Çalıştığım yerde bi arkadaş var. 8 sene önce boşanmış ve bu travmayı atlatamamış. 10 yaşında bi kızı var. Bekar anne olarak yaşıyor.
Insanların mutsuzluklarindan besleniyor resmen. Evli insanlara hep önyargılı bakıyor ve arkalarından konuşurken " onlar prenses ben köle " vb. Yorumlar yapıyor. Biriyle sorun yaşarsa asla ama asla yüzleşip derdini dile getirmiyor sürekli şikayet ediyor.
Kafeteryadaki poacadan tutun da, masanin uzerindeki tozlu zemine kadar düşman. Yani anlatılmaz yaşanır.
Ben de bosandim. Çok zor günler geçirdim. Yalniz bir kadınım . Her işimi kendim hallediyorum. Bir erkeğe ihtiyacım yok. Ya da ilişkisi olan arkadaşlarıma imrenmiyorum bile. Enerjim dengede. Ona destek olmak ve biraz farkındalık kazandırmak istedim. Yani arkadaş olmak istedim. Kızına da çok kötü davranıyor çünkü. Sosyallesince inanılmaz mutlu pozitif oluyor. Evine ilk gidince " benim de bu hayatta gerçek dostlarım varmış " falan dedi. Cok uzuldum yalniz kalmış olmasına. Sanki ona iyi gelmişim gibi iyi hissetmiştim kendimi. Kızıyla falan da çok iyi anlaştım.
Sonra bi gün işte bi arkadaşla sorun yaşadım. Ben hayatta içimde tutamam sorunlarımı. Mutlaka deşarj olmam yüzleşmem sorunu çözmem lazım. Eve gidince aramayı düşünüyorum. Arabayla onu ben götürüyordum. Yol boyunca sorun yaşadığım arkadaşımın kendisini nasıl dışladıģıni , ayrımcılık yaptığını anlattı durdu . En son yeter artık ben akşam konuşup çözeceğim bu sorunu , o kisiyle kirgin olmak istemiyorum onu seviyorum dedim. Akşam neyseki aradım konuştum çok rahatladım. Sonra toksik arkadaşıma mesaj attım. Biz sorunu hallettik, yarın kahve içeceğiz birlikte dedim. " çok sevindim " falan dedi.
Neyse bu kadar örnek yeter. Çok uzun zamandır iletişim kurmuyordum beni çok yorduğu için. Gecen gün ısrarla evine davet etti. Iş çıkışı ona geçeceğiz. Kabul ettim. Eve girdik kızına sinirli bi şekilde "kekleri bitirdin mi? Biz kahve içeceğiz " dedi. Ben orda patladım ve inanılmaz yükseldim. Ben hiç-bir arkadaşımın beni çocuğundan önde tutmasını istemem Çok rahatsız oldum şuan, yesin kekleri bana ikram etme ama kızını da incitme benim yüzümden, ona zarar veriyorsun diye başladım , ne kadar ruh emici olumsuz olduğunu , herkesi eleştirdiğini, bir turlu mutlu olamadigini, bir an önce destek alması gerektiğini, normal olmadığını söyledim ve karşımda sürekli savunmada olan bir insanla karşılaştım. Tek derdi " onun hakkında böyle düşünmeme üzülmesi" olan, asla kendini mutsuzluğunu çocuğunu üzmesini kabul etmeyen, bir kadın. Çok kırıldı bana elbette. Özür diledim ve çıktım evden.
Artık onunla görüşmek istemiyorum. Ama iş yerinde gerginlik de yaşamak istemiyorum. Kızı için de çok üzülüyorum. Yardımcı da olamadım. Uğraştığımla kaldım.
Geçip karşısına , senin olumsuzlukların benim yaşam enerjimi çok düşürüyor seninle görüşmek istemiyorum desem ayıp olur mu ? Kadının yüzündeki tiksinme ifadesini görmekten travma yaşıyorum resmen.
bütün enerjimi emiyor. Yüzüne söylemeye de çekiniyorum kırmak istemiyorum. Ben hayır demekten yoruldum o teklif etmekten yorulmadı 
