2011 yılının ramazan ortasıydı seninle tanışmamız. Zaten bekliyorduk. Heyecan içinde geçen 1 ay ve sonunda test sonucunu telefondan öğrendiğim 19 Ağustos 2011…
İş yerinde nasıl davranacağımı şaşırdım, elimi, ayağımı, dizlerimi tir tir titretti içimde çok beklediğim bir canı, emaneti taşıyor olmak…
En baştan hikayemiz;
Ben yapı olarak çocukları hep sevmişimdir. Sorumluluk beni hiç korkutmamıştır. Bir birey büyütmek, onu geliştirmek bana hep sıcak gelmiştir. 2009 yılı Haziran ayında 5,5 senelik birliktelikten sonra, çook severek evlendik. Hemen ev alma idealimiz vardı ki, dünyaya davet edeceğimiz meleğimizi büyütürken kısıtlama yapmak zorunda kalmayalım, iyi yetiştirebilelim diye. Hem de İstanbul gibi bir şehirde kirada yaşamak çok zor. Şükürler olsun rabbimiz 1,5 sene sonra istediğimiz gibi bir ev nasip etti. Sıra geldi evimizin meleğini Yüce Yaradan’dan istemeye…
2011 Mayıs ayında karar verdik. Biraz benim diretmemle oldu ama babacıkta çok istiyordu . 2011Temmuz ayında aramıza katılmış meleğimiz. Ramazan ayıydı. Ben belirti olarak hiç bişi hissetmiyordum. Ama kalbimde hissediyordum. Bunu söyleyenlere; aman kalptende hissedilir mi yaaa derken hem de. O sabah babacık işteydi. Akşamdan aldığım testi yaptım sabah ki; fazladan 10 gün bekledim yani 10 gün gecikme vardı. Ama garanti olsun diye hiç konuşmuyor emin olmak için iyice zaman geçmesini bekliyorduk. Ve Pozitif, inanamadım. Tekrar tekrar baktım… Kendi kendime kahkahalar attım durdum. Hemen Kuzenimi aradım. O da uyuyordu. Dedim “teyze oluyorsun kalk ne uyuyorsun”. “Hıhı” dedi ve kapattı telefonu. 2 dk sonra aradı. Ne diyorsun diye sevinç nidaları ataraktan. Hemen sağlık ocağına gittim. Babacığa hiç bişi demeden. Kan verdim. Çarşamba günüydü. 17 Ağustos. Sonucu 19 Ağustos’ta vereceklerini söyledi. Ve o Cuma günü. Hayatımın en güzel günlerinden biriydi. Aile hemşiremi aradım. Sonuca bakmasını istedim. Ve “tebrikler canım hamilesin BHCG 371”. Sesi ile dünyayla iletişimimi kopardım o an… o gün bana geçmek bilmedi. Ofisteki tek bayan arkadaşımla paylaştım. Ama hemen söylemek istemediğim için sevincimizi gizli gizli yaşadık arkadaşımla. Akşam eve gelirken uça uça geldim tabi. Babacığa müjdeyi vermek için sabırsızlanıyordum. Bir pastaneye uğradım. Küçük bir pasta aldım. Üzerine “Jr. Soyadımız” yazdırdım. Eve geldiğimde ezana 1 saat vardı. Eşim beklerken uyuyakalmış. Hemen pastayı dolaba koyup, sofrayı hazırlamaya başladım. Tam ezan okunacağı zaman mumları yakıp, masaya koydum ve eşim geldi. İlk başta yazıyı okuyamadı. Bi an baktı kaldı. Ve “bebek mi geliyo?” diye sordu. Evet olarak ancak başımı sallayabildim, çünkü gözyaşlarına boğulmuştum sevinçten. Sarıldık birbirimize bir süre öyle kaldık. Sonra 9 aylık güzel sürecimiz başladı. Ramazan olduğu için öncelikte oruca ara verdim. Ara ara bulantılarım oldu ama halsizlik dışında bir sorun yaşamadım. Annemlere hemen söylemedik bir kez daha kan testi yaptırdık. 2 Kez doktora gidip, kalp atışlarını duyduktan sonra söyledik. Eşim annesine telefonda söyledi. Bende özel bişi olsun diye 15 gün sabredip. Bayram sabahı kalabalık kahvaltımızda herkese söyledim. İlk başta kimse anlamadı sonradan oturdu ve herkes çok sevindi. Çok güzel bir hamilelik geçirdim. Sadece 1 kez şirkette toplu olarak sudan zehirlendik ve Zona çıkardım. Yani kendim hastalık geçirdim ama hamilelikten kaynaklı sorun hiç yaşamadım. 4 aya kadar karnımın çıkmasını bekledim hep. Sonra çok sevimli olarak büyümeye başladı. Ve oğlumuzun olacağını öğrendik. Hep kız çocuk hayal etmiştim. Nedendir bilmiyorum ama. Sonra çok çabuk alıştım oğlum fikrine. Evladın cinsiyeti yok bunu anladım. Sonra yavaştan yavaştan ağırlaşmaya, penguen gibi yürümeye başladım. Oğlumun şansına 6 aylıkken süper kar yağdı İstanbul’a. Derken havalar ısınmaya ve doğum yaklaşmaya başladı. Her hareketten aman geliyor mu acaba diye bekledim. Hareket etmesi çok güzeldi içimde. Sürekli konuştum durdum oğlumla. Eğitimlere, toplantılara girdik bol bol oğluşumla. Ve Zaman geldi izne ayrıldım. Son 1 aya kadar çalıştım. Son 1 ayımı evde geçirdim. Ailemle ve 2012 Nisan Anneleri KK grubu ile. Oğlumun eşyalarını, süslerini, şekerlerini yaptık annemle. Genel temizlikler yapıldı. Valizimizi hazırlardık. Her şey tamam oğlumu bekliyorduk. 40. Hafta geldi çattı ama tık yok. Ben geziyorum ,günlere falan gidiyorum. Herkes arıyor doğurmadın mı sen daha diye. Ama yok…
Doktorum Gönül Hanım; 1 hafta daha bekleyeceğimizi 17 Nisan da kontrole gelmemizi, o zamana kadarda olmazsa 41. Hafta da, 20 Nisan’da suni sancı ile doğumu başlatacağını söyledi. Bizde evimize geldik. 16 Haziran Günü annemle evde takılıyoruz. Ama bende bi enerji bi enerji fıldır fıldır dolanıyorum ortalıkta. Saat 11 gibi WC’ye gittiğimde Nişanın gelmiş olduğunu gördüm. Ve heyecanlandım. Hemen anneme söyledim. Dr. Nişan geldiğinde hemen hastaneye gelme, sancı ya da suyun gelmesini bekle demişti. İyi ki de öyle yapmışım. Hemen gitmedim. Ama tatlı tatlı sancılar başladı. Biz sancıları dinlerken annem çantaları kapının yanına tam bir şekilde hazırlamıştı. Çıkarken hemen alabilelim diye. Bende ona gülüyordum. Yok olmaz daha diye. Çünkü hiç bişi hissetmiyorum. Normaldir bu sancılar diyorum. Sonra komşularımız uğradı. Sağolsunlar her gün sordular halimi. Ben onlara kahve falan yaptım. İçtik sonra yemek falan yaptım. Bi ara fark ettim sancılar sıklaşmış. Ama hala beni zorlamıyor. Ben sanıyorum ki çok kötü olacak. Neyse 16 Nisan 21:30 da annem ve eşimin ısrarı ile Dr gittik. Muayeneden sonra doğumun başladığını 80’lerde sancımın olduğunu ama açıklığın 1 cm olduğunu söylediler. Dr arayıp bilgi aldılar ve yatış yapıldı. Beklemeye başladık. O gün eşimin ananesi vefat etmiş. Bana söylemediler. Eşim bi değişikti bi yandan beni düşünürken, bi yandan ananesine üzülüyormuş meğer. Neyse yavaş yavaş sancılar çoğalmaya başladı. Ama sık sık ayaktaydım. Yürüyordum. Annemle gülüşüp eğleniyorduk. Deliye vuruyordum sancıları. Bol bol telefon görüşmesi yaptım arkadaşlarımla. Sık sık ta sıcak duş aldım. Çok rahatlattı. Artık 12-1 den sonra sancılarım ağırlaşmaya başladı. Anladım ki artık doğum yapıyorum. Kayınvalidem yanıma geldi gece 2 gibi. İç rahat etmemiş görmeye geldi ve gitti. Ama ben o an artık gözümü açamıyordum sancıdan. Onlar çıktı. Bi an çok şiddetli bir sancı hissettim. O an geliyor sandım. Meğer suyum gelmiş. Suyum gelince ben bir rahatladım ama sorma gitsin. Sancılar bitti. (Annem diyo ki bi tek o an o kadar bağırmışım. Diğer sancılarda çok sakindim hep dua ettim.) Hemen gelip beni aldılar doğumhaneye.
Ve Doğum;
Doğumhaneye girmemle neşeli anların başlamadı bir oldu. Keyifli bir ekip vardı. Ebe ve Hasta bakıcı çok tatlılardı. Çok güzel ilgilendiler benimle. Sancı yok ama acayip bir ıkınma, ama öyle böyle değil… ıkınma diyolar bebek daha tam oturtmamış kafasını yola, Ikınırsan sadece yırtılırsın diyorlar. Neyse o arada Doktorum geldi. Gece 2’de suyum geldi. 2 30 da dr. O anda doktorum içeri girdi. Nasılsın dedi. Elimde süper işareti yaptım. Hepsi bi gülüştü. Oturdu dr yerine ve ıkınmalar başladı. 2 kez dr ve ebe karnıma bastırdılar. O kadar çok bastırdılar ki acı yok sadece yüzüm basınçtan patlayacak sandım. Ve 4. Ikınmada bebeğim doğdu. O an o kadar güçlü hissetim ki kendimi. Acayip bir zafer duygusu yaşadım. Bebeğimi getirip yanağıma dokundurlar, sıcacık ve çok tatlıydı. Dikişlerim atılırken beni uyuttular, o kadar tatlı bir uykuydu ki, bütün yorgunluğum geçmişti sanki.
Doğum sonrası;
Odama geldiğimde annem süslerimiz her şeyimizi hazır etmişti. Hemen yattım sevincimizi paylaştık. Annem ve eşimle. Sonra bebeğim geldi. Pespembe çok tatlıydı. Yakın akraba ve arkaşlarımızı gece yarısı uyandırıp haberi verdik. Ve Gerçek hayat o an başladı işte. Emzirmeye çalıştık. Ama bıdığın emmeye hiç niyeti yoktu. Çok zorladı bizi. Hepimiz çok yorgun düştük. Doğumun sabahı, akraba ve arkadaşlarımız hastaneye gelip ziyaret ettiler bizi çok memnun oldum.
Hastaneden çıktık evimize geldik. Bin bir özenle hazırladığımız oğlumun odasına oğlumu koydum. Ve öyle bakakaldım. Bir gün önce boş odasını sevdiğim bebeğim yatağında yatıyordu. O anki mutluluk hiç bir şeye değişilmez. Sonrasında uykusuz geceler, gaz sancılar, emzirme zorlukları derken, bi baktım 4. Aya girmişiz, doğum iznim bitmiş ve Ramazan ayı gelmiş yine. Yani karnımda da olsa bebeğimin bizimle olması tam 1 sene olmuş. Şimdi 4 aylık bebeğim. Bayramdan sonra işe başlayacağım. Annem ve kayınvalidem dönüşümlü bakacak. Yeni bir süreç bizi bekliyor. O kadar mükemmel ki bir evlat sahibi olmak. Rabbim isteyen herkese nasip etsin.
Bu süreçte benimle beraber olan ailem,dostlarım ve KK 2012 Nisan annelerine (http://www.kadinlarkulubu.com/nisan-anneleri/457826-2012-nisan-anneleri-paylasim-alani.html) ayrı teşekkürü borç bilirim. Ayrıca Bebeğimizi beklerken takıldığım arkadaşlarıma da (http://www.kadinlarkulubu.com/gebel...ebek-bekleyen-arkadaslarimbuyrun-sohbete.html) 
Yeni bir bebekte buluşmak üzere
Allah isteyen herkese yaşatsın bu mükemmel duyguyu.
İş yerinde nasıl davranacağımı şaşırdım, elimi, ayağımı, dizlerimi tir tir titretti içimde çok beklediğim bir canı, emaneti taşıyor olmak…
En baştan hikayemiz;
Ben yapı olarak çocukları hep sevmişimdir. Sorumluluk beni hiç korkutmamıştır. Bir birey büyütmek, onu geliştirmek bana hep sıcak gelmiştir. 2009 yılı Haziran ayında 5,5 senelik birliktelikten sonra, çook severek evlendik. Hemen ev alma idealimiz vardı ki, dünyaya davet edeceğimiz meleğimizi büyütürken kısıtlama yapmak zorunda kalmayalım, iyi yetiştirebilelim diye. Hem de İstanbul gibi bir şehirde kirada yaşamak çok zor. Şükürler olsun rabbimiz 1,5 sene sonra istediğimiz gibi bir ev nasip etti. Sıra geldi evimizin meleğini Yüce Yaradan’dan istemeye…
2011 Mayıs ayında karar verdik. Biraz benim diretmemle oldu ama babacıkta çok istiyordu . 2011Temmuz ayında aramıza katılmış meleğimiz. Ramazan ayıydı. Ben belirti olarak hiç bişi hissetmiyordum. Ama kalbimde hissediyordum. Bunu söyleyenlere; aman kalptende hissedilir mi yaaa derken hem de. O sabah babacık işteydi. Akşamdan aldığım testi yaptım sabah ki; fazladan 10 gün bekledim yani 10 gün gecikme vardı. Ama garanti olsun diye hiç konuşmuyor emin olmak için iyice zaman geçmesini bekliyorduk. Ve Pozitif, inanamadım. Tekrar tekrar baktım… Kendi kendime kahkahalar attım durdum. Hemen Kuzenimi aradım. O da uyuyordu. Dedim “teyze oluyorsun kalk ne uyuyorsun”. “Hıhı” dedi ve kapattı telefonu. 2 dk sonra aradı. Ne diyorsun diye sevinç nidaları ataraktan. Hemen sağlık ocağına gittim. Babacığa hiç bişi demeden. Kan verdim. Çarşamba günüydü. 17 Ağustos. Sonucu 19 Ağustos’ta vereceklerini söyledi. Ve o Cuma günü. Hayatımın en güzel günlerinden biriydi. Aile hemşiremi aradım. Sonuca bakmasını istedim. Ve “tebrikler canım hamilesin BHCG 371”. Sesi ile dünyayla iletişimimi kopardım o an… o gün bana geçmek bilmedi. Ofisteki tek bayan arkadaşımla paylaştım. Ama hemen söylemek istemediğim için sevincimizi gizli gizli yaşadık arkadaşımla. Akşam eve gelirken uça uça geldim tabi. Babacığa müjdeyi vermek için sabırsızlanıyordum. Bir pastaneye uğradım. Küçük bir pasta aldım. Üzerine “Jr. Soyadımız” yazdırdım. Eve geldiğimde ezana 1 saat vardı. Eşim beklerken uyuyakalmış. Hemen pastayı dolaba koyup, sofrayı hazırlamaya başladım. Tam ezan okunacağı zaman mumları yakıp, masaya koydum ve eşim geldi. İlk başta yazıyı okuyamadı. Bi an baktı kaldı. Ve “bebek mi geliyo?” diye sordu. Evet olarak ancak başımı sallayabildim, çünkü gözyaşlarına boğulmuştum sevinçten. Sarıldık birbirimize bir süre öyle kaldık. Sonra 9 aylık güzel sürecimiz başladı. Ramazan olduğu için öncelikte oruca ara verdim. Ara ara bulantılarım oldu ama halsizlik dışında bir sorun yaşamadım. Annemlere hemen söylemedik bir kez daha kan testi yaptırdık. 2 Kez doktora gidip, kalp atışlarını duyduktan sonra söyledik. Eşim annesine telefonda söyledi. Bende özel bişi olsun diye 15 gün sabredip. Bayram sabahı kalabalık kahvaltımızda herkese söyledim. İlk başta kimse anlamadı sonradan oturdu ve herkes çok sevindi. Çok güzel bir hamilelik geçirdim. Sadece 1 kez şirkette toplu olarak sudan zehirlendik ve Zona çıkardım. Yani kendim hastalık geçirdim ama hamilelikten kaynaklı sorun hiç yaşamadım. 4 aya kadar karnımın çıkmasını bekledim hep. Sonra çok sevimli olarak büyümeye başladı. Ve oğlumuzun olacağını öğrendik. Hep kız çocuk hayal etmiştim. Nedendir bilmiyorum ama. Sonra çok çabuk alıştım oğlum fikrine. Evladın cinsiyeti yok bunu anladım. Sonra yavaştan yavaştan ağırlaşmaya, penguen gibi yürümeye başladım. Oğlumun şansına 6 aylıkken süper kar yağdı İstanbul’a. Derken havalar ısınmaya ve doğum yaklaşmaya başladı. Her hareketten aman geliyor mu acaba diye bekledim. Hareket etmesi çok güzeldi içimde. Sürekli konuştum durdum oğlumla. Eğitimlere, toplantılara girdik bol bol oğluşumla. Ve Zaman geldi izne ayrıldım. Son 1 aya kadar çalıştım. Son 1 ayımı evde geçirdim. Ailemle ve 2012 Nisan Anneleri KK grubu ile. Oğlumun eşyalarını, süslerini, şekerlerini yaptık annemle. Genel temizlikler yapıldı. Valizimizi hazırlardık. Her şey tamam oğlumu bekliyorduk. 40. Hafta geldi çattı ama tık yok. Ben geziyorum ,günlere falan gidiyorum. Herkes arıyor doğurmadın mı sen daha diye. Ama yok…
Doktorum Gönül Hanım; 1 hafta daha bekleyeceğimizi 17 Nisan da kontrole gelmemizi, o zamana kadarda olmazsa 41. Hafta da, 20 Nisan’da suni sancı ile doğumu başlatacağını söyledi. Bizde evimize geldik. 16 Haziran Günü annemle evde takılıyoruz. Ama bende bi enerji bi enerji fıldır fıldır dolanıyorum ortalıkta. Saat 11 gibi WC’ye gittiğimde Nişanın gelmiş olduğunu gördüm. Ve heyecanlandım. Hemen anneme söyledim. Dr. Nişan geldiğinde hemen hastaneye gelme, sancı ya da suyun gelmesini bekle demişti. İyi ki de öyle yapmışım. Hemen gitmedim. Ama tatlı tatlı sancılar başladı. Biz sancıları dinlerken annem çantaları kapının yanına tam bir şekilde hazırlamıştı. Çıkarken hemen alabilelim diye. Bende ona gülüyordum. Yok olmaz daha diye. Çünkü hiç bişi hissetmiyorum. Normaldir bu sancılar diyorum. Sonra komşularımız uğradı. Sağolsunlar her gün sordular halimi. Ben onlara kahve falan yaptım. İçtik sonra yemek falan yaptım. Bi ara fark ettim sancılar sıklaşmış. Ama hala beni zorlamıyor. Ben sanıyorum ki çok kötü olacak. Neyse 16 Nisan 21:30 da annem ve eşimin ısrarı ile Dr gittik. Muayeneden sonra doğumun başladığını 80’lerde sancımın olduğunu ama açıklığın 1 cm olduğunu söylediler. Dr arayıp bilgi aldılar ve yatış yapıldı. Beklemeye başladık. O gün eşimin ananesi vefat etmiş. Bana söylemediler. Eşim bi değişikti bi yandan beni düşünürken, bi yandan ananesine üzülüyormuş meğer. Neyse yavaş yavaş sancılar çoğalmaya başladı. Ama sık sık ayaktaydım. Yürüyordum. Annemle gülüşüp eğleniyorduk. Deliye vuruyordum sancıları. Bol bol telefon görüşmesi yaptım arkadaşlarımla. Sık sık ta sıcak duş aldım. Çok rahatlattı. Artık 12-1 den sonra sancılarım ağırlaşmaya başladı. Anladım ki artık doğum yapıyorum. Kayınvalidem yanıma geldi gece 2 gibi. İç rahat etmemiş görmeye geldi ve gitti. Ama ben o an artık gözümü açamıyordum sancıdan. Onlar çıktı. Bi an çok şiddetli bir sancı hissettim. O an geliyor sandım. Meğer suyum gelmiş. Suyum gelince ben bir rahatladım ama sorma gitsin. Sancılar bitti. (Annem diyo ki bi tek o an o kadar bağırmışım. Diğer sancılarda çok sakindim hep dua ettim.) Hemen gelip beni aldılar doğumhaneye.
Ve Doğum;
Doğumhaneye girmemle neşeli anların başlamadı bir oldu. Keyifli bir ekip vardı. Ebe ve Hasta bakıcı çok tatlılardı. Çok güzel ilgilendiler benimle. Sancı yok ama acayip bir ıkınma, ama öyle böyle değil… ıkınma diyolar bebek daha tam oturtmamış kafasını yola, Ikınırsan sadece yırtılırsın diyorlar. Neyse o arada Doktorum geldi. Gece 2’de suyum geldi. 2 30 da dr. O anda doktorum içeri girdi. Nasılsın dedi. Elimde süper işareti yaptım. Hepsi bi gülüştü. Oturdu dr yerine ve ıkınmalar başladı. 2 kez dr ve ebe karnıma bastırdılar. O kadar çok bastırdılar ki acı yok sadece yüzüm basınçtan patlayacak sandım. Ve 4. Ikınmada bebeğim doğdu. O an o kadar güçlü hissetim ki kendimi. Acayip bir zafer duygusu yaşadım. Bebeğimi getirip yanağıma dokundurlar, sıcacık ve çok tatlıydı. Dikişlerim atılırken beni uyuttular, o kadar tatlı bir uykuydu ki, bütün yorgunluğum geçmişti sanki.
Doğum sonrası;
Odama geldiğimde annem süslerimiz her şeyimizi hazır etmişti. Hemen yattım sevincimizi paylaştık. Annem ve eşimle. Sonra bebeğim geldi. Pespembe çok tatlıydı. Yakın akraba ve arkaşlarımızı gece yarısı uyandırıp haberi verdik. Ve Gerçek hayat o an başladı işte. Emzirmeye çalıştık. Ama bıdığın emmeye hiç niyeti yoktu. Çok zorladı bizi. Hepimiz çok yorgun düştük. Doğumun sabahı, akraba ve arkadaşlarımız hastaneye gelip ziyaret ettiler bizi çok memnun oldum.
Hastaneden çıktık evimize geldik. Bin bir özenle hazırladığımız oğlumun odasına oğlumu koydum. Ve öyle bakakaldım. Bir gün önce boş odasını sevdiğim bebeğim yatağında yatıyordu. O anki mutluluk hiç bir şeye değişilmez. Sonrasında uykusuz geceler, gaz sancılar, emzirme zorlukları derken, bi baktım 4. Aya girmişiz, doğum iznim bitmiş ve Ramazan ayı gelmiş yine. Yani karnımda da olsa bebeğimin bizimle olması tam 1 sene olmuş. Şimdi 4 aylık bebeğim. Bayramdan sonra işe başlayacağım. Annem ve kayınvalidem dönüşümlü bakacak. Yeni bir süreç bizi bekliyor. O kadar mükemmel ki bir evlat sahibi olmak. Rabbim isteyen herkese nasip etsin.
Bu süreçte benimle beraber olan ailem,dostlarım ve KK 2012 Nisan annelerine (http://www.kadinlarkulubu.com/nisan-anneleri/457826-2012-nisan-anneleri-paylasim-alani.html) ayrı teşekkürü borç bilirim. Ayrıca Bebeğimizi beklerken takıldığım arkadaşlarıma da (http://www.kadinlarkulubu.com/gebel...ebek-bekleyen-arkadaslarimbuyrun-sohbete.html) 
Yeni bir bebekte buluşmak üzere
Allah isteyen herkese yaşatsın bu mükemmel duyguyu.
Son düzenleme:
