Sersoy79 seni çok iyi anlıyorum. Benzer duygular yaşıyoruz hepimiz. Senin travman sanırım biraz daha ağır olanlardan. Anne olup da evladını görememek ne kadar zordur kimbilir... Yalnız birşey dikkatimi çekti yazılarından birinde, eşini çok seviyorsun ve ona hediye vermek istiyorsun sanırım. Durumumuz bu konuda çok benziyor. Benim eşimde klasik koca tipinin çok dışında, anlayışlı ve naziktir. Ve ben o farkında olmadan zaman zaman ona bakıp şükrediyorum Allah bana onun gibi bir eş uygun gördü diye. Aslında çevremde de bizim gibi ilişkisi olan karı-koca yok gibi. Erkek kimi zaman kaba kimi zaman ruhsuz, bayan etrafında pervane, duyguların pek önemi yok bir de sadece benim anlayacağım (yada bilenlerin) şekilde aralarında bir elektrik yok. Bence bu çocuktan daha önemli. Ben 1 yıldır çocuk sahibi olamıyorum. Doğuştan bir takım sorunlar var rahimde. Eşimle bu konuyu konuştuğumuzda (neler konuşulmuştur tahmin edersin) bana "sen benim çocuğum olmasa beni bırakmayı düşünür müydün ?" dedi. Ve şunu farkettim çocuksuz bir hayat Allah korusun umarım olur ama onsuz bir hayatı (eşim) istemem de düşünmem de... Bence eşini seviyor olman en büyük tesellin.
Hayatımın mottosu "Ayın 15'i karanlıksa 15'i aydınlıktır". Sen (yada biz ) şimdi karanlık günlerdeyiz. Aydınlık gelecek demektir. Çok üzüldüğünü biliyorum ama şu çok önemli "vazgeçtim, bitti" deme. (Pozitif düşünürsen çağırırsın ancak hayallerini.) Deme ki istediğin şey gelip seni bulsun. Umut etmekten asla vazgeçme ama kendini yıpratmadan. Bu bir sabır sınavı kazanacağız inan lütfen. Bir ayettede yazdığı üzere "Her zorluğun yanında bir kolaylık muhakkak var" ve sakın unutma "Allahtan ümit kesilmez".
