Çok güzel anlatmışsınız teşekkür ederim Dr um başka Dr lar da şizofren değilsin dedi bi dönem iyiydim kendime nasıl o teşhisi koydum diye tuhaf bile geliyordu ama yine başladı çok zor bir süreç siz nasıl baktınız çocuğunuza kendinizeşizofreni hakkında bilgim yok maalesef. yalnızca gerçekten şizofren olsanız, bu soruyu kendinize soracağınızı hiç sanmıyorum. kendi kendine acaba ben şizofren miyim diye kurmak ve korkmanın şizofreniyle hiçbir alakası yok.
ben paranoyaya girdiğimde, kendi gerçekliğimi yaratmıştım. hiç de şüphelenmiyordum. içgörü denilen bir şey var psikiyatride. hastanın kendini bilmesi, hasta olduğunun farkında olabilmesi. o kayboluyor işte. siz acaba ben hasta mıyım diye düşünüyorsanız, kendinizi sorgulayabiliyorsanız, öyle bir noktada olduğunuzu sanmıyorum. gayet gerçek dünyada olduğunuzu ama kaygı bozukluğunuzun olduğunu düşünürüm ben. ama bu yalnızca benim düşüncem. kimse de bilemez, siz bile. en iyi tahlili doktor yapacaktır.
depresyon da benim hayatımı çok zor hale getirdi. allah kimsenin başına vermesin diyorum sadece. dışarıdan eli ayağı tutan, sağlıklı bir insan gibi göründüğüm için hastalığımı da kimseye anlatamıyorum. tembellik, rahat batıyor gibi düşünüyorlar. ama ben bilirim yaşadığımı. ve evet, benim eşim ve çocuğum için de çok zor oluyor. direkt onların hayatını etkiliyor. ne kadar destek olmaya çalışsalar da, çok yoruluyorlar.
doktor ve tedavi benim için çok önemli şu anda. kötülediğimi gördüğüm an hemen doktorumdan randevu alıyorum. hatta doktorlara da allah kolaylık versin diyorum. çünkü şu anda bana bile çok saçma gelen ve gerçek olmayan korkularımdan dolayı, doktorun beni ikna etmesini bekliyordum. şu anda ben o eski halimi dinlesem, gülerim belki ama adam beni gülmeden ve ciddiyetle dinliyordu. ama bu noktaya da tedavi ve kullandığım ilaçlarla geldim. ve bırakırsam, eski noktaya geri dönerim biliyorum.
ilaçlarımı kendim hiç aksatmadan kullanıyorum. dışarıdan anlamayan pek çok kişi kendini ilaçlara verme, ilaçsız yap, kendin yap filan diyor ama bu öyle ilaçsız olacak birşey değil. zaten ilaçsız devam edecek noktaya geldiğinde, doktor da söylüyor.
kolay değil hanımefendi, bakın oğluma bakmam gerekirken, kendim bakımlık duruma geliyorum. aç çocuğun önüne yemek koyamıyorum. bakan da olmayınca, ikimiz de ortada kalıyoruz.ben bir anne olarak çocuğumun gözünde bu zayıf hale düşmeyi hiç istemezdim. o sebeple sizi çok iyi anlıyorum. hi.ç kolay değil.
bu depresyon, anksiyete, panik atak, okb hepsi zor hastalıklar. hepsinde kendine yabancılaşma, iç ses, takıntılar oluyor. o yüzden her şeyi şizofreniye yormayın. ayrıca bu konuda okurken gördüğüm şu ki: bu kaygı ve duygu durum bozukluklarında oluşan birkaç genel korku var. şizofreni korkusu da bunlardan birtanesi.
doktor size teşhis koymadıkça, gerçek değil korkularınız. bana da benim korkularım çok gerçek geliyordu. onları şimdi size anlatsam gülersiniz, buna da inanır mı insan diye :)
ve evet, tekrar nüksediyor endişeler. bu sebeple iyi, güvendiğiniz bir doktorun takibi çok önemli. doktorunuza güveniyorsanız, kendinizi rahat anlatabiliyorsanız, ona devam edin.
size konulmayan teşhisi, siz kendinize koymayın :) anksiyetesi olan bir tanıdığım var.hastaneden çıkmaz. geçen bir ziyarete gittik. beti benzi bembeyaz. başka bir hastalık bulmuş kendisinde,onun korkusuyla rengi atmış. e yine doktora gitti, yine çıkmadı, yine çıkmadı. ama korkusu kadının kendisinde devamlı belirtiler bulmasına sebep oluyor.
yani bildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım. siz doktora gidiyor musunuz? o ne diyor size?
Hani siz yazmışsınız ya iç görüm yoktu ailem Dr a götürdü sonra iyileştikten sonra bi süre sonra yine hasta olduğumu anladım doktoruma yine randevu aldım demişsiniz ya acaba ben de kendi hastalığımın farkında mıyım psikoz belirtileri var çok korkuyorumşizofreni hakkında bilgim yok maalesef. yalnızca gerçekten şizofren olsanız, bu soruyu kendinize soracağınızı hiç sanmıyorum. kendi kendine acaba ben şizofren miyim diye kurmak ve korkmanın şizofreniyle hiçbir alakası yok.
ben paranoyaya girdiğimde, kendi gerçekliğimi yaratmıştım. hiç de şüphelenmiyordum. içgörü denilen bir şey var psikiyatride. hastanın kendini bilmesi, hasta olduğunun farkında olabilmesi. o kayboluyor işte. siz acaba ben hasta mıyım diye düşünüyorsanız, kendinizi sorgulayabiliyorsanız, öyle bir noktada olduğunuzu sanmıyorum. gayet gerçek dünyada olduğunuzu ama kaygı bozukluğunuzun olduğunu düşünürüm ben. ama bu yalnızca benim düşüncem. kimse de bilemez, siz bile. en iyi tahlili doktor yapacaktır.
depresyon da benim hayatımı çok zor hale getirdi. allah kimsenin başına vermesin diyorum sadece. dışarıdan eli ayağı tutan, sağlıklı bir insan gibi göründüğüm için hastalığımı da kimseye anlatamıyorum. tembellik, rahat batıyor gibi düşünüyorlar. ama ben bilirim yaşadığımı. ve evet, benim eşim ve çocuğum için de çok zor oluyor. direkt onların hayatını etkiliyor. ne kadar destek olmaya çalışsalar da, çok yoruluyorlar.
doktor ve tedavi benim için çok önemli şu anda. kötülediğimi gördüğüm an hemen doktorumdan randevu alıyorum. hatta doktorlara da allah kolaylık versin diyorum. çünkü şu anda bana bile çok saçma gelen ve gerçek olmayan korkularımdan dolayı, doktorun beni ikna etmesini bekliyordum. şu anda ben o eski halimi dinlesem, gülerim belki ama adam beni gülmeden ve ciddiyetle dinliyordu. ama bu noktaya da tedavi ve kullandığım ilaçlarla geldim. ve bırakırsam, eski noktaya geri dönerim biliyorum.
ilaçlarımı kendim hiç aksatmadan kullanıyorum. dışarıdan anlamayan pek çok kişi kendini ilaçlara verme, ilaçsız yap, kendin yap filan diyor ama bu öyle ilaçsız olacak birşey değil. zaten ilaçsız devam edecek noktaya geldiğinde, doktor da söylüyor.
kolay değil hanımefendi, bakın oğluma bakmam gerekirken, kendim bakımlık duruma geliyorum. aç çocuğun önüne yemek koyamıyorum. bakan da olmayınca, ikimiz de ortada kalıyoruz.ben bir anne olarak çocuğumun gözünde bu zayıf hale düşmeyi hiç istemezdim. o sebeple sizi çok iyi anlıyorum. hi.ç kolay değil.
bu depresyon, anksiyete, panik atak, okb hepsi zor hastalıklar. hepsinde kendine yabancılaşma, iç ses, takıntılar oluyor. o yüzden her şeyi şizofreniye yormayın. ayrıca bu konuda okurken gördüğüm şu ki: bu kaygı ve duygu durum bozukluklarında oluşan birkaç genel korku var. şizofreni korkusu da bunlardan birtanesi.
doktor size teşhis koymadıkça, gerçek değil korkularınız. bana da benim korkularım çok gerçek geliyordu. onları şimdi size anlatsam gülersiniz, buna da inanır mı insan diye :)
ve evet, tekrar nüksediyor endişeler. bu sebeple iyi, güvendiğiniz bir doktorun takibi çok önemli. doktorunuza güveniyorsanız, kendinizi rahat anlatabiliyorsanız, ona devam edin.
size konulmayan teşhisi, siz kendinize koymayın :) anksiyetesi olan bir tanıdığım var.hastaneden çıkmaz. geçen bir ziyarete gittik. beti benzi bembeyaz. başka bir hastalık bulmuş kendisinde,onun korkusuyla rengi atmış. e yine doktora gitti, yine çıkmadı, yine çıkmadı. ama korkusu kadının kendisinde devamlı belirtiler bulmasına sebep oluyor.
yani bildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım. siz doktora gidiyor musunuz? o ne diyor size?
Siz psikoza girdiğinizde ne gibi belirtiler yaşadınız başlangıç belirtilerinde kendinize farklı şeyler olduğunu anlamadınız değil mi anksiyete mi yaşıyorum psikoz başlangıç belirtileri mi bilmiyorum kendime yabancılaşıyorum etraftaki kişilerden zarar görme korkusu var öfke de varŞizofreni olduğunuzu hiç sanmam. Bu da anksiyetenin getirdiği bir korku. Ve sanırım en yaygın olanlarından birtanesi. İnsanlar neden buna çok takılıyorlar bilmiyorum ama gerçekten en yaygın korkulardan biri bu.
benim rahatsızlığım farklı. en son noktada psikoza girmiştim ve doktora götürüldüğümde, şizofreni de bir ihtimaldi. Çok şükür değilmiş, bunu doktorla zaman içinde gördük.
kendi kendine konuşmak, iç ses pek çok psikolojik rahatsızlıkta depresyonda, anksiyetede vs. Olur. Şizofreni belirtisi değildir illa.
şunu söyleyeyim. Gerçek şizofreniyi bilemem, çünkü benimkisi farklı tip bir rahatsızlıktı. Ama psikotik durumlarda ve şizofrenide acaba ben şizofren miyim, hayal mi görüyorum diye sormuyorsunuz kendinize. Gördüğünüz ve düşündüğünüz her şey sizin için gerçek.Aslında hiç öyle olmasa da. Yani içgörü, kendini sorgulama, acaba öyle miyim deme gibi bir durum yok.
benim eşim ve ailem beni doktora götürdüğünde, onlara küfrede küfrede, ve beni hastaneye kapatmaya çalışıyorsunuz diyerek gittim doktora ve doktoru da uzun bir müddet kendi gerçeğime ikna etmeye çalıştım.Yani öyle acabanız filan olmuyor. Sonra terapi ve ilaçla geçti hepsi çok şükür. Ve şükür ki ilaçla çözülebilen ve kaybolan bir haldi benimkisi. Devamlı olsaydı, çok çok zor olurdu ve hayatım kesinlikle aynı olmazdı bundan sonra.
Elhamdülillah, hayatınızı zorlaştırsa da tedavisi olan bir rahatsızlığınız var ve özellikle ilaç ve tarapiyle iyileşirsiniz inşallah.
sizinki bariz anksiyete iç ses dediğiniz şey duymuyorum diyosunuz..içimden bende herşeyi geçirirm kendinizi çok dinliyorsunuz..Bazen kendi kendime bile konuşuyorum ben iyi geliyo..Delimiyim demiyorum çnkü olmadığımı biliyorum...bazen yalnız hissettiğimiz zamanlar olır yada çok hassas olduğumuz zamanlar..öyle bi dönemdesiniz sadece..kendşnize zorla tanı koyuyorsunuz gerçekten o sesleri duysanız zafen böyle bilinçli olmaz o sesle konuşursunuz yada ona göre davranışlarınız değişir ve çevreniz anormalliği hemen farkeder...siz anksiyete yaşıyorsunuz yoğun korku duyuyorsunuz bütün hastalıklar birbirine benzer semptomlar barındırır...bir başağrısınn bütün semptomları beyin kanserinde veya tümöründede vardır..psikolojik hastalıklarda çok benzer olabiliyor...Siz tabi gerçeği anlayınca rahatlıcaksınız...bende anneme aynı korkunu söyler dururdum kadının dilinde tüy biterdi kızım hayır öyle bişey yok falan diye :)Ben de çok korkuyorum inşallah şizofren değilimdir kendimi o tanıyı koydum ne yemek yiyebiliyorum ne iş yapabiliyorum içimdeki ses seni öldürecekler diyor ama herhangi bir ses duymuyorum çok korkuyorum ilaç da kullanıyorum terapi de alıyorum şuan ağlıyorum nasıl düzelicem ben sizce ben şizofren miyim hayatımı mahvetti inanın eşim ailem bıktı tedavi de oluyorum niye geçmiyor bi ara geçiyor sonra yine nüksediyor lütfen bişey yazın
Ne güzel anlamışsınız bi zaman sonra içimdeki sese uyucam yavaş yavaş ilerlicek diye çok korkuyorum siz ne güzel bilincine varmışsınız ah keşke ben de sizin gibi farkına varsam kendime söz geçirebilsemsizinki bariz anksiyete iç ses dediğiniz şey duymuyorum diyosunuz..içimden bende herşeyi geçirirm kendinizi çok dinliyorsunuz..Bazen kendi kendime bile konuşuyorum ben iyi geliyo..Delimiyim demiyorum çnkü olmadığımı biliyorum...bazen yalnız hissettiğimiz zamanlar olır yada çok hassas olduğumuz zamanlar..öyle bi dönemdesiniz sadece..kendşnize zorla tanı koyuyorsunuz gerçekten o sesleri duysanız zafen böyle bilinçli olmaz o sesle konuşursunuz yada ona göre davranışlarınız değişir ve çevreniz anormalliği hemen farkeder...siz anksiyete yaşıyorsunuz yoğun korku duyuyorsunuz bütün hastalıklar birbirine benzer semptomlar barındırır...bir başağrısınn bütün semptomları beyin kanserinde veya tümöründede vardır..psikolojik hastalıklarda çok benzer olabiliyor...Siz tabi gerçeği anlayınca rahatlıcaksınız...bende anneme aynı korkunu söyler dururdum kadının dilinde tüy biterdi kızım hayır öyle bişey yok falan diye :)
Lütfen rahat olun. Evet, psikolojik rahatsızlıklar insanı çok olumsuz ve ümitsiz bir ruh haline sokuyor. Endişenizi çok içten anlayabiliyorum. Farklı bir şekilde benzer şeyleri yaşadım ben de.Siz psikoza girdiğinizde ne gibi belirtiler yaşadınız başlangıç belirtilerinde kendinize farklı şeyler olduğunu anlamadınız değil mi anksiyete mi yaşıyorum psikoz başlangıç belirtileri mi bilmiyorum kendime yabancılaşıyorum etraftaki kişilerden zarar görme korkusu var öfke de var
Size de çok geçmiş olsun o kadar güzel yazmışsınız ki çok etkilendim aynı doktorumun konuştuğu gibi yazmışsınız depresyona da ağlamaya da merhaba de barış onunla diyor. Ama yapabilmek çok zor ki hele anksiyete gün boyu beynini yediğinde içinden çıkılmaz bir hal alıyor ilaç ve terapi ile neden tam düzelemiyorum ben deyince insan haliyle acaba başka bir hastalık belirtisi mi ki diyor Allah size de bir daha yaşatmasın inşallah yazınızı ekran görüntüsü alıcam o kadar güzel yazmışsınız ki Allah razı olsun sizdenLütfen rahat olun. Evet, psikolojik rahatsızlıklar insanı çok olumsuz ve ümitsiz bir ruh haline sokuyor. Endişenizi çok içten anlayabiliyorum. Farklı bir şekilde benzer şeyleri yaşadım ben de.
Psikolojik rahatsızlıkların çok ortak noktaları var. İç ses, öfke, endişe, korku, kendine dışarıdan bakıyormuş gibi hissetme gibi pek çok belirti ortak.
Bu konuda hiçbir yetkinliğim yok kesinlikle ama anksiyete gibi duruyor sizinki buradan. Güvendiğiniz bir doktorla tedavinize sürekli devam etmelisiniz.
Psikoz böyle giriyor muyum, girmiyor muyum gibi düşündüğünüz bir şey değil. Böyle bir endişe taşımıyorsunuz. Zaten dışarıdan fark ediliyor bir şekilde. Ben çok normaldim bana göre ama ailem tarafından zorla götürülmüştüm. Sizinki gibi acaba psikoza mı giriyorum filan diye düşünmüyordum. Zaten bunu yapabiliyorsanız, o durumda da değilsiniz diye düşünüyorum. Dediğim gibi hiçbir yetkinliğim olmadan, yalnızca kendi tecrübemden söylüyorum bunu.
İç ses, kendi kendine konuşma tarzı şeyler çok normal şeyler. Bakın, diğer arkadaş da söylemiş. Normalde de yapıyoruz bunu. Yıpratmayın bu konuda kendinizi.
Bu saydığınız belirtiler bu tür hastalıkların hepsinde görülüyor ve çok şükür ki hafif şeyler. Yani hastayken tabi ki çok ağır geliyor insana ama kastettiğim, aklını kaybetmek, delirmek kadar ciddi durumlar değil. Kaygı bozuklukları, depresyon, endişe tarzı ilaç ve terapiyle tedavi edilebilen Şeyler. Ben hastayken çok ağırdı, çok zordu benim için. Hiç inanmazdım geçeceğine. Ama geçiyor gerçekten. doğru doktor, doğru tedavi, olumlu düşünme ve biraz zamana ihtiyacınız var.
Ben kötülediğimde doktora gidiyorum derken, tekrar psikoza girmiyorum. Depresyon kenardan hafif hafif bana el sallamaya başladığında hemen doktora gidiyorumçünkü öyle salak şapşalak bir şey bu.
Durumu yönetmezseniz, Hemen sizi ele geçiriyor tamamen. Ama kontrollü yaklaşırsanız daha hafif atlatıyorsunuz.
Doktorumun bana tavsiyesi; “depresyondayım diye kendinle kavga etme, barış onunla. Geldiğinde ooo hoşgeldin, safa getirdin deyip misafir gibi karşıla ve onun da tıpkı bir misafir gibi gideceğini de bil” demişti. Çok işime yaradı doğrusu.
Depression about depression diye bir şey var. Yani insan depresyondayken bir de neden ben depresyondayım, çok zayıfım, o kadar zavallıyım diyerek kendini ayrıca hırpalıyor. Ve depresyonu normalde 1 birimse, onu 10 birim gibi hissediyor. Halbuki o halin de bir insanlık hali olduğunu ve bunun bir zayıflık olmadığını fark edebilmek yeterli sadece.
Artık bir müddet sonra kendinizi ve hastalığınızı tanıyor ve yönetmeye başlıyorsunuz. Yeter ki iyileşme yoluna girin. Siz de artık daha güçlü ve bilinçli olduğunuzu göreceksiniz.
Direk anksiyete bozukluğu yaşayan arkadaşlar daha çok yardımcı olacaktır bana göre ama doktorlar değilsiniz dediyse, değilsiniz.
Hastayı kandırmıyorlar, böyle pat diye söyleyiveriyorlar zaten hastalığınızı ☺ Çok şükredin olmadığınız için ve bugünlerin de geçeceğini ve iyileşeceğinizi hiç unutmayın. Yeter ki doktorunuzu ve tedavinizi hiç aksatmayın.
Ben bu tanıyla 2 yıl psikiyatriye gidip üstüne bir de terapi aldım. İlaç tedavisi ve sonrasında terapi şart. Eğer terapi alıyorsan ve iyi gelmiyorsa psikoloğunu değiştir. Gittiğim 6. psikolog beni toplamıştı.
Bana bu sabah çok kötü bir düşünce geldi sizce psikotik belirtisi mi yakınımdaki birine sen bana zarar vereceksin diye ona bağırasım geldi kontrolümü kaybedip yapıcam diye düşünceden çok korktum yavaş yavaş ilerliyor olabilir mi bi zaman sonra belki de düşüncenin yanlış olduğuna varamayacağım ilerledikçe cevap yazarsanız çok sevinirimLütfen rahat olun. Evet, psikolojik rahatsızlıklar insanı çok olumsuz ve ümitsiz bir ruh haline sokuyor. Endişenizi çok içten anlayabiliyorum. Farklı bir şekilde benzer şeyleri yaşadım ben de.
Psikolojik rahatsızlıkların çok ortak noktaları var. İç ses, öfke, endişe, korku, kendine dışarıdan bakıyormuş gibi hissetme gibi pek çok belirti ortak.
Bu konuda hiçbir yetkinliğim yok kesinlikle ama anksiyete gibi duruyor sizinki buradan. Güvendiğiniz bir doktorla tedavinize sürekli devam etmelisiniz.
Psikoz böyle giriyor muyum, girmiyor muyum gibi düşündüğünüz bir şey değil. Böyle bir endişe taşımıyorsunuz. Zaten dışarıdan fark ediliyor bir şekilde. Ben çok normaldim bana göre ama ailem tarafından zorla götürülmüştüm. Sizinki gibi acaba psikoza mı giriyorum filan diye düşünmüyordum. Zaten bunu yapabiliyorsanız, o durumda da değilsiniz diye düşünüyorum. Dediğim gibi hiçbir yetkinliğim olmadan, yalnızca kendi tecrübemden söylüyorum bunu.
İç ses, kendi kendine konuşma tarzı şeyler çok normal şeyler. Bakın, diğer arkadaş da söylemiş. Normalde de yapıyoruz bunu. Yıpratmayın bu konuda kendinizi.
Bu saydığınız belirtiler bu tür hastalıkların hepsinde görülüyor ve çok şükür ki hafif şeyler. Yani hastayken tabi ki çok ağır geliyor insana ama kastettiğim, aklını kaybetmek, delirmek kadar ciddi durumlar değil. Kaygı bozuklukları, depresyon, endişe tarzı ilaç ve terapiyle tedavi edilebilen Şeyler. Ben hastayken çok ağırdı, çok zordu benim için. Hiç inanmazdım geçeceğine. Ama geçiyor gerçekten. doğru doktor, doğru tedavi, olumlu düşünme ve biraz zamana ihtiyacınız var.
Ben kötülediğimde doktora gidiyorum derken, tekrar psikoza girmiyorum. Depresyon kenardan hafif hafif bana el sallamaya başladığında hemen doktora gidiyorumçünkü öyle salak şapşalak bir şey bu.
Durumu yönetmezseniz, Hemen sizi ele geçiriyor tamamen. Ama kontrollü yaklaşırsanız daha hafif atlatıyorsunuz.
Doktorumun bana tavsiyesi; “depresyondayım diye kendinle kavga etme, barış onunla. Geldiğinde ooo hoşgeldin, safa getirdin deyip misafir gibi karşıla ve onun da tıpkı bir misafir gibi gideceğini de bil” demişti. Çok işime yaradı doğrusu.
Depression about depression diye bir şey var. Yani insan depresyondayken bir de neden ben depresyondayım, çok zayıfım, o kadar zavallıyım diyerek kendini ayrıca hırpalıyor. Ve depresyonu normalde 1 birimse, onu 10 birim gibi hissediyor. Halbuki o halin de bir insanlık hali olduğunu ve bunun bir zayıflık olmadığını fark edebilmek yeterli sadece.
Artık bir müddet sonra kendinizi ve hastalığınızı tanıyor ve yönetmeye başlıyorsunuz. Yeter ki iyileşme yoluna girin. Siz de artık daha güçlü ve bilinçli olduğunuzu göreceksiniz.
Direk anksiyete bozukluğu yaşayan arkadaşlar daha çok yardımcı olacaktır bana göre ama doktorlar değilsiniz dediyse, değilsiniz.
Hastayı kandırmıyorlar, böyle pat diye söyleyiveriyorlar zaten hastalığınızı ☺ Çok şükredin olmadığınız için ve bugünlerin de geçeceğini ve iyileşeceğinizi hiç unutmayın. Yeter ki doktorunuzu ve tedavinizi hiç aksatmayın.
Bndede hep birileri bana zarar vercek dusuncesi var artik kafayi yemek uzereyim kimseyle konisamaz oldum ismimi bile soylemiyorum zarar verir diye sanirim kaygi bozuklugu yada paranoya . Sizofreni oldugunu sanmiyorum cunku gerceklerle bagim kopmuyor .sizofrenide hayallerle gercekler birb karisir. Ben dusuncelerimin sacmaliginin farkindayim ama ya boyle olursa ya soyle olursa kaygi varBana bu sabah çok kötü bir düşünce geldi sizce psikotik belirtisi mi yakınımdaki birine sen bana zarar vereceksin diye ona bağırasım geldi kontrolümü kaybedip yapıcam diye düşünceden çok korktum yavaş yavaş ilerliyor olabilir mi bi zaman sonra belki de düşüncenin yanlış olduğuna varamayacağım ilerledikçe cevap yazarsanız çok sevinirim
Ben de ya daha çok ilerlerse o düşünceye inanmaya başlayıp zarar verirsem o insana diye çok korkuyorumBndede hep birileri bana zarar vercek dusuncesi var artik kafayi yemek uzereyim kimseyle konisamaz oldum ismimi bile soylemiyorum zarar verir diye sanirim kaygi bozuklugu yada paranoya . Sizofreni oldugunu sanmiyorum cunku gerceklerle bagim kopmuyor .sizofrenide hayallerle gercekler birb karisir. Ben dusuncelerimin sacmaliginin farkindayim ama ya boyle olursa ya soyle olursa kaygi var
Eger bu dusuncenin sacma oldugunu biliyorsan yinede aklindan atamiyorsan bu nevroz yani kisilik boxuklugu .akil hastaligi deil...ama gercek olduguna inanip sacma diyenlere kiziyorsan iste bu psikoz ...akil hastaligi yani ikisi arasindaki fark bu . Benim eski psikiystrist 35 ten sonra psikoza yakalanma olasiligi cok dusuk demistiBen de ya daha çok ilerlerse o düşünceye inanmaya başlayıp zarar verirsem o insana diye çok korkuyorum
30 benim yaşım ya Allah korusun.Eger bu dusuncenin sacma oldugunu biliyorsan yinede aklindan atamiyorsan bu nevroz yani kisilik boxuklugu .akil hastaligi deil...ama gercek olduguna inanip sacma diyenlere kiziyorsan iste bu psikoz ...akil hastaligi yani ikisi arasindaki fark bu . Benim eski psikiystrist 35 ten sonra psikoza yakalanma olasiligi cok dusuk demisti
Bu konuda anksiyete yaşayan arkadaşlar benden daha çok yardımcı olabilir sanırım. Benimkisi depresyon tipinde olduğu için, kaygı bozukluğundan biraz daha farklı.Bana bu sabah çok kötü bir düşünce geldi sizce psikotik belirtisi mi yakınımdaki birine sen bana zarar vereceksin diye ona bağırasım geldi kontrolümü kaybedip yapıcam diye düşünceden çok korktum yavaş yavaş ilerliyor olabilir mi bi zaman sonra belki de düşüncenin yanlış olduğuna varamayacağım ilerledikçe cevap yazarsanız çok sevinirim
Gidiyorum terapi de alıyorum kaygı bozukluğu falan ama bana hiç öyle değilmişim gibi geliyorBu konuda anksiyete yaşayan arkadaşlar benden daha çok yardımcı olabilir sanırım. Benimkisi depresyon tipinde olduğu için, kaygı bozukluğundan biraz daha farklı.
Doktorunuzla ilişkiniz çok önemli. Güvenmelisiniz ona. Devamlı gidiyor musunuz? Teşhis olarak ne dedi?
Evet sohbet o kadar ilerliyor hakkaten:) çnkü kimse kimseye güvenemiyor..Herkes farklı şehirlerde..Yakın olunsa görüşülür bile birbirine destek olunur..çnkü yaşamayan anlamıyor malesef çevrenizde ne kadar insan olursa olsun..Anksiyete ve okb sahibiyim. Bir bebeğim var. En azından bebeğimin ruh sağlığı için tedavi olmalıyım ama seans ücretlerini vs karşılayamam şu an. Böyle forumlara yazıp dertleşeyim diyorum. Burada da meseleler "bende şu var sende ne var? Aa aynı ben" den öteye geçmiyor maalesef. Tanıdığım tüm anksiyete sahibi velilerin çocukları da bu rahatsızlığı taşıyor bu arada
Muhabbet ediyoruz bizim topikte gel canım beklerim panikatak anksiyete okb depresyon yaşayanlar diye sayfamız arada gülüyoruz arada ağlıyoruzAnksiyete ve okb sahibiyim. Bir bebeğim var. En azından bebeğimin ruh sağlığı için tedavi olmalıyım ama seans ücretlerini vs karşılayamam şu an. Böyle forumlara yazıp dertleşeyim diyorum. Burada da meseleler "bende şu var sende ne var? Aa aynı ben" den öteye geçmiyor maalesef. Tanıdığım tüm anksiyete sahibi velilerin çocukları da bu rahatsızlığı taşıyor bu arada
Çok doğru bir tespitEvet sohbet o kadar ilerliyor hakkaten:) çnkü kimse kimseye güvenemiyor..Herkes farklı şehirlerde..Yakın olunsa görüşülür bile birbirine destek olunur..çnkü yaşamayan anlamıyor malesef çevrenizde ne kadar insan olursa olsun..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?