Kızlar merhaba. O kadar kötü hissediyorum ki. Keşke yer yarılsaydı da içine girseydim. Anlatmak rahatlamak istiyorum. Hemen konuya girmek istiyorum müsadenizle
Yaşadığım şehirde yurtdışında yaşıyorum yıllar önce babam bi suç işledi. Taciz olayı. Çok detayına girmek istemiyorum. Fakat medyaya dahi yansıyan büyük bir olaydı. Herkes tarafından duyuldu. Babam cezasını çekti ve Türkiye’ye döndü akabinde. O gitti biz kaldık rezilliğin içinde. Ki ben sırf bu olay yüzünden babamla görüşmedim yıllarca. 2 sene önce de kaybettim babamı.
Bizim milletimizden herkesin birbirini bildiği tanıdığı küçük bi yerde yaşıyoruz. Bugün abla dediğim bi insanla bir kaç yıl sonra görüşmeye evine gittim. O sonradan geldi yurtdışına. Bu olayı bilmiyor. Eşi de yıllardır burda yaşayan geçen sene evlendiği biri. Ve adam babamı yakınen tanıyan birisi fakat beni tanımıyor. Ben kalkacağım sırada adam geldi ve abla ayak üstü bizi tanıştırmak istedi. Kimlerdensin falan diye sorunca ben babamın ismini söyledim ve adamın yüzü değişti.
Kızlar o kadar kötü hissettim ki . Hiç bi tepki vermeden sadece yüzü değişerek hı tamam dedi ve arabaya yöneldi birşey alma bahanesiyle. Abla da anladı bozulduğumu o utandı falan dedi ama sanki gayet konuşmaya istekliyken bi anda vazgeçti. Başımdan aşağı kaynar sular döküldü. 30 yaşındayım ama yıllar önce ki o 15 yaşında ki çocuğa dönüştüm o an. Daha önce de erkek kardeşim bi işletmeye yemek yemek için girdiğinde kimin çocuğu olduğunu söylediğinde bir daha buraya gelme demişlerdi işletme sahipleri.
Ben hayatım boyunca hep değersiz hissettim. Hep rezil hissettim. Hep insanlar benim ve ailemin hakkında konuştular. Hep büyük sırlarım gizli yaralarım oldu insanlardan saklamam gereken. Hep davranış problemlerim oldu öfke sorunum oldu insanlara sebebini söyleyemediğim. Yıllar geçti aradan unutuldu zannettim. Kendimce üzerini kapattım utancımın. Ama bugün farkettim ki ben hiç bi suçum günahım yokken bile hala alnımda taşıyorum o kara lekeyi. Sırf bu insanın çocuğu olduğum için. Bi insan kendi evladının kul hakkına girer mi? Yaşadığım o kötü günleri küçücük yaşımda çektiğim sıkıntıları hatırladım.
Tüm hayatımı etkiledi bu olay. İnanın anlatsam roman olur buraya ancak bu kadar sığdırabildim. İnsan ilişkilerini hiç beceremedim hayatta. Evlendim evliliği beceremedim boşandım. Cinsellik hep uzak durmam gereken bir şey gibi geldi. Cinsellik yaşadıkça değersizleştim sanki. İnsanlarla iyi ilişkiler kuramadım. İçimde kocaman öfkeden bi alev topu yandı ben hep etrafıma sıçrattım biraz olsun öfkemi acımı dindirebilmek için . Evladınız varsa söylüyorum ona bırakabileceğiniz en güzel miras temiz bir isim inanın gerisi önemli değil..
Kendimi çok değersiz hissediyorum. Hep en yakınlarımdan zarar gördüm kimseye güvenemiyorum. Sanki herkes bana her kötülüğü yapabilir sürekli insanları didikliyorum. Kim bana ne kazık atacak diye tetikte bekliyorum . Yaşadığım evliliğin de etkisi var bunda. O da ayrı bi travma. Terapi de alıyorum uzun süredir fakat aşamıyorum. Ben bu duyguyu nasıl aşacağım kızlar..
Yaşadığım şehirde yurtdışında yaşıyorum yıllar önce babam bi suç işledi. Taciz olayı. Çok detayına girmek istemiyorum. Fakat medyaya dahi yansıyan büyük bir olaydı. Herkes tarafından duyuldu. Babam cezasını çekti ve Türkiye’ye döndü akabinde. O gitti biz kaldık rezilliğin içinde. Ki ben sırf bu olay yüzünden babamla görüşmedim yıllarca. 2 sene önce de kaybettim babamı.
Bizim milletimizden herkesin birbirini bildiği tanıdığı küçük bi yerde yaşıyoruz. Bugün abla dediğim bi insanla bir kaç yıl sonra görüşmeye evine gittim. O sonradan geldi yurtdışına. Bu olayı bilmiyor. Eşi de yıllardır burda yaşayan geçen sene evlendiği biri. Ve adam babamı yakınen tanıyan birisi fakat beni tanımıyor. Ben kalkacağım sırada adam geldi ve abla ayak üstü bizi tanıştırmak istedi. Kimlerdensin falan diye sorunca ben babamın ismini söyledim ve adamın yüzü değişti.
Kızlar o kadar kötü hissettim ki . Hiç bi tepki vermeden sadece yüzü değişerek hı tamam dedi ve arabaya yöneldi birşey alma bahanesiyle. Abla da anladı bozulduğumu o utandı falan dedi ama sanki gayet konuşmaya istekliyken bi anda vazgeçti. Başımdan aşağı kaynar sular döküldü. 30 yaşındayım ama yıllar önce ki o 15 yaşında ki çocuğa dönüştüm o an. Daha önce de erkek kardeşim bi işletmeye yemek yemek için girdiğinde kimin çocuğu olduğunu söylediğinde bir daha buraya gelme demişlerdi işletme sahipleri.
Ben hayatım boyunca hep değersiz hissettim. Hep rezil hissettim. Hep insanlar benim ve ailemin hakkında konuştular. Hep büyük sırlarım gizli yaralarım oldu insanlardan saklamam gereken. Hep davranış problemlerim oldu öfke sorunum oldu insanlara sebebini söyleyemediğim. Yıllar geçti aradan unutuldu zannettim. Kendimce üzerini kapattım utancımın. Ama bugün farkettim ki ben hiç bi suçum günahım yokken bile hala alnımda taşıyorum o kara lekeyi. Sırf bu insanın çocuğu olduğum için. Bi insan kendi evladının kul hakkına girer mi? Yaşadığım o kötü günleri küçücük yaşımda çektiğim sıkıntıları hatırladım.
Tüm hayatımı etkiledi bu olay. İnanın anlatsam roman olur buraya ancak bu kadar sığdırabildim. İnsan ilişkilerini hiç beceremedim hayatta. Evlendim evliliği beceremedim boşandım. Cinsellik hep uzak durmam gereken bir şey gibi geldi. Cinsellik yaşadıkça değersizleştim sanki. İnsanlarla iyi ilişkiler kuramadım. İçimde kocaman öfkeden bi alev topu yandı ben hep etrafıma sıçrattım biraz olsun öfkemi acımı dindirebilmek için . Evladınız varsa söylüyorum ona bırakabileceğiniz en güzel miras temiz bir isim inanın gerisi önemli değil..
Kendimi çok değersiz hissediyorum. Hep en yakınlarımdan zarar gördüm kimseye güvenemiyorum. Sanki herkes bana her kötülüğü yapabilir sürekli insanları didikliyorum. Kim bana ne kazık atacak diye tetikte bekliyorum . Yaşadığım evliliğin de etkisi var bunda. O da ayrı bi travma. Terapi de alıyorum uzun süredir fakat aşamıyorum. Ben bu duyguyu nasıl aşacağım kızlar..