Ağlayarak okudum yazdıklarınızı, üstelik ben doğum yapalı 10 ay oldu. O dönemi hayatım boyunca unutamam herhalde. Başına gelmeyen bu duyguyu anlayamaz lütfen kimse kimseyi yargılamasın. Malesef ben de lohusa depresyonuna girmiş bir anneyim. Neyse ki çabuk atlattım. Aniden doğuma alındım. Sabah işe gittim öğleden sonra hastaneye yatışım yapıldı ve ne olduğunu anlayamadan erken doğum yaptım. Ne olduğunu hiç anlayamadım, çantam bile hazır değildi. Herkesin gebeliği farklıdır, lohusalığı da.. Benim eşimin ailesi beni çok yargıladı, doğum yaptığımda iyi olmama rağmen iki günde girdim depresyona.. Sırf onların doğum maceraları, kızımın erken doğumu, ve bana sürekli şunun kızı 2 günde kalktılar dedikleri için. Çünkü ben hastaneden bile çıkamamıştım. Kimsenin etkilenmemesi adına yaşadıklarımı yazmıyorum, ama nolur lohusalara yardımcı olun, şuan iyiyim şükürler olsun. Kızımı da tek başıma büyüttüm akşamları eşimin desteği ile birlikte 20 gün annem de bizimle kaldı... Ama inanın basit bir şey değil. Herkes girecek diye de bir şey yok. RAbbim tüm annelerin yar ve yardımcısı olsun...
Size katılıyorum, ben de prematüre olmasına rağmen bebeğim yasağımız kalktığı an kendimizi dışarı attık. Yaz kış demem hala dışarı çıkarım, gezeriz kızımla. Ama eve geldiğiniz ilk gün nasıl evi süpürdünüz hayret ettim. Ben kızım küvezde olduğu için günde iki kez hastaneye zor gidiyordum hatta iki gün gidemedim ağrıdan sancıdan. 10 gün sonra ancak tek başıma yattığım yerden kalkabildim. Oturarak kalkabiliyordum ama yatınca yattığım yerden kalkamıyordum. Süpürge ve temizlik işini bir ay geçtikten sonra zorlanarak yapabildim. Ben de tek başımaydım. İlk 20 gün annem vardı. Sonra iyi ki tek başımayım dedim sizin gibi, kızımı rahat rahat büyüttüm.