merhaba kızlar
derdimi anlatacak kimsem yok. aslında çok geniş bir çevrem var ama tek bir gerçek dostum yok. kardeşlerimde dahil herkes ya kendi çıkarı için yanımda oluyor işi bitince selamı sabahı kesiyor ya da sonradan başıma kakıyorlar. bu nedenle uzun zamandır kimseye derdimi anlatmıyorum ama artık boğulyor gibi hissediyorum. aslında çevresi tarafından çok sevilen biriyim herkesin işine koşarım yardım ederim maddi manevi kimseyi geri çevirmem karşılık da beklemem. ama ne zaman ki benim işim birine düşer abartmıyorum kimse kılını kıpırdatmıyor. iyi bir işim var yıllarca çalışıp çabalayıp bugünlere geldim hem de kimse benim ilerleyebileceğime ihtimal vermezken. kimse yanlış anlamasın kariyer para filan zerre umrumd değil ben yapayalnızım içimi açacak kimsem yok. herkes benden robot gibi sürekli daha başarılı olmamı bekliyor. özellikle de babam. doktora yapıyorum hala gözü doymadı. herkesten üstün olmamı istiyor. iyi niyetli olduğunu biliyorum ama hastayken bile yıllarca okula gittim ben. yorulduğumu bıktığımı görmüyor. ben koca bir boşluktayım kendimi toparlayamıyorum. çok şükür işim ailem var sağlıklıyım diyorum ama ruhsal olarak kendimi iyi hissetmiyorum. bunu hiç görmüyor. başarıya odaklı yaşıyor. ablam evli çok zor biri. çok kıskanç ne zaman nasıl tepki vereceği belli olmaz. yeğenimi kendi çocuğum gib seviyorum ama zaman zaman onun lafları beni çileden çıkarıyor. insanların arasında azarlıyor bağırıyor sonra da kusura bakma diyor. evlendiği dönem ben hep onun yanında oldum beni itip kakmasına rağmen ama benim bi işim olsun karışmam diyip kenara çekilir ya da dalga geçer ciddiye almaz. kardeşim deseniz cidden normal değil. benm kıyafetleri giyer bişey demem onunkileri giyince oralığı ayağa kaldırır. bi hatam olsun saklamak yerine annemlerin yanında abartarak anlatır. habire bağırır umursamaz ağzına ne geliyorsa söyler. üzülür kırılır hiç düşünmez. tüm bunlar gözünüze şikayet ya da abartı olarak gelebilir ama cidden böyle. önceden umursamazdım ama artık boğuluyorum aralarında. 3 yıllık br ilişkim var o da zamanında bana çok çektirdi. ama bişekilde devam etti. yaşım 25 tüm yaşıtlrım arkadaşlarım evlendi evlenen iletişimi kesti. bi ben kaldım sürekli sorup duruyorlar artık bu da sinirimi bozuyor. erkek arkadaşımın babası hayırsızın tekiydi geçen kasım evi terkedip gitti. annesi 4 çocukla kaldı. erkek arkadaşım ve kardeşi evi geçindiriyordu annesi de instagramdan satış yaparak ufak tefek para kazanmaya başladı. önceden maddi durumları iyiymiş ama babası iş batırmış ev araba ne varsa satmışlar. evleri kira 1000 lira. erkek arkadaşım geçen yıl tanışmaya gelmek istedi babası varken babam asla olmaz dedi güneydoğulular diye ve lise mezunu diye. kürt değiller araplar ama babam ırkçı bir zihniyet olduğu için kabul etmedi. babamın bu tavrı beni deli ediyor. bu yıl yine geldi babam yne geri çevirdi bu sefer de hem doğulu hem okumamış hem babası yok iki evi kim geçindirecek kim düğünü yapacak dedi. ailesine kardeşi bakıyor annes de çalışıyor ablasının da bir fazla dairesi var biz evlenirsek onlarda kira derdi olmasın diye oraya geçecekti. eniştesi annesini zamanında çok yardımcı oldu diye çok seviyor sayıyor.ama babam ikna olmuyor o konu kapandı diyor. kimse bana destek olup babamla konuşmadı kardeşim erkek arkadaşım geldiğinde hoşgeldin bile demedi. ablam beraber kahvaltıya gittik ben beğendim demişti babamın yanında olmaz bence de memur değil dedi. annem 3 yıldır biliyor destekliyordu ben karışmam dedi çıktı. kız kardeşim çulsuz anasız babasız diyo sen besle elin adamını diyo adamın maaşı 3500 olmasına rağmen hakir görüyor inanmıyorlar. ben kendim gibi birini bulup evlenecekmişim sevemişim zamanla. ablam istediği ile evlendi onun eşi de memur değil kendi öğretmen ama anneme habire memur olsun diyo. ben başka bir şehirde yapayalnız yaşıyorum. kimseyi tanımıyorum. kapımı açan yok ev küçük inanın yalnızlıktan ağlıyorum bazen. artık bıktım bir düzenim olsun diyorum babam böyle iyi düzenin herkes biriyle mi yaşıyor diyo. her işimi kendim yaparım işim dolayısıyla hiç gitmediğim şehirlere bi başıma giderim bazen ağlıyorum herkesin otobüse binerken bi el sallayanı oluyor ben hep yalnız. erkek arkadaşımda başka şehirde gelmeye kalksa çok masraf çıkıyor 3 ay da bir geliyor kalacak yer otobüs derken 1000 lirayı buluyor bikaç gün kalsa. günü birlik gelse uzak 12 saat otobüsle. uçak yok. oda deli gibi çalışıyor paa biriktrebilmek için ama daha 10 bin ancak birikti. zamanında sabit bi iş de drmadı ona da kızıyorum 6 aydır iyi çalışıyor ama önceden hep iş seçti beğenmedi başkalarına yardım etmek isterken işinden oldu. kendi işimi kuracağım 5 6 bin kazanacağım diye bir işe girdi 1 yıl boşa gitti iş tutmadı 2000 bile kazanamdı aylık. tüm bunları düşünüyorum kafayı yiyeceğim kime sırtımı dayamaya kalksam başıma iş açıyor. ne vardı okusaydın bi işte düzgün dursaydın babanı eve getirseydin diyorum alınıyor. okumaması da yapamadığından değil benden iyi çalışır kafası okula karşı olduğundan. babasını da zamanında çok çektirdi kendi gelir diye getirmediler eve adam tamamen gitti. tüm bunlaı düşünmekten hiçbir şeye odaklanamıyorum mutsuzum umutsuzum. ders çalışamıyorum içimden gelmiyor. geleceğe umutla bakamıyorum. çok dua ettim ama işler hep daha da karıştı. şöyle gözüm kapalı güveneceğim kimse yok hayatımda. güçlü durmaktan yoruldum yıkılıyorum. kime iyilik yapsam bencilliğiyle cevap veriyor. ablam ve kardeşim evlenme konusu böyle oldu diye nerdeyse kına yakacak. hep başarılıydın örnek insandın böyle olur bak mükemmel değilmişsin diyo kardeşim. kendi okumadı liseden sonra gitti üniv den 2 gün sonra geldi. ben okudum diye kıskanıyor. bıktım artık herkes düşüyüm diye bakıyor. psikolojim bozuldu. düzelemiyorum psikolog bir arkadaşıma da gittim günlerce aylarca dua da ettim ama bu boşluk geçmiyor. geleceğimden korkuyorum yaşam enerjm yok. sevdiğiyle ailesinin rızası ile evlenenlere imreiyorum. bu durumdan kurtulmak için ne yapabilirim lütfen bana yardımcı olun.