Merhaba hanımlar,
Konuyu en öz haliyle anlatmaya çalışacağım ama biliyorum ki uzun olacak.
Babamı 9 yaşında kaybettim, evlenene kadar (23 yaşında evlendim) annem ve abimle yaşadım. Annem o zamanlar da abimi kayırıp canımı acıtacak şeyler yapardı ama çok da büyük mevzular değildi üzerinde durmazdım. Evlendikten sonra bu durum katlanarak arttı. En çok canımı acıtan mevzular ben sezaryenle doğum yaptım o gece hastanede yanımda kaldı ve bütün gece uyudu. Eve geldik ben ev işi yapamam çok yorgunum dedi. İnsanlar gelecek diye kalkıp evi süpürürken dikişlerim açıldı. Kızım bir yaşındayken safra kesesinden ameliyat olmam gerekti, o sırada kuzenimin çocuğuna bakıyordu parasıyla. Ben onu bırakıp gelemem dedi ve gelmedi. Bu süreçte hep kayınvalidem ilgilendi benimle ve kızımla. 10 yıllık evliyim evliliğimin 3.yılında ev aldık hala kredisini ödüyoruz. Bizden bir yıl sonra abine ev alacağım, şu hayatta bir dikili ağacı olsun dedi. Senin paran ne istersen onu yaparsın dedim. Abim bir yıl önce evlendi. Annem yengemi bir türlü sevemedi. Abim de yengem de gemilerde çalışıyor. Arada gelip gidiyorlar eve. Bu kış evi tadilat yaptırdılar, annem beğenmemiş ve yengemin annesine onlar gemiye gidince ben yapacağımı biliyorum deyince olay çıkmış (bunları abim anlatıyor) o ev kimin bizim mi annenin mi bana ya evin tapusunu ya da noterden kağıt getireceksin demiş. Annem tapuyu vermem diye diretiyor. Notere gidiyorlar vasiyet bırakmak için. Bir baba evi ve anneannemden kalan mirasım ortak, diğer ev oğlumun şeklinde vasiyet bırakacak. Bunu duyunca aldım karşıma konuştum. Böyle bir şey yaparsan çok bozulurum sanki bana güvenmiyormuş gibi bir hareket bu. Tapuyu onların üzerine yap dedim. Onu yapmam dedi. (Yengemin ilk eşinden oğlu var ilerde ev ona kalırmış) Buna da ben razı değilim, bu ne demek bana bir şey olursa kızım o ev hak talep eder, edemesin demek. Ya tapuyu ver ya da git konuş orta yol bulun dedim. Ses çıkarmadı. Dün akşam öğrendim ki bu konuşmadan bir ay sonra annem akli dengesi yerinde raporu alarak vasiyet bırakmış, onca sözüme rağmen. Ben artık annem ve abim yüzünden üzülmek istemiyorum. 33 yaşındayım, vurdumduymazlığı artık dayanılacak gibi değil, kaldıramıyorum. Mirastan feragat denen bir şey varmış ve istenirse çocuklarım da mirastan yararlanamasın şeklinde düzenleniyormuş. Mirastan feragat edip tüm bağlarımı koparmak niyetindeyim, artık ne halleri varsa görsün ana oğul. Siz olsanız ne yapardınız, fikirleriniz benim için önemli
Cnm ben ailemle görüşmüyorum.
Sebep sana o kadar benzer ki olaylar değişik.
Benim annem de abilerim için ölür geberir sana kelime bulup anlatamam.
Ben itilmiş besleme üvey evlat muamelesi gördüm yıllarca.
Görmemezlikten geldim.
Neyse evlendim.
Ameliyat oldum, durumunuz şimdiki gibi iyi değil di.
Ameliyatımı çok zor geçti hastanede iki gün kaldık.
Paramız yok eşimle kıvranıyoruz.
İnan olsun beş kuruş yok, elini cebine kimse atmıyor, eve geldik bı ay ölüm döşeğinde yattım.
Kan kaybından bağışıklığım düştü. Bı yandan ameliyat, bı yandan bağışıklık, para yok.
Hala kimse elini cebine atmıyor.
Ben iyileştim ama ölümü bekliyorlardı, kapı arkalarında ağlaşıyorlardı.
İyileşir iyilesmez bana sırt çevirdi.
Baştan çevirdi de ölüm döşeğindeyim ya bu kadar imana geldiler.
En buyuk meziyeti en mutlu gunlerimi zehir etmez. Evlendiğin günü zehir etti, nikah günü almaya gideceğimiz bı gün önce zehir etti, evleneceğini duyduğu andan itibaren evleneceğim gune kadar zehir etti. Her şeyi tek başıma yaptım ceyizin evden çıkarken bana zehir etti. Kustu benimle. Eşim assada bekledi tek başıma indirdim eşim arabaya koydu. Annemde icerde oturuyordu. Bı yandan ağlamak istiyorum bı yandan eşim de çok üzgün bu durumdan belli etmek istemiyorum. Boğazım dugum düğüm indirdim çeyizlerimi. Evi görmeye ne kadar zaman sonra geldi.
Evlenicem dediğim anda itibaren neler etti, sana ihtiyacım kalmadı bu eve para artık getirmeyeceksini ustu kapalı söylemeler. Küs olduğum arkadaşlarımla beni zorla barıştırmak istemediler ki görmek istemediğim kişiler.
Cocuklugumdan beri yasadiklarimi saymiyorum.
Neyse ikinci ameliyati olmam gerek bunu öğrendiğimde hastane koridorlarında bağıra bağıra ağladım saatlerce.
Neyse anneme gittim ikinci ameliyati olmam lazım dedim, inanılmaz bı tepki. O kadar aglamistim ki yolda hastane de dona kaldim.
Parası bankada duruyor. İsticem die ödü koptu istermiyim hiç.
Eşim geldi akşama ikinci ameliyati duyunca eşim gerildi cunku ilki çok kötü geçti.
Bu ameliyat konusu kapansın dedi. Vay nasıl dermiş die küstü.
Bahane halbuki ondan uzaklaşmamı istiyor.
Bı seneyi geçti görüşmüyorum.
Böyle anne olacaksa olmaz olsun. Yazamadığım o kadar olay yaşanmışlık var ki...
Bu süre zarfında rabbim umulmaz kapılar açtı.
Maddi manevi rabbim rahata kavuşturdu.
2. Ameliyatı durumumuz iyi değilken kredi kartına taksitle yaptırdik iyi bı hekime.
Bu Ameliyatımda zor geçti.
Eşim ise gitti tek başıma agrilar icinde yattım.
Ama rabbim veriyor sabrını.
Ben de ailemden bana kalacak hiç bir şeyi istemiyorum. Zaten annem kurnazdir yapar o planını.
Diyecegim o ki kalbim de hep bı sızı var, hep bı hüzün mevcut.
Bize bunları yaşatanlar utansın.
bir anne evladım ölürse bana ne kalır diye düşünmez ama evlatlar...
