim sınava girip bursla okurum diye ısrar ettiğimde feci dayak yedim ama yılmadım girdim kazandım. Baktılar olmuyor ablama senin yanında okusun göz kulak ol dediler. Ablam hayatınızda göreceğiniz en sinsi insandır. Başkalarını ezerek kendini üstte tutma ustasıdır.

1 sınıfı okudum ama ablam beni eve sığdıramıyor, çekemiyor. Kredi ve burs çıkmıştı ihtiyacım var diye el koyar sigara alır. ben 2 saatlik yolu yürür giderim acımaz bana, vermezsem annemi arar kızın yurda çıkarım diyor bu kız durmaz kaçar diye kendi suçunu bastırır annem atlar gelir otobüse dayak için.

2.sınıfa geçtiğimde hamile kaldı ikinci çocuğa, sürekli yalandan hastalanmalar, yanımda kal ölüyorum filan. Abla sınavım var, yok kal sen derslerin iyi bütünlemede geçersin hiçmi insafın yok der dayanamam. O sene sınıf geçemedim sayesinde. Bunuda anneme erkeklerle takılmaktan derse gitmedi okuldan alın okumasın diye anlatmış. Anne baba kışkırmış. Banada annem seni ilk isteyene verecekmiş yerin belli olsun diye bacım o eve dönülmez bir çare düşün varmı erkek arkadaşın diyor. Yok abla diyorum okumak istiyorsan hayatın kurtulur bul birini baskısı kurmaya başladı. Bende okulda arkadaşlara ağlayıp derdimi anlatırken ifade yeteneği çok iyi bir arkadaş, benim konuşmamı istermisin dedi, dene dedim. Demez olsaydım. Ablam bir mutlu bir mutlu beni erkek arkadaşınla tannıştırdın sonunda filan, yok derim anlamaz. Allem etti kallem etti aramızı yaptı, çocuğada bu kız zor durumda göstermelik evlenin, annesi yaşlı birine verecek (annem bunu bana sık sık derdi seni yaşlı birine vereceğim diye) hayatı bitecek okul bitince boşanırsınız bende bizimkileri ikna ederim diye onunda vicdanına oynadı. Sözde biz nikah kıyıcaz ama göstermelik ben ablamlarda kalıcam yine. Buna inandık. Nikahtan sonra ablam yedek anahtarı aldı elimden beni kapı dışarı etti. Annemler beni zor affetti senin yüzünden onlarla aramı bozamam şimdi en azından beni değil seni konuşurlar diye. Akşam vakti ortada kaldım gidecek yer yok komşuya sığındım ablamlar evde yok anahtarıda almayı unutmuşum bu gece sizde kalabilirmiyim diye, ilk defa konuşuyoruz tanımam etmem.


Sabah okula gittim ağlıyorum eşime anlattım, ablamı aradı ilk otobüsle memlekete yola çıkmış kızınız kocaya kaçtı haberini vermeye. Akşam annem aradı küfür kıyamet gelirsen seni öldürürüz, sildik seni diye. Ortada kaldım eşimde yurtta kalıyordu yurda götürdü gec oldu kalamazsın dediler, gece bir arkadaşının evine yerleştirdi beni. Adamın başına kaldım oda sorumlu hissediyor kendini. Olmadı beraber ev tutarız dedi, bu durumda seni nasıl sokakta bırakayım bir sekilde karımsın sonuçta dedi. Burslar krediler birleştirdik ev tuttuk. İster istemezde karı koca olduk zamanla aynı evdeyiz sonuçta.


Ama onun ailesinin haberi yok bizimkiler ayrı kafa, sürekli kavgalar başladı. Şiddet göstermeye başladı. Çünkü babası ters birisi duyarsa kıyamet kopardı duyduda yurdu aramış ayrıldı evlenip demişler. Oda evlatlıktan reddettim dedi. İki taraftada aile yok sahip çıkan yok psikoloji bozuldu sınıf geçemeyince burslar kesildi, kirayı filan yetiştirmek için okulu bırakıp çalışmaya başladım. Bari birimiz okusun diye feda ettim kendimi. Eşimde okulu bitirdi çalışmaya başladı, güzel para kazandığını duyunca ablam benle konuşmaya başladı. Sürekli kendine birşeyler aldırıyor eşimde senin ablan sonuçta saygıda kusur etmeyim diyor. Birkaç sene bizim evden çıkmadı bacım bacım diye. Evimizde yangın çıktı maddi sıkıntıya düştük, ablama elin evi tamir ettirmek lazım kredi çeksek kefil olurmusunuz biz öderiz dedik tabi dedi, diğer gün tlflarını değiştirdi. Evine gittim git kendini sat öde kocana nasıl yamandıysan baskasınıda bulursun, bizi rahatsız etme dedi. Çok ağrıma gitti ağlayarak döndüm. Eşime bir şey sorma bir dahada ölsek kalsak onlara medet deme dedim. Çok zor zamanlar geçirdik, bazen unla suyu karıştırıp bazlama yapıp yedik bazen açım diye ağlaya ağlaya uyudum. Camiden eve su taşırdık kışın battaniyeye sarılıp ısınmaya çalışırdık ne soba vardı nede yorgan. Ama bir kez 1 kuruş verin demedim. Borçları devir daim yaptırarak zar zor çok şükür bu sene borcumuzu bitirdik.


Eşimle çok kötü zamanlar geçirdik, geçimsizlik zoraki evlilik, ben şeker hastası oldum kilo aldım, ama kedime bakıyordum yinede bir ara eşim hakaretler etmeye başladı, kendine ne yaparsan yap güzelleşmiyorsun başkalarının saçlarına baktıkça okşamak geliyor seninkini olmak filan. Ondan sonra tükendndim bıraktım kendimi, ne için yaşıyorumki kimse beni istemiyor diye. Yapayalnızdım, sürekli hastalanmaya başladıım. onada hak verdim ailesiyle arası bozuldu, iyilik ypayım derken başına kaldım ne o nede ben evliliğe hazır değildik. Bir gün dedimki ayrılalım nereye gideceksin dedi, aileme dedim. Emin olmam lazım ara dedi aradım yüzüme kapattılar o aradı onu bırak sen, hayatına bak kaçan kızdan karı olmaz dediler. Dedim sığınma evine giderim sen beni dert etme, kimliğimi aldım kapıya gittim yanına bir şey almayacakmısın dedi, neyimiz vardıki neyi alayım bir canım var dedim. Ağladı ben seni bırakamam dedi. Sonra sen sahipsiz değilsin diye iyi davranmaya başladı bir daha vurmadı bana. Ne dersem tamam dior artık herşeyi göze aldık ayrılmadık ama bu aşamaya kadar ömrüm bitti. Ailem benle konuşmuyor bir şey isteriz korkusuyla ablam bile yıllardır aramıyor.


Şuan morbid obez karaciğer yağlanmalı böbrek, şeker ve astım hastasıyım. Kilodan bir çok hastalık çıktı. Tuvaletten geldiğimde bile nefesim daralıyor can çekişiyorum. Eşim geçen gün borcu bitirdik tüp mide amaliyatına bütçe ayıralım hayata dön dedi. Yıllardır ilk defa umudu hissettim. Riskli bir amaliyatmış böyle zaten yaşayamaz oldum riskleri göze aldım. 5 nisanda doktordan görüşme randevusu aldık. İnşallah ameliyata engel çıkmaz zayıflarım iyileşirim. sonra döner sonucu yazarım ölmezsem inşallah.


Anlatacak kimsem yok, umarım gücüm olur konuyu takibe gelebilirim

Genişletmek için tıkla...