Tüp Bebek Deneyimleri Tüp Bebek Başarı Hikayeleri

hayatguzel2015 .!.:

Merhaba çok uzun zaman olmuş sayfaya kimse yazmamış... aralık 2015ten haziran 2018e kadar 2 düşük, 1 negatif aşılama, 5 negatif transfer ve 1 iptal yaşadım. Ama pes etmedim. Eşim bile sen zorlamasan vazgeçsen bebeğimiz olmazdı der hep. Bir şekilde tek başıma güç buldum devam etmek için. Bazıları ise hamile kalmaya taktığımı düşünüyorlardı, oysa ki ben bir nevi hedefe kitlenmiştim. Örneğin kaç seneden beri içtiğim sigarayı bıraktım....Buradan da çok faydalandım. Ayrıca benimle aynı sorunu yaşayan kalpleri iyi arkadaşlar edindim burada.... 40 yaşındayken anne oldum. Neler içtim, neler yedim, herşeyi denedim... Allah tüm isteyenlere, uğraşanlara nasip etsin. Sevgiler

Genişletmek için tıkla...

hayatguzel2015 .!.:

Merhaba çok uzun zaman olmuş sayfaya kimse yazmamış... aralık 2015ten haziran 2018e kadar 2 düşük, 1 negatif aşılama, 5 negatif transfer ve 1 iptal yaşadım. Ama pes etmedim. Eşim bile sen zorlamasan vazgeçsen bebeğimiz olmazdı der hep. Bir şekilde tek başıma güç buldum devam etmek için. Bazıları ise hamile kalmaya taktığımı düşünüyorlardı, oysa ki ben bir nevi hedefe kitlenmiştim. Örneğin kaç seneden beri içtiğim sigarayı bıraktım....Buradan da çok faydalandım. Ayrıca benimle aynı sorunu yaşayan kalpleri iyi arkadaşlar edindim burada.... 40 yaşındayken anne oldum. Neler içtim, neler yedim, herşeyi denedim... Allah tüm isteyenlere, uğraşanlara nasip etsin. Sevgiler

Genişletmek için tıkla...

harikamo .!.:

canım çok sevindim maşaallah :)
neler yedin neler içtin neler yaptın paylaşır mısın ?
sigara evet bende büyük etken olduğunu düşünüyorum..
benim de bırakmam gerek tamamı ile...

Genişletmek için tıkla...

hayatguzel2015 .!.:

Teşekkür ederim. Darısı başınıza. Öncelikle marketten hiçbir şey yememeye çalıştım. İşyerimde yemekhane var. Oraya gitmedim evden getirdim. Spor yapmaya vaktim yoktu ama en azından hareketli olmaya çalıştım. Sürekli kullandıklarım: haşimato hastası olduğum için ace selenyum, coenzym q10, krill yağı, sabahları hayıt suyu, dhea, maça tozu. Arada kullandıklarım arı sütü, inofolic combi. Şekeri kesmedim ben. Aksine üzüm yedim evde yaptığım tatlılardan abartmadan yedim ama diğer meyvelerden uzak durdum. Sadece koyun eti ve balık yedim. Tavuk ve dana etini çok çok nadir yedim. Ama bunları 2 sene boyunca yaptım. Çay kahve azaltmaya çalıştım. Umqrım size yardımcı olmuşumdur

Genişletmek için tıkla...

Kazen .!.:

Bu başlığı 2019 yılında sabitlikten kaldırmıştım ta ki bu sabah aşağıda ki Whastapp mesajı gelene kadar. Noktasına virgülüne dokunmadan bir erkek gözünden süreç ve duyguların yazıya dökülmüş en samimi halidir;

Mrb
11 senelik evleyim normal yollar ile çocuğumuz olmadı tedaviler falan.

Her tedavi öncesi ve sonrası sayfanizi okudum.

Eşimle nasıl konuşmam gerekir neyi nasıl kabullenmem gerekir, aslında samimi olduğum duygulari ona nasıl aktarmaliyim gibi çıkmazlardımda sayfanızı okudum.

Daha az hasarla çıkabilmek için. çünkü hep negatif sonuçlar aldik.

Herseyde bir hayır var desekte Esim aslında hep düştü ona nasıl destek olmalıyım kısmını sayfanızdan takip ettim aslında.

En son 2 sene önce transfer sonrası yine hüsran.

Şurada 5 6 ay önce yeni bir doktor geldiğini ve denemek istediğini söylesede bu sefer istemedim çünkü olumsuz tedavi sonralari çok zorlaniyorduk . Ufak tefek sorunlardan ayrılmak istemesi beni çok yipratiyordu.

Bir doktor bir kaç sene önce menapoza giriyorsun artık kibris ihtimali dışında bebek olma ihtimaliniz yok demişti. Orada eşimin ağlamasi hala canımi yakar ki sert biridir aslinda kolay aglamaz.

Bu durumun devamında 2/3 sene sonra 1 ay hasta olmadı 2. Ay hasta olmadı tedavilerden dolayı kist olduğunu düşündük fakat pozitif temas sonrası karantinaya alındı doktorlar iptal edildi. Bu arada evde yanlız kaldı yine bana kurdu.

Nisan 29 da direkten döndük. Artık sorunun çocuk değil beni istemediğini düşünmeye başlamıştım.
O kadar kırilmıştım ki artık benimde gücüm kalmamıştı.
Kirginda olsak bi şekilde onun karantinasi bitince eve geldim.
Boya badana bi değişiklik yapalım bari dedik.
Eşyalar taşındı alındı atildi bunları beraber yaptık ama hiç konuşmadık çünkü kirgindik.
Sonra mayis 5 olduğundan ertelenen randevuya kendi gitti ve whtsaptan bir görüntü paylaştı ben kötü bir şey olmasından korkarken o 3 aylık bi bebek fotosu atti:)
Dünya durdu demek yetersiz.
Çünkü hasta olmasından o kadar korkmustum ki 10 15 dk iletişime gecemedim Anlamadim aslına bakarsanız hala şaşkınlığımi atamadım.

Belki şu an acele ediyorum daha 6 ayımız var ama 11 sene yokluğu bi şekilde hissedilmis bu günü bu gün yasamak ve korkmadan sevinmek istiyorum umarım 6 ay çabuk ve hep bu duyguyla geçer.


Umudunuzu yitirmeyin diye sırandan bir şey söylemek istemiyorum sinir bozmamak için fakat lütfen olamayan çocuk için tek taraflı benim olmuyor düşüncesinden siyrilin günlük hayati izdirap haline getirmeyin getirmeyelim.

Bütün çevrem 3 aylık bebek için göz yaşı dökerken ben eşimin bu anı yaşıyor olmasindan dolayı göz yaşı döktüm.
Var olan bir şeyin erimesi zaten olmayan bir şeyin olmamasından daha acı.

Eşimin her kavgasında artık beni sevmediğini düşünmek çocuğumuzun olmamasindan daha zordu.

Bu nedenle
Yılmadan ama yıkılmadan...
Hayallarimizin gerçekleşeceği o küçük fotoğrafı umarım isteyen herkez görür

Bunları anlatmak için üye olmak istedim ama artık içimi döktüm isterseniz siz yayinlarsaniz ismi gizlersiniz sevinirim

Belki eş dost sizi okuyordur :))

Genişletmek için tıkla...

Kazen .!.:

Bu başlığı 2019 yılında sabitlikten kaldırmıştım ta ki bu sabah aşağıda ki Whastapp mesajı gelene kadar. Noktasına virgülüne dokunmadan bir erkek gözünden süreç ve duyguların yazıya dökülmüş en samimi halidir;

Mrb
11 senelik evleyim normal yollar ile çocuğumuz olmadı tedaviler falan.

Her tedavi öncesi ve sonrası sayfanizi okudum.

Eşimle nasıl konuşmam gerekir neyi nasıl kabullenmem gerekir, aslında samimi olduğum duygulari ona nasıl aktarmaliyim gibi çıkmazlardımda sayfanızı okudum.

Daha az hasarla çıkabilmek için. çünkü hep negatif sonuçlar aldik.

Herseyde bir hayır var desekte Esim aslında hep düştü ona nasıl destek olmalıyım kısmını sayfanızdan takip ettim aslında.

En son 2 sene önce transfer sonrası yine hüsran.

Şurada 5 6 ay önce yeni bir doktor geldiğini ve denemek istediğini söylesede bu sefer istemedim çünkü olumsuz tedavi sonralari çok zorlaniyorduk . Ufak tefek sorunlardan ayrılmak istemesi beni çok yipratiyordu.

Bir doktor bir kaç sene önce menapoza giriyorsun artık kibris ihtimali dışında bebek olma ihtimaliniz yok demişti. Orada eşimin ağlamasi hala canımi yakar ki sert biridir aslinda kolay aglamaz.

Bu durumun devamında 2/3 sene sonra 1 ay hasta olmadı 2. Ay hasta olmadı tedavilerden dolayı kist olduğunu düşündük fakat pozitif temas sonrası karantinaya alındı doktorlar iptal edildi. Bu arada evde yanlız kaldı yine bana kurdu.

Nisan 29 da direkten döndük. Artık sorunun çocuk değil beni istemediğini düşünmeye başlamıştım.
O kadar kırilmıştım ki artık benimde gücüm kalmamıştı.
Kirginda olsak bi şekilde onun karantinasi bitince eve geldim.
Boya badana bi değişiklik yapalım bari dedik.
Eşyalar taşındı alındı atildi bunları beraber yaptık ama hiç konuşmadık çünkü kirgindik.
Sonra mayis 5 olduğundan ertelenen randevuya kendi gitti ve whtsaptan bir görüntü paylaştı ben kötü bir şey olmasından korkarken o 3 aylık bi bebek fotosu atti:)
Dünya durdu demek yetersiz.
Çünkü hasta olmasından o kadar korkmustum ki 10 15 dk iletişime gecemedim Anlamadim aslına bakarsanız hala şaşkınlığımi atamadım.

Belki şu an acele ediyorum daha 6 ayımız var ama 11 sene yokluğu bi şekilde hissedilmis bu günü bu gün yasamak ve korkmadan sevinmek istiyorum umarım 6 ay çabuk ve hep bu duyguyla geçer.


Umudunuzu yitirmeyin diye sırandan bir şey söylemek istemiyorum sinir bozmamak için fakat lütfen olamayan çocuk için tek taraflı benim olmuyor düşüncesinden siyrilin günlük hayati izdirap haline getirmeyin getirmeyelim.

Bütün çevrem 3 aylık bebek için göz yaşı dökerken ben eşimin bu anı yaşıyor olmasindan dolayı göz yaşı döktüm.
Var olan bir şeyin erimesi zaten olmayan bir şeyin olmamasından daha acı.

Eşimin her kavgasında artık beni sevmediğini düşünmek çocuğumuzun olmamasindan daha zordu.

Bu nedenle
Yılmadan ama yıkılmadan...
Hayallarimizin gerçekleşeceği o küçük fotoğrafı umarım isteyen herkez görür

Bunları anlatmak için üye olmak istedim ama artık içimi döktüm isterseniz siz yayinlarsaniz ismi gizlersiniz sevinirim

Belki eş dost sizi okuyordur :))

Genişletmek için tıkla...

Kazen .!.:

Bu başlığı 2019 yılında sabitlikten kaldırmıştım ta ki bu sabah aşağıda ki Whastapp mesajı gelene kadar. Noktasına virgülüne dokunmadan bir erkek gözünden süreç ve duyguların yazıya dökülmüş en samimi halidir;

Mrb
11 senelik evleyim normal yollar ile çocuğumuz olmadı tedaviler falan.

Her tedavi öncesi ve sonrası sayfanizi okudum.

Eşimle nasıl konuşmam gerekir neyi nasıl kabullenmem gerekir, aslında samimi olduğum duygulari ona nasıl aktarmaliyim gibi çıkmazlardımda sayfanızı okudum.

Daha az hasarla çıkabilmek için. çünkü hep negatif sonuçlar aldik.

Herseyde bir hayır var desekte Esim aslında hep düştü ona nasıl destek olmalıyım kısmını sayfanızdan takip ettim aslında.

En son 2 sene önce transfer sonrası yine hüsran.

Şurada 5 6 ay önce yeni bir doktor geldiğini ve denemek istediğini söylesede bu sefer istemedim çünkü olumsuz tedavi sonralari çok zorlaniyorduk . Ufak tefek sorunlardan ayrılmak istemesi beni çok yipratiyordu.

Bir doktor bir kaç sene önce menapoza giriyorsun artık kibris ihtimali dışında bebek olma ihtimaliniz yok demişti. Orada eşimin ağlamasi hala canımi yakar ki sert biridir aslinda kolay aglamaz.

Bu durumun devamında 2/3 sene sonra 1 ay hasta olmadı 2. Ay hasta olmadı tedavilerden dolayı kist olduğunu düşündük fakat pozitif temas sonrası karantinaya alındı doktorlar iptal edildi. Bu arada evde yanlız kaldı yine bana kurdu.

Nisan 29 da direkten döndük. Artık sorunun çocuk değil beni istemediğini düşünmeye başlamıştım.
O kadar kırilmıştım ki artık benimde gücüm kalmamıştı.
Kirginda olsak bi şekilde onun karantinasi bitince eve geldim.
Boya badana bi değişiklik yapalım bari dedik.
Eşyalar taşındı alındı atildi bunları beraber yaptık ama hiç konuşmadık çünkü kirgindik.
Sonra mayis 5 olduğundan ertelenen randevuya kendi gitti ve whtsaptan bir görüntü paylaştı ben kötü bir şey olmasından korkarken o 3 aylık bi bebek fotosu atti:)
Dünya durdu demek yetersiz.
Çünkü hasta olmasından o kadar korkmustum ki 10 15 dk iletişime gecemedim Anlamadim aslına bakarsanız hala şaşkınlığımi atamadım.

Belki şu an acele ediyorum daha 6 ayımız var ama 11 sene yokluğu bi şekilde hissedilmis bu günü bu gün yasamak ve korkmadan sevinmek istiyorum umarım 6 ay çabuk ve hep bu duyguyla geçer.


Umudunuzu yitirmeyin diye sırandan bir şey söylemek istemiyorum sinir bozmamak için fakat lütfen olamayan çocuk için tek taraflı benim olmuyor düşüncesinden siyrilin günlük hayati izdirap haline getirmeyin getirmeyelim.

Bütün çevrem 3 aylık bebek için göz yaşı dökerken ben eşimin bu anı yaşıyor olmasindan dolayı göz yaşı döktüm.
Var olan bir şeyin erimesi zaten olmayan bir şeyin olmamasından daha acı.

Eşimin her kavgasında artık beni sevmediğini düşünmek çocuğumuzun olmamasindan daha zordu.

Bu nedenle
Yılmadan ama yıkılmadan...
Hayallarimizin gerçekleşeceği o küçük fotoğrafı umarım isteyen herkez görür

Bunları anlatmak için üye olmak istedim ama artık içimi döktüm isterseniz siz yayinlarsaniz ismi gizlersiniz sevinirim

Belki eş dost sizi okuyordur :))

Genişletmek için tıkla...

Kazen .!.:

Bu başlığı 2019 yılında sabitlikten kaldırmıştım ta ki bu sabah aşağıda ki Whastapp mesajı gelene kadar. Noktasına virgülüne dokunmadan bir erkek gözünden süreç ve duyguların yazıya dökülmüş en samimi halidir;

Mrb
11 senelik evleyim normal yollar ile çocuğumuz olmadı tedaviler falan.

Her tedavi öncesi ve sonrası sayfanizi okudum.

Eşimle nasıl konuşmam gerekir neyi nasıl kabullenmem gerekir, aslında samimi olduğum duygulari ona nasıl aktarmaliyim gibi çıkmazlardımda sayfanızı okudum.

Daha az hasarla çıkabilmek için. çünkü hep negatif sonuçlar aldik.

Herseyde bir hayır var desekte Esim aslında hep düştü ona nasıl destek olmalıyım kısmını sayfanızdan takip ettim aslında.

En son 2 sene önce transfer sonrası yine hüsran.

Şurada 5 6 ay önce yeni bir doktor geldiğini ve denemek istediğini söylesede bu sefer istemedim çünkü olumsuz tedavi sonralari çok zorlaniyorduk . Ufak tefek sorunlardan ayrılmak istemesi beni çok yipratiyordu.

Bir doktor bir kaç sene önce menapoza giriyorsun artık kibris ihtimali dışında bebek olma ihtimaliniz yok demişti. Orada eşimin ağlamasi hala canımi yakar ki sert biridir aslinda kolay aglamaz.

Bu durumun devamında 2/3 sene sonra 1 ay hasta olmadı 2. Ay hasta olmadı tedavilerden dolayı kist olduğunu düşündük fakat pozitif temas sonrası karantinaya alındı doktorlar iptal edildi. Bu arada evde yanlız kaldı yine bana kurdu.

Nisan 29 da direkten döndük. Artık sorunun çocuk değil beni istemediğini düşünmeye başlamıştım.
O kadar kırilmıştım ki artık benimde gücüm kalmamıştı.
Kirginda olsak bi şekilde onun karantinasi bitince eve geldim.
Boya badana bi değişiklik yapalım bari dedik.
Eşyalar taşındı alındı atildi bunları beraber yaptık ama hiç konuşmadık çünkü kirgindik.
Sonra mayis 5 olduğundan ertelenen randevuya kendi gitti ve whtsaptan bir görüntü paylaştı ben kötü bir şey olmasından korkarken o 3 aylık bi bebek fotosu atti:)
Dünya durdu demek yetersiz.
Çünkü hasta olmasından o kadar korkmustum ki 10 15 dk iletişime gecemedim Anlamadim aslına bakarsanız hala şaşkınlığımi atamadım.

Belki şu an acele ediyorum daha 6 ayımız var ama 11 sene yokluğu bi şekilde hissedilmis bu günü bu gün yasamak ve korkmadan sevinmek istiyorum umarım 6 ay çabuk ve hep bu duyguyla geçer.


Umudunuzu yitirmeyin diye sırandan bir şey söylemek istemiyorum sinir bozmamak için fakat lütfen olamayan çocuk için tek taraflı benim olmuyor düşüncesinden siyrilin günlük hayati izdirap haline getirmeyin getirmeyelim.

Bütün çevrem 3 aylık bebek için göz yaşı dökerken ben eşimin bu anı yaşıyor olmasindan dolayı göz yaşı döktüm.
Var olan bir şeyin erimesi zaten olmayan bir şeyin olmamasından daha acı.

Eşimin her kavgasında artık beni sevmediğini düşünmek çocuğumuzun olmamasindan daha zordu.

Bu nedenle
Yılmadan ama yıkılmadan...
Hayallarimizin gerçekleşeceği o küçük fotoğrafı umarım isteyen herkez görür

Bunları anlatmak için üye olmak istedim ama artık içimi döktüm isterseniz siz yayinlarsaniz ismi gizlersiniz sevinirim

Belki eş dost sizi okuyordur :))

Genişletmek için tıkla...

Kazen .!.:

Bu başlığı 2019 yılında sabitlikten kaldırmıştım ta ki bu sabah aşağıda ki Whastapp mesajı gelene kadar. Noktasına virgülüne dokunmadan bir erkek gözünden süreç ve duyguların yazıya dökülmüş en samimi halidir;

Mrb
11 senelik evleyim normal yollar ile çocuğumuz olmadı tedaviler falan.

Her tedavi öncesi ve sonrası sayfanizi okudum.

Eşimle nasıl konuşmam gerekir neyi nasıl kabullenmem gerekir, aslında samimi olduğum duygulari ona nasıl aktarmaliyim gibi çıkmazlardımda sayfanızı okudum.

Daha az hasarla çıkabilmek için. çünkü hep negatif sonuçlar aldik.

Herseyde bir hayır var desekte Esim aslında hep düştü ona nasıl destek olmalıyım kısmını sayfanızdan takip ettim aslında.

En son 2 sene önce transfer sonrası yine hüsran.

Şurada 5 6 ay önce yeni bir doktor geldiğini ve denemek istediğini söylesede bu sefer istemedim çünkü olumsuz tedavi sonralari çok zorlaniyorduk . Ufak tefek sorunlardan ayrılmak istemesi beni çok yipratiyordu.

Bir doktor bir kaç sene önce menapoza giriyorsun artık kibris ihtimali dışında bebek olma ihtimaliniz yok demişti. Orada eşimin ağlamasi hala canımi yakar ki sert biridir aslinda kolay aglamaz.

Bu durumun devamında 2/3 sene sonra 1 ay hasta olmadı 2. Ay hasta olmadı tedavilerden dolayı kist olduğunu düşündük fakat pozitif temas sonrası karantinaya alındı doktorlar iptal edildi. Bu arada evde yanlız kaldı yine bana kurdu.

Nisan 29 da direkten döndük. Artık sorunun çocuk değil beni istemediğini düşünmeye başlamıştım.
O kadar kırilmıştım ki artık benimde gücüm kalmamıştı.
Kirginda olsak bi şekilde onun karantinasi bitince eve geldim.
Boya badana bi değişiklik yapalım bari dedik.
Eşyalar taşındı alındı atildi bunları beraber yaptık ama hiç konuşmadık çünkü kirgindik.
Sonra mayis 5 olduğundan ertelenen randevuya kendi gitti ve whtsaptan bir görüntü paylaştı ben kötü bir şey olmasından korkarken o 3 aylık bi bebek fotosu atti:)
Dünya durdu demek yetersiz.
Çünkü hasta olmasından o kadar korkmustum ki 10 15 dk iletişime gecemedim Anlamadim aslına bakarsanız hala şaşkınlığımi atamadım.

Belki şu an acele ediyorum daha 6 ayımız var ama 11 sene yokluğu bi şekilde hissedilmis bu günü bu gün yasamak ve korkmadan sevinmek istiyorum umarım 6 ay çabuk ve hep bu duyguyla geçer.


Umudunuzu yitirmeyin diye sırandan bir şey söylemek istemiyorum sinir bozmamak için fakat lütfen olamayan çocuk için tek taraflı benim olmuyor düşüncesinden siyrilin günlük hayati izdirap haline getirmeyin getirmeyelim.

Bütün çevrem 3 aylık bebek için göz yaşı dökerken ben eşimin bu anı yaşıyor olmasindan dolayı göz yaşı döktüm.
Var olan bir şeyin erimesi zaten olmayan bir şeyin olmamasından daha acı.

Eşimin her kavgasında artık beni sevmediğini düşünmek çocuğumuzun olmamasindan daha zordu.

Bu nedenle
Yılmadan ama yıkılmadan...
Hayallarimizin gerçekleşeceği o küçük fotoğrafı umarım isteyen herkez görür

Bunları anlatmak için üye olmak istedim ama artık içimi döktüm isterseniz siz yayinlarsaniz ismi gizlersiniz sevinirim

Belki eş dost sizi okuyordur :))

Genişletmek için tıkla...

Cemoos .!.:

Yaaaa muhteşem
Bugün negatif sonucu gördükten sonra toparlanman diye düşünmüştüm
Bunları bilmek beni tekrar ayağa kaldırdı
İyiki paylastiniz çok teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

Kazen .!.:

Bu başlığı 2019 yılında sabitlikten kaldırmıştım ta ki bu sabah aşağıda ki Whastapp mesajı gelene kadar. Noktasına virgülüne dokunmadan bir erkek gözünden süreç ve duyguların yazıya dökülmüş en samimi halidir;

Mrb
11 senelik evleyim normal yollar ile çocuğumuz olmadı tedaviler falan.

Her tedavi öncesi ve sonrası sayfanizi okudum.

Eşimle nasıl konuşmam gerekir neyi nasıl kabullenmem gerekir, aslında samimi olduğum duygulari ona nasıl aktarmaliyim gibi çıkmazlardımda sayfanızı okudum.

Daha az hasarla çıkabilmek için. çünkü hep negatif sonuçlar aldik.

Herseyde bir hayır var desekte Esim aslında hep düştü ona nasıl destek olmalıyım kısmını sayfanızdan takip ettim aslında.

En son 2 sene önce transfer sonrası yine hüsran.

Şurada 5 6 ay önce yeni bir doktor geldiğini ve denemek istediğini söylesede bu sefer istemedim çünkü olumsuz tedavi sonralari çok zorlaniyorduk . Ufak tefek sorunlardan ayrılmak istemesi beni çok yipratiyordu.

Bir doktor bir kaç sene önce menapoza giriyorsun artık kibris ihtimali dışında bebek olma ihtimaliniz yok demişti. Orada eşimin ağlamasi hala canımi yakar ki sert biridir aslinda kolay aglamaz.

Bu durumun devamında 2/3 sene sonra 1 ay hasta olmadı 2. Ay hasta olmadı tedavilerden dolayı kist olduğunu düşündük fakat pozitif temas sonrası karantinaya alındı doktorlar iptal edildi. Bu arada evde yanlız kaldı yine bana kurdu.

Nisan 29 da direkten döndük. Artık sorunun çocuk değil beni istemediğini düşünmeye başlamıştım.
O kadar kırilmıştım ki artık benimde gücüm kalmamıştı.
Kirginda olsak bi şekilde onun karantinasi bitince eve geldim.
Boya badana bi değişiklik yapalım bari dedik.
Eşyalar taşındı alındı atildi bunları beraber yaptık ama hiç konuşmadık çünkü kirgindik.
Sonra mayis 5 olduğundan ertelenen randevuya kendi gitti ve whtsaptan bir görüntü paylaştı ben kötü bir şey olmasından korkarken o 3 aylık bi bebek fotosu atti:)
Dünya durdu demek yetersiz.
Çünkü hasta olmasından o kadar korkmustum ki 10 15 dk iletişime gecemedim Anlamadim aslına bakarsanız hala şaşkınlığımi atamadım.

Belki şu an acele ediyorum daha 6 ayımız var ama 11 sene yokluğu bi şekilde hissedilmis bu günü bu gün yasamak ve korkmadan sevinmek istiyorum umarım 6 ay çabuk ve hep bu duyguyla geçer.


Umudunuzu yitirmeyin diye sırandan bir şey söylemek istemiyorum sinir bozmamak için fakat lütfen olamayan çocuk için tek taraflı benim olmuyor düşüncesinden siyrilin günlük hayati izdirap haline getirmeyin getirmeyelim.

Bütün çevrem 3 aylık bebek için göz yaşı dökerken ben eşimin bu anı yaşıyor olmasindan dolayı göz yaşı döktüm.
Var olan bir şeyin erimesi zaten olmayan bir şeyin olmamasından daha acı.

Eşimin her kavgasında artık beni sevmediğini düşünmek çocuğumuzun olmamasindan daha zordu.

Bu nedenle
Yılmadan ama yıkılmadan...
Hayallarimizin gerçekleşeceği o küçük fotoğrafı umarım isteyen herkez görür

Bunları anlatmak için üye olmak istedim ama artık içimi döktüm isterseniz siz yayinlarsaniz ismi gizlersiniz sevinirim

Belki eş dost sizi okuyordur :))

Genişletmek için tıkla...

Cordeliaa .!.:

Bir an önce pozitif sonucu görmeni dilerim.

Genişletmek için tıkla...

Kazen .!.:

Bu başlığı 2019 yılında sabitlikten kaldırmıştım ta ki bu sabah aşağıda ki Whastapp mesajı gelene kadar. Noktasına virgülüne dokunmadan bir erkek gözünden süreç ve duyguların yazıya dökülmüş en samimi halidir;

Mrb
11 senelik evleyim normal yollar ile çocuğumuz olmadı tedaviler falan.

Her tedavi öncesi ve sonrası sayfanizi okudum.

Eşimle nasıl konuşmam gerekir neyi nasıl kabullenmem gerekir, aslında samimi olduğum duygulari ona nasıl aktarmaliyim gibi çıkmazlardımda sayfanızı okudum.

Daha az hasarla çıkabilmek için. çünkü hep negatif sonuçlar aldik.

Herseyde bir hayır var desekte Esim aslında hep düştü ona nasıl destek olmalıyım kısmını sayfanızdan takip ettim aslında.

En son 2 sene önce transfer sonrası yine hüsran.

Şurada 5 6 ay önce yeni bir doktor geldiğini ve denemek istediğini söylesede bu sefer istemedim çünkü olumsuz tedavi sonralari çok zorlaniyorduk . Ufak tefek sorunlardan ayrılmak istemesi beni çok yipratiyordu.

Bir doktor bir kaç sene önce menapoza giriyorsun artık kibris ihtimali dışında bebek olma ihtimaliniz yok demişti. Orada eşimin ağlamasi hala canımi yakar ki sert biridir aslinda kolay aglamaz.

Bu durumun devamında 2/3 sene sonra 1 ay hasta olmadı 2. Ay hasta olmadı tedavilerden dolayı kist olduğunu düşündük fakat pozitif temas sonrası karantinaya alındı doktorlar iptal edildi. Bu arada evde yanlız kaldı yine bana kurdu.

Nisan 29 da direkten döndük. Artık sorunun çocuk değil beni istemediğini düşünmeye başlamıştım.
O kadar kırilmıştım ki artık benimde gücüm kalmamıştı.
Kirginda olsak bi şekilde onun karantinasi bitince eve geldim.
Boya badana bi değişiklik yapalım bari dedik.
Eşyalar taşındı alındı atildi bunları beraber yaptık ama hiç konuşmadık çünkü kirgindik.
Sonra mayis 5 olduğundan ertelenen randevuya kendi gitti ve whtsaptan bir görüntü paylaştı ben kötü bir şey olmasından korkarken o 3 aylık bi bebek fotosu atti:)
Dünya durdu demek yetersiz.
Çünkü hasta olmasından o kadar korkmustum ki 10 15 dk iletişime gecemedim Anlamadim aslına bakarsanız hala şaşkınlığımi atamadım.

Belki şu an acele ediyorum daha 6 ayımız var ama 11 sene yokluğu bi şekilde hissedilmis bu günü bu gün yasamak ve korkmadan sevinmek istiyorum umarım 6 ay çabuk ve hep bu duyguyla geçer.


Umudunuzu yitirmeyin diye sırandan bir şey söylemek istemiyorum sinir bozmamak için fakat lütfen olamayan çocuk için tek taraflı benim olmuyor düşüncesinden siyrilin günlük hayati izdirap haline getirmeyin getirmeyelim.

Bütün çevrem 3 aylık bebek için göz yaşı dökerken ben eşimin bu anı yaşıyor olmasindan dolayı göz yaşı döktüm.
Var olan bir şeyin erimesi zaten olmayan bir şeyin olmamasından daha acı.

Eşimin her kavgasında artık beni sevmediğini düşünmek çocuğumuzun olmamasindan daha zordu.

Bu nedenle
Yılmadan ama yıkılmadan...
Hayallarimizin gerçekleşeceği o küçük fotoğrafı umarım isteyen herkez görür

Bunları anlatmak için üye olmak istedim ama artık içimi döktüm isterseniz siz yayinlarsaniz ismi gizlersiniz sevinirim

Belki eş dost sizi okuyordur :))

Genişletmek için tıkla...

Kazen .!.:

Bu başlığı 2019 yılında sabitlikten kaldırmıştım ta ki bu sabah aşağıda ki Whastapp mesajı gelene kadar. Noktasına virgülüne dokunmadan bir erkek gözünden süreç ve duyguların yazıya dökülmüş en samimi halidir;

Mrb
11 senelik evleyim normal yollar ile çocuğumuz olmadı tedaviler falan.

Her tedavi öncesi ve sonrası sayfanizi okudum.

Eşimle nasıl konuşmam gerekir neyi nasıl kabullenmem gerekir, aslında samimi olduğum duygulari ona nasıl aktarmaliyim gibi çıkmazlardımda sayfanızı okudum.

Daha az hasarla çıkabilmek için. çünkü hep negatif sonuçlar aldik.

Herseyde bir hayır var desekte Esim aslında hep düştü ona nasıl destek olmalıyım kısmını sayfanızdan takip ettim aslında.

En son 2 sene önce transfer sonrası yine hüsran.

Şurada 5 6 ay önce yeni bir doktor geldiğini ve denemek istediğini söylesede bu sefer istemedim çünkü olumsuz tedavi sonralari çok zorlaniyorduk . Ufak tefek sorunlardan ayrılmak istemesi beni çok yipratiyordu.

Bir doktor bir kaç sene önce menapoza giriyorsun artık kibris ihtimali dışında bebek olma ihtimaliniz yok demişti. Orada eşimin ağlamasi hala canımi yakar ki sert biridir aslinda kolay aglamaz.

Bu durumun devamında 2/3 sene sonra 1 ay hasta olmadı 2. Ay hasta olmadı tedavilerden dolayı kist olduğunu düşündük fakat pozitif temas sonrası karantinaya alındı doktorlar iptal edildi. Bu arada evde yanlız kaldı yine bana kurdu.

Nisan 29 da direkten döndük. Artık sorunun çocuk değil beni istemediğini düşünmeye başlamıştım.
O kadar kırilmıştım ki artık benimde gücüm kalmamıştı.
Kirginda olsak bi şekilde onun karantinasi bitince eve geldim.
Boya badana bi değişiklik yapalım bari dedik.
Eşyalar taşındı alındı atildi bunları beraber yaptık ama hiç konuşmadık çünkü kirgindik.
Sonra mayis 5 olduğundan ertelenen randevuya kendi gitti ve whtsaptan bir görüntü paylaştı ben kötü bir şey olmasından korkarken o 3 aylık bi bebek fotosu atti:)
Dünya durdu demek yetersiz.
Çünkü hasta olmasından o kadar korkmustum ki 10 15 dk iletişime gecemedim Anlamadim aslına bakarsanız hala şaşkınlığımi atamadım.

Belki şu an acele ediyorum daha 6 ayımız var ama 11 sene yokluğu bi şekilde hissedilmis bu günü bu gün yasamak ve korkmadan sevinmek istiyorum umarım 6 ay çabuk ve hep bu duyguyla geçer.


Umudunuzu yitirmeyin diye sırandan bir şey söylemek istemiyorum sinir bozmamak için fakat lütfen olamayan çocuk için tek taraflı benim olmuyor düşüncesinden siyrilin günlük hayati izdirap haline getirmeyin getirmeyelim.

Bütün çevrem 3 aylık bebek için göz yaşı dökerken ben eşimin bu anı yaşıyor olmasindan dolayı göz yaşı döktüm.
Var olan bir şeyin erimesi zaten olmayan bir şeyin olmamasından daha acı.

Eşimin her kavgasında artık beni sevmediğini düşünmek çocuğumuzun olmamasindan daha zordu.

Bu nedenle
Yılmadan ama yıkılmadan...
Hayallarimizin gerçekleşeceği o küçük fotoğrafı umarım isteyen herkez görür

Bunları anlatmak için üye olmak istedim ama artık içimi döktüm isterseniz siz yayinlarsaniz ismi gizlersiniz sevinirim

Belki eş dost sizi okuyordur :))

Genişletmek için tıkla...