Ben de isteyerek koşa koşa gitmişken çok ağlamıştım alışamamıştım zor gelmişti. Oysa lisede de ailemden ayrı kalmıştım, ama üniversitede ilk 1 ay çok bocaladım.
Teyzem bir gün aradığında hiç unutmuyorum yemek yiyordum tam, lokmam boğazımdan gitmiyor düğüm düğüm, telefonu açıp bir iki kelime edip hüngür hüngür ağlamıştım. Teyzem çok üzülmüş yazık her gün arayıp moralimin nabzını tutuyordu garibim
Bihter Ziyagil misali hıçkırığımı içimde tutmaya çalışıp tutamayıp "ağğğğ" diye ağlıyordum. Koca şehirde yalnızdım kimsesiz hissediyordum. Haftasonu gidiyordum yakın şehirlerdi ama dönmek ölüm gibi geliyordu.
Bir kere yine ağlarken kuzenim gelmiş aramıştı "yurdun aşağısındayım." diye yanına inerken asansörde sevinçten ağlıyordum
Kendime süre verdim bir dönemlik yapamazsam dönecektim anneme de söylemiştim. Ne oldu en fazla bir buçuk ayda arkadaş edindim, çevrem oldu çok ama çok güzel günler geçirdim.
Bol bol arayın yanında olduğunuzu hissetsin. Şartlarını geri teperse ileride yaşayacağı daha kötü günler olacağından söz edin çünkü şu an dünyası başına yıkılmış hissediyor. Arkadaş edinirse birlikte gezerler Hatay'da gezecek yer bol biraz dişini sıksın eminim mutlu olacak.