- 16 Kasım 2019
- 3
- -3
- 26
Herkese iyi geceler,
Türkçem biraz zayıf olduğu için kusura bakmazsiniz umarim. Uzun bir hikayedir okuyanlara tesekurler.
Öncelikle size kendimi tanitayim.21 yaşındayım, fransada yaşıyorum, orada dogdum. Cocuklugum dan beri yaz tattilerde hep turkiyeye gideriz ailemle, ailemin bi kısmı da orada yaşıyor zaten. Orada yaşayan annemin kuzeni var benden 1 yaş büyük. Arkadaşlarla, kuzenlerle takılırdık hep, sonuçta köyde herkes herkesi tanır. Ama o çocuk vardı işte, onu hep kuzen olarak gördüm, o gözle baktım ve kendisi benim en yakın erkek arkadaşımdı. Hep birlikteydik, ben nereye gitsem o da hep yanimdaydi, beni korurdu, gelmemi sabırsızlıkla beklerdi, hep kavga ederdik sonra tekrar barisirdik. Cok iyi anlasirdik kavgalarimiza ragmen birbirimize cok deger verirsik. Ben onun hep "kuzen", hem arkadaş, hem de ilk aşkıydım..
Bunun da herkesin haberi vardı, annesinin başıni yerdi ayla hep ayla diye. Herneyse, 4 sene turkiyeye gidemedik. 15 yaşında olmuştum onu tekrar gördüğümde. kopmuştuk yani. Birbirimizi görünce çok tuaf olduk, büyümüştük, değişmiştik, tuaf hislerle karsi olduk, utandık, yabancı gibiydik. Bir sene sonra ki gelisimde tamemen koptuk. Onunla bir kaç kere aile ortamında görürdüm çok az da konuşurduk ve ben bu duruma her seferinde çok üzülürdüm, kırılırdı, ama hicbelli etmezdim. 19 yaşında kadar böylesi hep, birbirimizi görünce kip kırmızı olurduk,utanırdık, heyecanlanirdik. Benimle ilgilensin isterdim, eskisi gibiyakin olalım ama olamayız da çünkü sanki bir şey daha var, olsak yapamam ben çünkü tuaf hislerle karsi oluyordum. Tabi ben de hiç anlamazdım nedenini, bilmezdim yani anlam vermezdim. Yakışıklı, hep gezer, cikar, sevgili desem baya baya olmuş yani kızlar pesimde. Kendine sevgili yapınca hep öfkelenirdim, üzülürdüm ama nedenini bilmiyordum. Fransaya dönünce de bir kaç hafta sonra unutmuyordu hayatıma devam ederdim.
19 yaşındaydım, en son yazin, abisinin düğününde görüşmüştük, bir kaç hafta sonra fransaya dönünce o da askere dönünce bana yazdı. Her şey o gün başladı. Konuşuyorduk gece gündüz herşeyden, akıllardan, çocukluğumuzdan, aileden falan. Cok sevinmiştim. Ama niyetini soylediginde, kaçtım, ittim, sevmesin diye beni, olmaz dedim, beni sevme sevemezsin çok ağır konuşmalar öldü çokta üzülmüştük. Aslında ona karşı hisslerim hep vardı ve o an farketmeye başlamıştım, herşeyin farkinda olmustum ve daha kuvetli duygular hissetmek ıstemedim. Ondan öncesi yoktu. Onu başka gözle bakamazdım. Ask meşk falan da hiç takmazdım bunca zaman simdi mi takicam yani düşünürdüm. Vedalari başaramadık. Olan oldu, birbirimize alışmıştık özlemiştik çok geçti. Hep ısrar ederdi hiç pes etmemişti, söylediklerime rağmen, karakterime rağmen. Sevgili olduk. Sır gibi sakladım ilişkimizi. Korkularımızı,herşeyimizi paylaştık. Yaklasik 1sene, yaz tattilerden once ayrildik ikimizde cok aci cekmistik. Telefondan konusuyorduk o askerdeydi ayrılmak istediğimi söyleyince. Bu kararı almak istemezdim ama kavgamızdan dolayı, beni çok üzmüştü.. Bir kaç hafta beklerdi hep, dayanamayip benimle iletisim kuramaya calisiyordu, beni daha fazla uzuyorsun yapma derdim. Her neyse, bir kac gun sabaha kadar acilarimizi paylasirdik, cok ta zayiflamisti, uzgun yorgun gozukuyordu, bende acidan okulluma nsl devam edicegimi billemiyordum. 3 ay sonra turkiyeye geldigimde yuz yuz konusma vakti gelmisti hem kavusmustuk hep vedalasmistik, anlasmamiza gore. Umidini kaybetmediginin farkinda olmustum, hala sevdgini soyledi beni bırakma sana ihtiyacım var lütfen, hayallerimiz var, göz yaşlarını gördüğümde içim parçalandı. Cok agliyordum. Arabadan çıktım o mavi, deniz gözlerine bile bakamadım. Her geçen gün aci çekiyordum. Ailem de iliskimizi anesinden ogrenmislerdi. Anesinin amaci bizi baristirmakti, ama ailem bize cok karsiydi. Kendisiyle konusursuk iliskimizden, "teyzeme" hep yakin isederdim kensimi. Tabi ilk zamanlar uzaktim utaniyorsum ama onu hep teyzem olarak gorsugum icin kolaydi. Bizim olmamızı kendisini ve ailesi çok istiyordu hep istediler. Bizi de öğrenince şok oldular tabi. Yıllar sonra bu ikisi sevgili mi oldular diye. Neyse hersey daha kotu oldu. Ilişkimiz bir kaç ay önce bitti siz neden neye karşısınız dedigimde sakın olmaz barismayi da unut ustume geldiler, o kizlari cok sever, delikanli, cok gec, gecisini biliyoruz, dedikleri beni bittirdi. Savunamazdim onu, hem sevseydi baakasiyla olmazdi dediller. Kendine sevgili yapmıştı cunku, çıldırdım, acidan oluyordum. Tabi bir kaç günlük bir ilişkiydi. Onu hic unutmamistim hala seviyordum ama soylemenin anlami kalmamuati.Gece aglarke aradım pek dinlemedi kapattı. Onun arkadaşıyla konuşmaya başlamıştım niyetimi soylemistin arkadasina ben hala onu seviyorum diye ama tabi dinlemedi ve yanlış anladı. Beni resmen arkadaşına verdi. Onu üzme, iyi bir kızdır, dedi ona. Bana da o çocuğu üzme ne yaparsan yap. Aslında herşeyi yanlış anlamıştı. Beni unutuyordu sanki ama ben onu uzaktan bile görmek için neler yapıyordum, o da hayatına devam etmişti, beni görmekte te çaba gostermedi. Ailesi herşeyi biliyordu, bu durumu. Konuştuk bir kaç kere, yakınımdır onlarla. Ayla dan sakin bahsetmeyin kimse o konuyu açmasın, diye bağırmıştı. Neyse dönmeden önce, havaalanına gitmeden bir kaç saat önce görüşmüştük ve barıştık. Bir sene boyunca 3 kere gitmiştim turkiyeye, görüşüyorduk gizli gizli. Kendimi tutamayip ona herşeyi herseyi itiraf etmiştim ailemle ilgili engeli soylemistim. Yanlis yaptim.. Ama pes etmemiştik. O sene çok tuaf davranmaya başlamıştı, bazen soğuktu, beni takmazdi, hep ben yazıyordum, ugrasiyorsum, o gidip geliyordu. Sıkılıyordum, konusmak istedigim konular vardı ve o sıkılıyordu istemiyordu. Ama önümüze bakmam için ve onunla engelsiz bir iliski yaşamam icin o konuşma olsun diye çok ısrar ederdim. Beni seviyordu hala kaybetmekte istemiyordu ama eski hayatına yani sorumsuzluga, eglence pesine dustu. Ihmal ederdi beni, istemeyerek uzerdi cok. Ve surekli kagva ederdik. Soğukluk girdi hem ayrı hem birlikteydik. Ortada kalmıştık. Böyle sürüyordu. Cok üzülüyordum. Yazın geldigimde amacım konuşmakti, her seferinde sorardım, beni eskisi gibi sevmiyorsan şöyle bileyim ve hayatıma devam edeyim, seni de rahatsiz etmem birbirimizi de eskisi gibi gormeye calisiriz kuzeniz sonucta saygi duymaliyiz. Ama cildirdirdi bunları söyledigimde. Oyaliyordu beni ve çok acı çekiyordum. Yazın çok uğraştım, kendimi de küçük düşürmus olabilirim. Amacım konuşmak ti ve o izin vermiyordu kaçıyordu benden. Bir kaç kere buluşmuştuk herşeyi konuşmak için ama her seferinde konu yu açmazdık veya pek üzerinde konusmadik, beraber güzel bir vakit geçmek için fark etmeden, konuşsun saatlerce kavga ederdik şakasına... o cok calismiti yazin, gece gunduz caliaiyordu. 3 gun izin almisti. Ondan haber alamiyorsum zaten konusmuyorsuk aramiz soguktu, ne yasiyorduk durum ne bilmiyorduk ve çıldırıyordum. Ona ulaşmak istediğimde vakti olmadığını söylüyordu. Bana da mutlu değilim istemiyorum artık falan diye bir msj yollamıştı. Tabi ben kafayı yedim, bunca zaman, aylardır soruyorum, bekliyorum bu konuşmayı. Anlaşmıştık konusucaktik, yaptığım şey kalmamıştı bunun için herşeyi yapmıştım. Saysam yetmez. Ucak biletimi aldim fransaya erken donmeye karar verdim, dayanamiyorsum, acidan daha fazla delirmiyeyim. Gece yazdim ona ben gidiyorum sabah görüşelim falan ısrar ettim, son çünkü. Görüştük, gideceğime inanmadı şaka olmadığını söyledim. Durumu anlattım ve daha fazla böyle süremez dedim. Ne istiyorsun artık söyle açık ol çocuk gibi davranma amacım seninle konuşmakti sadece, davranışlarına anlam veremiyorum dedim. Bağırdım çağırdım. Neden, gitme iptal et biletti dedi, kal burda, kafayı yedim tabi. Gözlerimin içine baka baka beni sevdiğini söyledi, ailenle konuş artık benim engelim korkum bu dur çünkü. Yaşatiklarinla ne alaka sorsum, bu kadar acimasiz olmak zorunda miydin neden neyi bekledigimi bilmiyorum , kaciyorsun, son vermek istiyorsan neden söylemedin madem sevmiyorsan artık, saçmalama senin hep yakınındayım hep sevdim ayrı kaldığımızda rağmen. Ama sorun yoktu benim için artık, sorun bir tek ondaydı, biz beraber olabilirdik, boyle davranmasaydı, ben istiyordum ve biliyordu ama böyle olmamızı o istedi, bahane bunlar.
Neyse ailem öğrendi eylülde, sonra duruma alıştılar hatta izin verdiler. Engel yoktu.
1 ay önce turkiyeye gittik, rahmetli annanem vefat etti. Vefat etmeden önce ben biletti almıştım zaten. Haberi vardı. Sevindi, iletişim kurmaya çalışırdı. Ben soğuk davranmayı tercih ederdim, daha fazla hayal kırıklığı a uğramak ıstemedim. Onu sevdiğini bildiği zmn çok emin oluyor ve nasıl desem ne yaparsan yapayım gidip gelsem,ztn seviyor düşünmesini ıstemedim. Yorulmuştum artık istesemde istemediğimi göstermeye çalıştım. Korktu, üzüldü, kızdı bnm için gelmiyorsun arkadaşım için geliyorsun sen demi didiyordugormek mi istemiyorsun, sevmiyormuşun artik ne oluyo birşey soyle artık bileyim daha fazla umitenmiyeyim dört gozle beklemeyim gelisini. Kisa cvp verirdim hep. Israr etti geleyim diye hatta uçak biletini alırım yeterince kadar paran yoksa sen yeter ki gel, 5 değil de 10 gun kal belki ne bileyim hani barışırız mutlu oluruz vakit geceriz seninle o kadar cok sey yapmak istiyorum ki yemek te yeriz falan dedi. Hayallerimizden bahsetti, hayallerinden, ev yapıyormuş annesi yardım oluyormuş ona. Ilerde evlenince hazır olsun diye. Söz evlilikten çocuk falan. Neyse konusuyorduk. Geldiğimde görüştük herşey çok güzel her görüştüğümüzde ki gibi aslında. sonra tekrar anlam veremedigim davranışlar. Tuhaftı. Görüşmek te istemiyordu. 1 gun önce herşey güzeldi, ne oldu 1 günde? Ben istemiyorum uzun zamandır söyleyemedim dedi. Bu söylediği şey yalan olduğunu biliyorum. Ama sonrasını anlayamadım. Ben artık istemiyorum mutlu edemicem olmuyor. Dünyam yıkıldı o anda. Annemle konuştum az önce izin verdiler dedigime ragmen ellimi birakti. Bunu unutamicam hic. Tamam yüzyüze konuşalım dedim. Israr etmek ıstemedim eskisi gibi. Konuşup halledelim helalasalim daha kolay olur herşeyi güzel bir şekilde bilirsek çünkü aynı ortamlara olacağımızı biliyoruz, aynı aileden çocuklarıyız sonuçta, diye düşünüyordum. Ama istemedi. Kararını vermişti, benim için en mantıklı şey di, benim için de, hayatıma dönmek içinde daha kolay olurdu, soyleyemediklerimizle yaşamak çok zor birşey olduğunu biliyorum çünkü. Yapicak birşey yoktu. Bana sadece olmaz dayanamicaz ağlamakta istemiyorum biliyorum öyle olucak çünkü. Ben de peki dedim ve bu ilişkiye son verim. Ne kadar imkansız olduğumuzu açık açık söyledim. Cok ofkeliydim,kırgın.. havalanına gitmeden önce uzun bir msj yoladim içinde ne varsa söyledim. Cvp vermedi, cvp ta beklemiyordum ztn.
Bir ay oldu ve çok acı çekiyorum, kismetim değilmiş belkide, veya kim bilir belki zamanı değildi ve bir gün ikimiz tekrar yeniden ... bilemiyorum. Ama insan nasıl unutur? Unutmaz biliyorum, vazgecebilir mi ? Gecer de sevmekten, sevmekten vazger mi gercetken?
Ben o 2senelik iliskiyi yok saysam 19 senemi nasil silerim. O cocuk hep varsi hep... bizdik hep ne olursa olsun. Tam hayatina devam et olsun diyorum, olan oldu artık siz eskisi gibi davranisrsini diyorum ama çocukluğumuzdan anıları geliyor aklıma. O çocuğu tekrar bulmak istiyorum, simdiki o degil.
Kisa birsey yazamadim, herseyi de anlatmadigima ragmen uzun oldu biraz kusura bakmayin
Türkçem biraz zayıf olduğu için kusura bakmazsiniz umarim. Uzun bir hikayedir okuyanlara tesekurler.
Öncelikle size kendimi tanitayim.21 yaşındayım, fransada yaşıyorum, orada dogdum. Cocuklugum dan beri yaz tattilerde hep turkiyeye gideriz ailemle, ailemin bi kısmı da orada yaşıyor zaten. Orada yaşayan annemin kuzeni var benden 1 yaş büyük. Arkadaşlarla, kuzenlerle takılırdık hep, sonuçta köyde herkes herkesi tanır. Ama o çocuk vardı işte, onu hep kuzen olarak gördüm, o gözle baktım ve kendisi benim en yakın erkek arkadaşımdı. Hep birlikteydik, ben nereye gitsem o da hep yanimdaydi, beni korurdu, gelmemi sabırsızlıkla beklerdi, hep kavga ederdik sonra tekrar barisirdik. Cok iyi anlasirdik kavgalarimiza ragmen birbirimize cok deger verirsik. Ben onun hep "kuzen", hem arkadaş, hem de ilk aşkıydım..
Bunun da herkesin haberi vardı, annesinin başıni yerdi ayla hep ayla diye. Herneyse, 4 sene turkiyeye gidemedik. 15 yaşında olmuştum onu tekrar gördüğümde. kopmuştuk yani. Birbirimizi görünce çok tuaf olduk, büyümüştük, değişmiştik, tuaf hislerle karsi olduk, utandık, yabancı gibiydik. Bir sene sonra ki gelisimde tamemen koptuk. Onunla bir kaç kere aile ortamında görürdüm çok az da konuşurduk ve ben bu duruma her seferinde çok üzülürdüm, kırılırdı, ama hicbelli etmezdim. 19 yaşında kadar böylesi hep, birbirimizi görünce kip kırmızı olurduk,utanırdık, heyecanlanirdik. Benimle ilgilensin isterdim, eskisi gibiyakin olalım ama olamayız da çünkü sanki bir şey daha var, olsak yapamam ben çünkü tuaf hislerle karsi oluyordum. Tabi ben de hiç anlamazdım nedenini, bilmezdim yani anlam vermezdim. Yakışıklı, hep gezer, cikar, sevgili desem baya baya olmuş yani kızlar pesimde. Kendine sevgili yapınca hep öfkelenirdim, üzülürdüm ama nedenini bilmiyordum. Fransaya dönünce de bir kaç hafta sonra unutmuyordu hayatıma devam ederdim.
19 yaşındaydım, en son yazin, abisinin düğününde görüşmüştük, bir kaç hafta sonra fransaya dönünce o da askere dönünce bana yazdı. Her şey o gün başladı. Konuşuyorduk gece gündüz herşeyden, akıllardan, çocukluğumuzdan, aileden falan. Cok sevinmiştim. Ama niyetini soylediginde, kaçtım, ittim, sevmesin diye beni, olmaz dedim, beni sevme sevemezsin çok ağır konuşmalar öldü çokta üzülmüştük. Aslında ona karşı hisslerim hep vardı ve o an farketmeye başlamıştım, herşeyin farkinda olmustum ve daha kuvetli duygular hissetmek ıstemedim. Ondan öncesi yoktu. Onu başka gözle bakamazdım. Ask meşk falan da hiç takmazdım bunca zaman simdi mi takicam yani düşünürdüm. Vedalari başaramadık. Olan oldu, birbirimize alışmıştık özlemiştik çok geçti. Hep ısrar ederdi hiç pes etmemişti, söylediklerime rağmen, karakterime rağmen. Sevgili olduk. Sır gibi sakladım ilişkimizi. Korkularımızı,herşeyimizi paylaştık. Yaklasik 1sene, yaz tattilerden once ayrildik ikimizde cok aci cekmistik. Telefondan konusuyorduk o askerdeydi ayrılmak istediğimi söyleyince. Bu kararı almak istemezdim ama kavgamızdan dolayı, beni çok üzmüştü.. Bir kaç hafta beklerdi hep, dayanamayip benimle iletisim kuramaya calisiyordu, beni daha fazla uzuyorsun yapma derdim. Her neyse, bir kac gun sabaha kadar acilarimizi paylasirdik, cok ta zayiflamisti, uzgun yorgun gozukuyordu, bende acidan okulluma nsl devam edicegimi billemiyordum. 3 ay sonra turkiyeye geldigimde yuz yuz konusma vakti gelmisti hem kavusmustuk hep vedalasmistik, anlasmamiza gore. Umidini kaybetmediginin farkinda olmustum, hala sevdgini soyledi beni bırakma sana ihtiyacım var lütfen, hayallerimiz var, göz yaşlarını gördüğümde içim parçalandı. Cok agliyordum. Arabadan çıktım o mavi, deniz gözlerine bile bakamadım. Her geçen gün aci çekiyordum. Ailem de iliskimizi anesinden ogrenmislerdi. Anesinin amaci bizi baristirmakti, ama ailem bize cok karsiydi. Kendisiyle konusursuk iliskimizden, "teyzeme" hep yakin isederdim kensimi. Tabi ilk zamanlar uzaktim utaniyorsum ama onu hep teyzem olarak gorsugum icin kolaydi. Bizim olmamızı kendisini ve ailesi çok istiyordu hep istediler. Bizi de öğrenince şok oldular tabi. Yıllar sonra bu ikisi sevgili mi oldular diye. Neyse hersey daha kotu oldu. Ilişkimiz bir kaç ay önce bitti siz neden neye karşısınız dedigimde sakın olmaz barismayi da unut ustume geldiler, o kizlari cok sever, delikanli, cok gec, gecisini biliyoruz, dedikleri beni bittirdi. Savunamazdim onu, hem sevseydi baakasiyla olmazdi dediller. Kendine sevgili yapmıştı cunku, çıldırdım, acidan oluyordum. Tabi bir kaç günlük bir ilişkiydi. Onu hic unutmamistim hala seviyordum ama soylemenin anlami kalmamuati.Gece aglarke aradım pek dinlemedi kapattı. Onun arkadaşıyla konuşmaya başlamıştım niyetimi soylemistin arkadasina ben hala onu seviyorum diye ama tabi dinlemedi ve yanlış anladı. Beni resmen arkadaşına verdi. Onu üzme, iyi bir kızdır, dedi ona. Bana da o çocuğu üzme ne yaparsan yap. Aslında herşeyi yanlış anlamıştı. Beni unutuyordu sanki ama ben onu uzaktan bile görmek için neler yapıyordum, o da hayatına devam etmişti, beni görmekte te çaba gostermedi. Ailesi herşeyi biliyordu, bu durumu. Konuştuk bir kaç kere, yakınımdır onlarla. Ayla dan sakin bahsetmeyin kimse o konuyu açmasın, diye bağırmıştı. Neyse dönmeden önce, havaalanına gitmeden bir kaç saat önce görüşmüştük ve barıştık. Bir sene boyunca 3 kere gitmiştim turkiyeye, görüşüyorduk gizli gizli. Kendimi tutamayip ona herşeyi herseyi itiraf etmiştim ailemle ilgili engeli soylemistim. Yanlis yaptim.. Ama pes etmemiştik. O sene çok tuaf davranmaya başlamıştı, bazen soğuktu, beni takmazdi, hep ben yazıyordum, ugrasiyorsum, o gidip geliyordu. Sıkılıyordum, konusmak istedigim konular vardı ve o sıkılıyordu istemiyordu. Ama önümüze bakmam için ve onunla engelsiz bir iliski yaşamam icin o konuşma olsun diye çok ısrar ederdim. Beni seviyordu hala kaybetmekte istemiyordu ama eski hayatına yani sorumsuzluga, eglence pesine dustu. Ihmal ederdi beni, istemeyerek uzerdi cok. Ve surekli kagva ederdik. Soğukluk girdi hem ayrı hem birlikteydik. Ortada kalmıştık. Böyle sürüyordu. Cok üzülüyordum. Yazın geldigimde amacım konuşmakti, her seferinde sorardım, beni eskisi gibi sevmiyorsan şöyle bileyim ve hayatıma devam edeyim, seni de rahatsiz etmem birbirimizi de eskisi gibi gormeye calisiriz kuzeniz sonucta saygi duymaliyiz. Ama cildirdirdi bunları söyledigimde. Oyaliyordu beni ve çok acı çekiyordum. Yazın çok uğraştım, kendimi de küçük düşürmus olabilirim. Amacım konuşmak ti ve o izin vermiyordu kaçıyordu benden. Bir kaç kere buluşmuştuk herşeyi konuşmak için ama her seferinde konu yu açmazdık veya pek üzerinde konusmadik, beraber güzel bir vakit geçmek için fark etmeden, konuşsun saatlerce kavga ederdik şakasına... o cok calismiti yazin, gece gunduz caliaiyordu. 3 gun izin almisti. Ondan haber alamiyorsum zaten konusmuyorsuk aramiz soguktu, ne yasiyorduk durum ne bilmiyorduk ve çıldırıyordum. Ona ulaşmak istediğimde vakti olmadığını söylüyordu. Bana da mutlu değilim istemiyorum artık falan diye bir msj yollamıştı. Tabi ben kafayı yedim, bunca zaman, aylardır soruyorum, bekliyorum bu konuşmayı. Anlaşmıştık konusucaktik, yaptığım şey kalmamıştı bunun için herşeyi yapmıştım. Saysam yetmez. Ucak biletimi aldim fransaya erken donmeye karar verdim, dayanamiyorsum, acidan daha fazla delirmiyeyim. Gece yazdim ona ben gidiyorum sabah görüşelim falan ısrar ettim, son çünkü. Görüştük, gideceğime inanmadı şaka olmadığını söyledim. Durumu anlattım ve daha fazla böyle süremez dedim. Ne istiyorsun artık söyle açık ol çocuk gibi davranma amacım seninle konuşmakti sadece, davranışlarına anlam veremiyorum dedim. Bağırdım çağırdım. Neden, gitme iptal et biletti dedi, kal burda, kafayı yedim tabi. Gözlerimin içine baka baka beni sevdiğini söyledi, ailenle konuş artık benim engelim korkum bu dur çünkü. Yaşatiklarinla ne alaka sorsum, bu kadar acimasiz olmak zorunda miydin neden neyi bekledigimi bilmiyorum , kaciyorsun, son vermek istiyorsan neden söylemedin madem sevmiyorsan artık, saçmalama senin hep yakınındayım hep sevdim ayrı kaldığımızda rağmen. Ama sorun yoktu benim için artık, sorun bir tek ondaydı, biz beraber olabilirdik, boyle davranmasaydı, ben istiyordum ve biliyordu ama böyle olmamızı o istedi, bahane bunlar.
Neyse ailem öğrendi eylülde, sonra duruma alıştılar hatta izin verdiler. Engel yoktu.
1 ay önce turkiyeye gittik, rahmetli annanem vefat etti. Vefat etmeden önce ben biletti almıştım zaten. Haberi vardı. Sevindi, iletişim kurmaya çalışırdı. Ben soğuk davranmayı tercih ederdim, daha fazla hayal kırıklığı a uğramak ıstemedim. Onu sevdiğini bildiği zmn çok emin oluyor ve nasıl desem ne yaparsan yapayım gidip gelsem,ztn seviyor düşünmesini ıstemedim. Yorulmuştum artık istesemde istemediğimi göstermeye çalıştım. Korktu, üzüldü, kızdı bnm için gelmiyorsun arkadaşım için geliyorsun sen demi didiyordugormek mi istemiyorsun, sevmiyormuşun artik ne oluyo birşey soyle artık bileyim daha fazla umitenmiyeyim dört gozle beklemeyim gelisini. Kisa cvp verirdim hep. Israr etti geleyim diye hatta uçak biletini alırım yeterince kadar paran yoksa sen yeter ki gel, 5 değil de 10 gun kal belki ne bileyim hani barışırız mutlu oluruz vakit geceriz seninle o kadar cok sey yapmak istiyorum ki yemek te yeriz falan dedi. Hayallerimizden bahsetti, hayallerinden, ev yapıyormuş annesi yardım oluyormuş ona. Ilerde evlenince hazır olsun diye. Söz evlilikten çocuk falan. Neyse konusuyorduk. Geldiğimde görüştük herşey çok güzel her görüştüğümüzde ki gibi aslında. sonra tekrar anlam veremedigim davranışlar. Tuhaftı. Görüşmek te istemiyordu. 1 gun önce herşey güzeldi, ne oldu 1 günde? Ben istemiyorum uzun zamandır söyleyemedim dedi. Bu söylediği şey yalan olduğunu biliyorum. Ama sonrasını anlayamadım. Ben artık istemiyorum mutlu edemicem olmuyor. Dünyam yıkıldı o anda. Annemle konuştum az önce izin verdiler dedigime ragmen ellimi birakti. Bunu unutamicam hic. Tamam yüzyüze konuşalım dedim. Israr etmek ıstemedim eskisi gibi. Konuşup halledelim helalasalim daha kolay olur herşeyi güzel bir şekilde bilirsek çünkü aynı ortamlara olacağımızı biliyoruz, aynı aileden çocuklarıyız sonuçta, diye düşünüyordum. Ama istemedi. Kararını vermişti, benim için en mantıklı şey di, benim için de, hayatıma dönmek içinde daha kolay olurdu, soyleyemediklerimizle yaşamak çok zor birşey olduğunu biliyorum çünkü. Yapicak birşey yoktu. Bana sadece olmaz dayanamicaz ağlamakta istemiyorum biliyorum öyle olucak çünkü. Ben de peki dedim ve bu ilişkiye son verim. Ne kadar imkansız olduğumuzu açık açık söyledim. Cok ofkeliydim,kırgın.. havalanına gitmeden önce uzun bir msj yoladim içinde ne varsa söyledim. Cvp vermedi, cvp ta beklemiyordum ztn.
Bir ay oldu ve çok acı çekiyorum, kismetim değilmiş belkide, veya kim bilir belki zamanı değildi ve bir gün ikimiz tekrar yeniden ... bilemiyorum. Ama insan nasıl unutur? Unutmaz biliyorum, vazgecebilir mi ? Gecer de sevmekten, sevmekten vazger mi gercetken?
Ben o 2senelik iliskiyi yok saysam 19 senemi nasil silerim. O cocuk hep varsi hep... bizdik hep ne olursa olsun. Tam hayatina devam et olsun diyorum, olan oldu artık siz eskisi gibi davranisrsini diyorum ama çocukluğumuzdan anıları geliyor aklıma. O çocuğu tekrar bulmak istiyorum, simdiki o degil.
Kisa birsey yazamadim, herseyi de anlatmadigima ragmen uzun oldu biraz kusura bakmayin
Bir türlü vazgeçemiyorum, yani ufacık olsa bile umudum var saçmalık biliyorum ama sadece bu şekilde dayanabiliyorum şu an.
